En aantal jaren geleden rende ik zonder angst of schroom in het donker, door het bos of over besneeuwde paden. Tot ik in het donker van het pad afzwikte en een paar maanden niet kon lopen, toen was in het donker lopen afgelopen. Tot ik in het bos over een wortel struikelde en dezelfde enkel het weer af liet weten. Sindsdien loop ik in het bos als het niet anders kan en dan met mijn ogen gefixeerd op de grond. Tot ik door de sneeuw het bevroren oppervlak van een grote plas niet merkte en gigantisch op mijn stuitje viel en weer eens een paar weken niet kon lopen. Als er nu sneeuw ligt, schuifel ik met angst en vreze rond.

Terwijl er in bijna het hele land een pak sneeuw lag, waren wij daar aan de kust (nog) van gevrijwaard. Het was weliswaar koud, maar daar kan je je op kleden en je trainingsgebied op uitkiezen. Zo liepen we zaterdag, toen de gevoelstemperatuur – 11 was, rondjes in het bos (dat is dus een van die keren dat het niet anders kan) en puften van de warmte. Zondag, toen de gevoelstemperatuur -15 was, had de trainster zo’n parcours uitgestippeld, dat we van de 11 km die we liepen slechts 3 km tegenwind hadden en de rest liepen we in de luwte of met wind in de rug. Heerlijk!

Maar nu ligt ook hier sneeuw. Op dinsdag is onze trainingsavond, maar omdat ik dus niet meer in het donker loop, loop ik overdag. Vandaag besloot ik te gaan wandelen, een goede beslissing, want de sneeuw was zo hoog en/of hobbelig, dat mijn enkels daar niet blij mee zouden zijn geweest. Ik woon 800 meter van het bos en ruim 1 kilometer van duinen en strand, ik ben dus een gezegend mens. Ik heb heerlijk anderhalf uur gewandeld, op het strand na dan, want dat was zo zacht er mul, dat ik de eerste beste afgang weer afgegaan ben. Met warme handen, voeten en wangen kwam ik thuis, waar mijn echtgenoot, die ik met geen stok de deur uitkrijg, met koude handen en voeten zat te bibberen en mij voor gek verklaarde……..

Ik hoop nu dat het gauw warm water gaat regenen, één keer wandelen in plaats van hard te lopen is wel genoeg.

© Myra van Es