In 1965 kreeg ik, 20 jaar jong, mijn eerste baan als juf aan de Twiskeschool in Landsmeer. Tijdens mijn sollicitatiegesprek had ik ze al gezien: de grote borden met: ”geen annexatie door Amsterdam!” Dat lukte een groot deel van Landsmeer, het deel waar ik werkte niet, dat werd ingelijfd door Amsterdam en werd Kadoelen Amsterdam. Dus ineens werkte in, in plaats van in een dorp, in de grote stad!

We waren met een grotendeels jong team en werden samen “volwassen”.Ik woonde eerst op kamers in Landsmeer, daarna in Tuindorp-Oostzaan en uiteindelijk in een tuinhuis aan het Zuideinde, nu Kadoelenweg. Ik heb er met groot plezier gewerkt maar na drieënhalf jaar riep de liefde me terug naar de stad van mijn jeugd, maar dacht ik vaak met weemoed terug aan mijn eerste baan.

En toen, jaren en jaren later, ging ik hardlopen en liep ik mijn eerste Dam tot Damloop. Tot mijn grote plezier en verrassing liep een deel van het parcours daar waar ik veel voetstappen en fietsmeters heb versleten. Over de Landsmeerderdijk, de Kadoelenweg (o kijk,daar was mijn tuinhuis), over de Stoombootweg (waar is de groenteboer gebleven?) en de Oostzanerdijk (waar zo’n leuk kroegje was………….). De kinderen die ik toen in de klas had zijn nu een eind in de 50 en áls ze al aan de kant staan, herkennen ze hun oude juf nooit, net zoals ik hen ook niet meer zou herkennen. Maar tóch is het elk jaar weer een feest van herkenning om hier, met een tikje nostalgie, te lopen.

Dit jaar had ik een slechte nacht voor de loop. Onze buren hebben een nogal luidruchtige klok die elk half uur aangeeft. Die heb ik, op anderhalf uur na, elk half uur gehoord. Redelijk gebroken ging ik dan ook op weg met de vraag of ik er wel goed aan zou doen om te starten. Mijn vriendin heeft me er uiteindelijk toe overgehaald toch te starten omdat ik er later vast spijt van zou krijgen.

Mijn jongste zoon startte 5 minuten na mij en had de opdracht gekregen om mij in te halen en ik had dus de opdracht dat niet te laten gebeuren.(Dus net als de mannen-vrouwenwedstrijd) In het startvak zag ik twee dames van mijn categorie en die gingen er na het startschot als een haas vandoor. Na twee kilometer had ik ze ingehaald en dan is het natuurlijk zaak om ze ook voor te blijven. Om eerlijk te zijn had ik nog steeds het gevoel dat het niet verstandig van me was geweest om te starten, maar ja, ik liep nu eenmaal en moest dan ook maar doorgaan, hoewel de rode kruisposten er erg aanlokkelijk uitzagen. Op het 10km punt zag ik dat ik sneller was dan de 10km wedstrijd in Hem. Dat zit dan meteen tussen mijn oren, dus ben ik even gaan wandelen. Mijn eindtijd was twee minuten sneller dan vorig jaar en als ik nu niet gewandeld had bij die 10km, dan…………

Het duurde lang voor ik me weer 100% voelde. De nasihap smaakte me niet maar een biertje en later een cola maakten me weer mens zodat ik vrolijk op het podium stond om als 1e V65 gehuldigd te worden.

Mijn vriendin had gelijk: ik zou er spijt van hebben gehad als ik niet gestart was. En mijn zoon? Hij was 5 minuten sneller dan vorig jaar, maar heeft me niet ingehaald. Dat doet hij volgend jaar heeft hij beloofd!

© Myra van Es