Maanden werd er in heel Nederland en ver daar buiten hard getraind voor de Damloop op zondag 23 september. Het team van SecurIT was er duidelijk klaar voor dit jaar. Met een recordaantal van 40 deelnemers stonden ze aan de start en wij mochten mee om de perfecte sfeer van dit evenement, maar bovenal het lopen in een enthousiast team te proeven.

De start van de Damloop begint al thuis als de bevestigingsmail binnendruppelt. Het startnummer is geregeld, de informatie stroomt binnen, het shirt is bedrukt, de VIP-tent na afloop nabij de sporthal is weer compleet opgefrist en douches en zwembad zijn voor elkaar. De damloop editie 2012 kan beginnen. Ruimschoots voor het verzameltijdstip voor de diverse teamleden stroomt het publiek vanuit alle hoeken en gaten Amsterdam binnen. De meesten met het OV uiteraard. Toch de beste optie voor een frisse start. 

Redactielid Fiona was al eerder present en stond al tijdig in Zaandam klaar om een aantal punten goed te checken. “De VIP-tent stond er weer mooi bij. De vlag wapperde in de nog wat frisse wind. De broodjes, wraps en ander versnaperingen werden nog eens grondig nageteld door het welkomstcomité. Met een dergelijk recordgezelschap mag je er natuurlijk niet naast zitten. Voldoende drank en voeding in huis. Als warm welkom stond de koffie al klaar.  Warme kleding in de tent achtergelaten en hup, op weg naar de pendelbus met bestemming Amsterdam. Aldaar begint de gemoedelijk sfeer en des te dichter bij Amsterdam CS des te leuker het wordt. De megagrote vrachtwagens van PostNL vallen goed op en vrachtwagen 21 is snel gespot. Daar mag ik straks mijn kleine kledingzak achterlaten. Jammer genoeg is het zover nog niet en moet ik trappelen van ongeduld. Dan maar de startvakken bestuderen en meehupsen op de trommelaars en de opzwepende muziek van de organisatie. Elk kwartier gaat weer een nieuwe lading lopers van start voor hun ruim 16km. Joehoe, wat een schitterend evenement nu al!

Klokslag 12 uur: it’s SecurIT-team en eindelijk mag ik het prachtige shirt showen aan de rest van de wereld. De organisatie is tot op de puntjes geregeld: shirts vooraf uitgewassen, startnummer er al opgespeld en zelfs op de achterzijde al helemaal ingevuld met de diverse noodgegevens. Noodnummer dit jaar het mobiele nummer van de vrouw van de directeur. Ja, echt iedereen is betrokken bij de mooiste dag van het jaar. Vooral geen identiteitscrisis creëren onder de lopers. Laat dat vooral over aan de jongens van SecurIT (partner in identity- en accesmanagement). Uiteindelijk staan we allemaal startklaar: zelfs een kwartier eerder dan voorgaande jaren. Dat belooft wat voor de prestaties vandaag. Zelf krijg ik ondertussen krampen op plekken waar ik ze niet wil hebben. Spanning? Dan toch maar even naar het toilet. Voldoende externe WC-boxen op weg naar de teamfotobrug en de startvakken. Oeps, daar aangekomen merk ik dat het echt niet mijn dag gaat worden. De krampen verergeren en ik krijg het kouder. Soms zijn er dagen dat je niet wilt dat je een vrouw bent en vandaag is het zover! De menstruatiepijn barst in alle hevigheid los. Hoe moet ik nu 16km volbrengen? Dan maar vertrouwen op alle steun onderweg en smachten naar het warme onthaal in de tent in Zaandam.

Pang, daar knalt het startschot. Ik schiet als een duveltje uit een doosje op pad. Zelfs de snelste van het team kan ik gemakkelijk bijhouden. Wat is er met hem aan de hand…of beter wat is er met mij aan de hand. Zorgen de vrouwelijke hormonen misschien dat ik door een pijngrens heen ga. De IJ-tunnel is machtig mooi en bij het ontwaken van de zonnestralen zitten de eerste 2km’s er alweer op. Links en rechts schieten twee teammaten mij voorbij. Dank voor de support jongens. Ik spurt door en eigenlijk loopt het allemaal nog op rolletjes totdat ik het ineens erg warm krijg. Voel ik het nu goed? Had ik misschien dan toch het maandverband met vleugels in moeten doen? Baal enorm dat de tampon niet in mijn noodtasje zat.

