Toen ik 48 was, begon ik met hardlopen en nu, 19 jaar later, loop ik nog steeds. Tot mijn (grote) verdriet steeds een beetje minder snel, maar ik loop nog steeds (veel) jongere vrouwen eruit. Dat nog wel.In het begin van mijn hardloopleven had ik geen idee van kleding die kon ademen en waar je droog in bleef, van pronatie en schoenen met of zonder demping en van sporthorloges die van alles konden bijhouden.
Tijdens de trainingen leerde ik daar van alles van en over en opeens had ik ademende kleding, passende schoenen en een sporthorloge waar niet alleen een stopwatch op zat, maar die je ook zo kon afstellen dat het na een aantal seconden piepte en je daar gerichte baantrainingen mee kon doen.
Toen kwam ook een hartslagmeter. Een eenvoudige, want dat vond ik al moeilijk genoeg. Toen ik wist waar alle knopjes voor dienden en ik een aantal trainingen met hartslag had gelopen, was het tijd om er een wedstrijd mee te gaan lopen. Dat was één grote catastrofe. Ik was zo zenuwachtig voor de start, dat ik al aan mijn maximum zat voor ik weg was, dus het was een en al waarschuwend gepiep. Ik werd er gek van en het duurde bijna de hele halve marathon voor ik dat k……….ding tot zwijgen had gebracht. Gelukkig was er een medeloper die het horloge graag van me wilde overnemen. Maar ja, na enige tijd begon het willen hebben van een hartslagmeter toch weer te kriebelen, niet meer voor tijdens een wedstrijd, maar voor de duurlopen zodat ik die rustig ging lopen. Dus een mooi dameshorloge aangeschaft. Daar heb ik aardig wat jaren plezier van gehad, tot die jaren me aan een leesbril hielpen en ik niets meer op het horloge kon onderscheiden. En aan hardlopen met een leesbril op ging ik niet beginnen, dus het horloge ging naar mijn schoondochter.
Ondertussen hadden heel wat loopmaatjes horloges met GPS aangeschaft. Dat was leuk, kon je zien waar je gelopen had, hoe hard je gelopen had en nog veel meer. Dat was vast te ingewikkeld voor mij, maar weten hoeveel kilometer je gelopen had en hoe snel, vond ik toch wel heel erg leuk. Voor mijn verjaardag kreeg ik de Nike sportband. Ik was er helemaal blij mee, alleen struikelde ik de eerste beste wedstrijd dat ik er mee liep over een opstaand randje en was niet alleen mijn knie en elleboog stuk, maar ook de sportband. Maar……….. ik werd weer een keer jarig en nu kwam de Nike met GPS in mijn bezit. Ik was de koning(in) te rijk. Wat een fantastisch apparaat met een geweldige site. Alles wat je gelopen had kon je zien en oproepen en je trainingen vergelijken met leeftijdgenoten.
Wat was ik blij met dit apparaat Ik begreep niet alle mogelijkheden die er opzaten, maar wat voor mij het belangrijkste was: afstand en snelheid had ik onder de knie. Helaas, na een paar maanden werkte de USB niet meer: nieuw horloge. Dit herhaalde zich nog twee keer en ook bij sportwatch drie ging het mis. Het bleek een productiefout te zijn, er kwamen haarscheurtjes in de USB. Hopelijk zou dat in de volgende productie verholpen worden. Maar daar wilde ik niet op wachten of het risico lopen dat het wéér mis zou gaan. Ik besloot voor een ander horloge te gaan. De Garmin Forerunner heb ik nu. Hij zit lekker om mijn pols, maar de site is, in vergelijking met de Nikesite, saai. En hoe eenvoudig hij ook zou moeten zijn, ik kan er nog niet goed mee overweg. Vanmorgen hadden we een training waar ik flink mijn best op had gedaan. Toen ik de training wilde uploaden, bleek dat ik het knopje had vergeten in te drukken……………….
Morgen maar weer opnieuw proberen.
© Myra van Es