Zijn we wel goed bij ons hoofd vroegen mijn vriendin en ik ons af toen we 24 maart tegen de koude oostenwind in naar de trein worstelden. Maar goed, verstand op nul, we gingen naar Zandvoort. Op het station van Zandvoort werden we ontvangen door de stadsomroeper die ons vertelde dat het koud was: gevoelstemperatuur -10,..
.. dat het hoogwater aan het worden was, dus mul strand maar ons ondanks dat veel plezier wenste en dat we het vooral voort moest zeggen.
De terrassen die vorige jaren voor de Runners tent waren geplaatst stonden er uiteraard dit jaar niet. Dat was te merken in de tent, het was er propvol. Ondanks dat konden we nog wel aan een kop koffie komen om ons daarna in laagjes te kleden en ons buiten waagden om een rondje in te lopen.
Het viel niet tegen maar zeker niet mee. Mijn vriendin was vergeten haar vuilniszak uit haar tas te halen en ging die, dribbelend, nog even halen. Maar……… op het terrein stond een soort vrachtcombinatie geparkeerd en net op het moment dat zij daar liep kwam er een man de hoek om lopen (hij kwam van links) en liep haar compleet omver. Met als gevolg: een stukke en zeer pijnlijke knie, een blauwe pijnlijke hand en een pijnlijke rib. Ze was ook behoorlijk dizzy en zag het gaan lopen niet meer zitten. Ze wilde niet dat ik bij haar bleef en met de belofte dat ze naar de EHBO zou gaan ging ik naar het startvak. Het zat me toch niet lekker, stel je voor dat ze in elkaar zou zakken, dan zou ik het mezelf nooit vergeven dat ik was gaan lopen. Gelukkig stond ze bij het 4 km punt aan te moedigen, ze was in de tussentijd liefdevol geijsd, verbonden en van een kop thee voorzien door de EHBO.
Ik kon dus gerustgesteld mijn weg vervolgen, de eerste 4 km waren me zwaar gevallen. Van mijn drie handicaps: ademtekort, hamstring en kuit waren de laatste twee opgelost. Aan een oplossing voor het eerste wordt in het AMC gewerkt, maar daar had ik nu niets aan. De tegenwind en de heuvels van het circuit dwongen me daardoor in de eerste twee kilometer al te moeten wandelen. Het strand viel alles mee: wind in de rug en langs de waterlijn was het goed te lopen. Het strand áf heb ik de vorige 5 jaar nog nooit hardlopend gered en daar was dit jaar geen uitzondering op. Ondertussen diende een nieuw probleem zich aan: ik moest verschrikkelijk nodig naar de wc. Gelukkig stonden er na het 8km punt twee mobiele toiletten waar er één nog niet van bezet was, dat luchtte op ook al kostte het me twee minuten. De laatste paar kilometers waren nog behoorlijk winderig en dus adembenemend. Ondanks mijn (voor mij) tegenvallende tijd werd ik 2e V65 en mocht op het podium staan. De eerste in die categorie was een Duitse dame. Zij had een tijd van 49.14. Daar was ik zo van onder de indruk, dat ik haar ben gaan googlen. Ergens klopte iets niet, want in 2011 liep ze de 10km in 1.08.51 en in 2010 de 5km van de circuitrun in 34.06. Het lijkt mij echt onmogelijk om op zo’n leeftijd (ze is van 1941) in zo’n korte tijd nog zulke progressie te maken.
En daar had ik gelijk in, want bij het bekijken van de foto’s een paar dagen later bleek een jonge man op haar startnummer te hebben gelopen en was ik niet 2e maar 1e V65! De pijnlijke plekken van mijn vriendin zijn langzaam aan het wegtrekken. Dat komt dus wel goed bij de halve van Den Helder.
© Myra van Es