Het is echt zo: het noodmiddel is onvoldoende en ik loop niet echt heerlijk meer over het asfalt. Alle reclamespots voor vrouwelijke ongemakken schieten aan me voorbij. Gelukkig heb ik een zwarte wedstrijdbroek aan en is iedereen met zichzelf bezig en zweet de rest ook in alle hoeken en gaten. Echt vleugels krijg ik uiteraard niet. Onderweg is de sfeer magnifiek en de muziek is om te swingen. Dit zorgt voor voldoende afleiding en de trilling van de speakers zorgen ervoor dat de pijnscheuten in de liezen en in de rug worden overspoeld met machtig mooie woorden van Frans Bauer en de DJ’s. Dan weer die verrekte kramp. AU! Banaantje erin en gaan met die banaan.

De eerste 10km schieten voorbij en met het grote gedeelte achter ons mag het aftellen beginnen. De bemoedigende woorden van de passerende teamleden (allemaal mannen overigens) doen me goed en het zorgt ervoor dat ik de moed erin hou ondanks mijn vrouwelijke ongemakken. Het gedeelte waarbij de lopers voor mij het moeilijk gaan krijgen gaat beginnen. Meer slalommen is nu nodig en af en toe loopt er iemand tegen je aan, maar ach dat hoort er nu eenmaal bij. Dat is niet erg en met een paar welgemeende excuses lopen we allemaal met veel plezier door. Dan ineens duikt er vanuit mijn linkerhoek een knaloranje man op. Normaal zou ik me totaal niet gaan irriteren tijdens het lopen, maar als een man 3km lang ondanks twee waarschuwingen steeds maar weer tegen je aan komt lopen dan wordt een vrouw nu eenmaal iets kribbiger. Zeker tijdens haar maandelijkse. Sorry mannen. Ik heb hem dan ook een flinke duw gegeven met daarbij een flinke snauw. Het bleek duidelijk, want ik heb hem daarna een hele poos niet meer gezien en gevoeld. Grauw..!

Ondertussen nog 1600m te gaan. Met slechts twee bruggen is het einde daar. Medaille ophalen, flesje en sultana in de hand vliegensvlug op weg naar het PostNL tassen-ophaalpunt. Ik weet uit voorgaande jaren dat dit nog een flinke wandeling kan zijn. Met een lichte dribbel passeer ik de enthousiaste menigte. Velen liepen vandaag hun debuutafstand en tranen met tuiten vloeien. Bij mij vloeit er wat anders, sorry mannen. Op mijn zoektocht naar mijn tas krijg ik de schrik van mijn leven. De nummering stopt ineens? Waar is mijn tas? De lieve vrijwilligster legt mij uit dat mijn tas waarschijnlijk om de hoek staat en nog uitgeladen moet worden. Inderdaad: de vrachtwagen was net gearriveerd. Door flinke fileproblemen op de A10 heeft het een flinke tijd geduurd voordat de wagen in Zaandam kon arriveren.

Ondertussen wordt het kouder en kouder en heb ik zin in een warm sateetje in de VIP-tent van SecurIT. Dan eindelijk mijn tas. Ik trek snel mijn trui aan en dribbel naar het VIP-terrein. Warempel daar aangekomen is mijn ultieme doel voor dit jaar bereikt: sneller in de tent arriveren dan menig man van ons gezelschap! Joehoe: dat verdient een biertje en oh wat proeft dat lekker! Maar eerst mezelf weer wat opfrissen en dan van het warme onthaal genieten. Als vrouw is dat wat je uiteindelijk wenst op zo’n dag en eigenlijk elke dag. SecurIT bedankt voor de organisatie en op naar 2013!”

© Redactie Loopkrant – Fiona Markus