Vlak voor de start in het vak voor de uitgenodigde hardlopers moest ik mijzelf flink in mijn arm knijpen. Was dat nu wel allemaal echt wat hier gebeurde? Of toch weer zo’n droom waar ik de laatste jaren, sinds ik niet meer liep, steeds vaker last van had. Die zondagmorgen lekker vroeg uit bed gegaan, want ik moest mij al om 8 uur melden.

Na twee boterhammen, zonder boter en uiteraard zonder ham, maar met jam, kreeg ik meteen dat licht zenuwachtige gevoel als vroeger voor een wedstrijd. Dat was trouwens leuk: met mijn opgeplakte parkeerkaart, overal waar iedereen werd tegengehouden kon ik na een blik op mijn parkeerkaart met een vriendelijke gebaar doorrijden. Na aangekomen in de sporthal kwam ik onder de indruk van deze ongelofelijke organisatie. Wat een klasse van Le Champion met zijn meer dan 800 vrijwilligers. Alles tot in de perfectie de hele dag. Toen de speciale bus met uitgenodigde lopers op weg was naar Amsterdam besefte ik dat het toch echt ging gebeuren, want bijna was het voor mij niet doorgegaan.

4 dagen ervoor tijdens een snelle 10 km training was mijn hamstringblessure na afloop zo erg dat ik niet eens meer met de hond een rondje kon wandelen. Maar na 3 dagen complete rust voelde ik nagenoeg niets meer en mede door mijn vrouw ..start nou maar gewoon ..ben ik toch maar gegaan al is mijn zelfvertrouwen na 3 dagen rust niet heel groot meer. Toen de bus na een ingewikkelde trip door Amsterdam uiteindelijk aankwam bleek hij 500 meter voor Nemo vast te zijn gelopen geheel tussen de dranghekken kon hij niet meer voor of achteruit wat tot grote hilariteit zorgden. Na het verwijderen van enkele dranghekken kon de bus draaien en via de Ruyterkade kon de bus uiteindelijk onder luid applaus van ons lopers het Nemo gebouw bereiken.

Terug naar de start waar ik mezelf toch steeds weer moest overtuigen dat het geen droom was. Al de camera’s, duizenden lopers en tienduizenden toeschouwers. Het gebeurde echt op minder dan 200 meter van het huis Oude Waal nr 30 waar ik 71 jaar geleden werd geboren. Toeval bestaat niet. Enkele minuten voor de start sprak ik nog even met andere 70-jarige en we zeurden over en weer wat over pijntjes hier en daar tot ik zei: “ho ho wij zijn wel uitverkorenen hoor”. Waar ze mij onmiddellijk gelijk in gaven.

Allemaal over de 70 jaar en dan hier aan mee kunnen doen. Dan moet je toch beseffen dat de Goden met je zijn en je ongelofelijk geluk hebt. Al in de tunnel klonk de eerste muziek bestaande uit grote tam tam trommels. Muziek die de hele wedstrijd door in allerlei vormen en meestal oorverdovend hard ten gehore werd gebracht. Km na km genoot ik van het lopen en de duizenden enthousiaste toeschouwers. Na bijna 3 km kwam ik langs een groot hoekhuis, vlak voor de brug over het NH kanaal, waar ik bewust even de voordeur aanraakte. Voor deze deur kuste ik Anke, mijn vrouw, 47 jaar geleden voor de allereerste keer. Twee uur nadat wij elkaar voor het eerst zagen op een 5 mei feest liefde op het eerste gezicht.

Daarna begon het eerste optellen van de km langs allemaal publiek die je met duizenden enthousiast toeriepen. “Hou vol, goed hoor, zet hem op, geweldig” en dan allemaal die kleine kinderhandjes langs de kant uitgestoken vragend om aangetikt te worden en dan blij waren als je het ook deed. Na de helft van de wedstrijd ga ik in aftellen. Ik liep heerlijk tot 10km en ja hoor de stekende pijn aan de achterkant van mijn dij diende zich toch weer aan. Jammer net nadat ik had besloten een iets hoger tempo te gaan lopen, omdat ik op mij zelf voorgenomen schema van 12 km per uur iets achterstand had opgelopen. Ja nu werd het een kwestie van uitlopen. Uiteindelijk bleek dat ik daarna in plaats van iets sneller toch nog een volle minuut verspeeld heb, maar kon gelukkig wel door en heb nu tijd voor dit verhaaltje, want helaas weer 3 dagen rust.

De finish: ook dat was een feest. Wat een ontvangst en wat een organisatie weer met de camera  van NH. TV vol in mijn gezicht kon ik zeggen:”Ik heb het gered hoor Anke…”. Ze bleek het thuisgekomen nog gezien te hebben ook. Leuk, want door omstandigheden kon ze er daar niet bij zijn. Aangekomen in de sporthal werd ik heerlijk gemasseerd en kneep ik me nog even in mijn arm en ja hoor alles was echt gebeurd!

© Joop Keizer – http://www.joopkeizer.com/