Berenloop 2012. Het was weer amusant op Terschelling bij de Berenloop dit jaar! Alhoewel ik eigenlijk een redelijke marathon wilde proberen te gaan lopen werd het uiteindelijk meer een soort mutsen-training voor me. Ik vergiste me door bij de halve marathon-start te gaan staan terwijl ik eigenlijk de hele marathon wilde lopen maar dat maakt me eigenlijk verder niet echt veel uit.
Ik heb er niet altijd zin in om me ergens enorm op te concentreren en dat gebeurde dus op dat moment, waarvan akte. Zo’n vergissing kan leuk uitpakken weet ik van vaker. Soms is dat juist leuk. De Berenloop is voor mij altijd een echte fun-wedstrijd. Erg leuk om er te lopen en op Terschelling te zijn. Leuk met wat medelopers er heen gaan. Een weekendje er van maken. Ook om er bij het lopen iets langer dan normaal over te doen is geen straf. Vorig jaar een halve met een half-verstuikte enkel en nu dan weer dit.
Het was mooi om zoiets opnieuw te mogen beleven. Leuk publiek, mooi eiland-weer, overal bere-versieringen, strand, schapen, muziek, natuur en een heuse lichtende vuurtoren in zicht van de finish. Ik heb bij deze editie een oude dame naar circa 02:17 gehaasd. Niet op de hele maar op de halve dus. Geweldig wat een energie er nog in deze 72-jarige dame zat en zit. Wat zou ze als 48-jarige blom hebben gelopen denk je dan. Echt waardering voor zo iemand !! Geldt ook voor iets jongere dames met dergelijke prestaties trouwens. Dat voor alle duidelijkheid.
Haar vriendin (jonge meid van achter in de zestig) zei al lopend tegen me dat ik een stukkie door moest lopen en dan op zoek moest gaan naar een dame op leeftijd met een lichtblauwe muts. Zij kon haar “nie-bij-houwe-en-ik-misschien-wel” of zoiets. Nou, dat ging ik dus doen. Op zoek naar de grijze dame met de blauwe muts. En ik kan je wel zeggen, die waren er best veel “dames met een muts” haha.
Maar uiteindelijk had ik haar dan toch gevonden ergens achter een dikbuikige medeloper, ergens achter een cranberry-struik. Zij helemaal verbaasd dat ik me gewillig aanbood om haar over het strand naar de finish te slepen. Beiden met een gelegenheidsmuts. Zij een blauwe en ik een paarse, verschil moet er zijn. Ook opmerkelijk: Bij strandopkomst hoorde je naast het ruisen der zee het enorm bekende nummer van The Police wat me opviel. “Message in a Bottle” schreeuwde ons tegemoet wat erg toepasselijk was in die sfeer . Wat er voor message in the bottle zat zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. “Can’t strand losing you” was ook grappig geweest. En Boudewijn de Groot’s “De Noooordzee” of “Verdronken vlinder” zou ook best bijzonder zijn geweest.
De beide mutsen joegen als jonge goden over het strand alsof het een lieve lust was. Op naar de finish gingen ze terwijl de barbecuedampen op het strand hen omringden. Of was het nou “omrongen” ? Maakt ook niet uit. De sfeer beschrijven daar gaat het om en ik hoop dat dat goed lukt in mijn stukkie. Na de strandafgang wat het qua tempo zeker niet was, kwamen we al snel op de Longway. Deze weg verbindt het tijdens de werkverschaffing aangelegde bos met West-Terschelling. Nog best een eind lopen terug naar “West” vandaar waarschijnlijk de naam. “It’s a long way to the sehitty” maar dan niet op wandeltempo maar wel als de brandweer.
Op naar de Brandaris. In “West” aangekomen nam ik na de lange rode loper afscheid van mijn Westlandse gelegenheidsvriendin die oh zo blij met haar P.R. was. Ze bleek, gehuld in een plastic dekentje, de snelste oude vrouw te zijn geworden die dag. Prijzenswaardig zoiets. Een blauwe prijsbeker gevuld met champagne voor de dame met de muts. Aangezien ik nog wat energie overhad ben ik daarna weer op tempo naar het strand terug gelopen. Zo’n 14 km uitlopen bleek later.
Leuk al die lopers die je dan tegemoet komen lopen. Eerst de rest van de halve, dan de halve bezemwagen en dan de toppers van de Marathon. “Je loopt de verkeerde kant op” hoorde je en “Gefeliciteerd” want ze zagen aan m’n meehobbelende medaille dat ik al bij de finish geweest was. Op het strand werd nog omgeroepen dat “er een spookloper gesignaleerd was die ze links lopend met lichtsignalen moesten waarschuwen”. The Police hield me zelfs nog officieel staande of ik wel helemaal snik was dat ik de verkeerde kant op durfde te lopen daar op dat drukke strand.
Wat eilanders lokten me toen met een hamburger van het parcours waarin ze slaagden. Je hoeft wat dat betreft maar op zachte toon “hamburger” tegen me te zeggen en dan kom ik hard naar je toe lopen! Een grote schape-hamburger met uitjes in een beetje klef broodje met cranberry-ketchup. Een echte Terschellinger lekkernij weet ik nu. Een beetje ouwehoeren bij het vuur met de eilanders alhoewel mijn Fries niet al te best is. “Michel-butter-bree-mei-griene-hamburger. Wei-soks-nei-sissen-ken-is-gjin-oprjochte-Fries” is zo’n beetje het enige Fries wat ik spreek.
Daarna weer rap terug naar “West”. Nog een keer over de Longway. Langs de cranberry-schuren, maar dan wel een beetje bijgevoed met wat schapevlees met wat uitjes! Normale mensen krijgen dan buikpijn maar ik gelukkig niet.
© Iwan van Aken – Apeldoorn