Ik heb het zondag 8 juli bij de “50 van Assen” heel erg zwaar gehad. Nu een beetje uitpuffen dus en een niets verhullend verslagje voor jullie typen. Ik ben gestart in zwoel warm weer. Hoe anders zou het later gaan worden. Ik was prima ingesmeerd en ik had een donkere zonnebril op.

Een goede voorbereiding is het halve werk zeggen ze wel eens. De bril verhinderde het felle zonlicht en de spray uit het oranje flesje voorkwam enge straling op mijn tere huidje. Maar ik bleek gaande weg niet tegen alle invloeden beschermd zou later blijken.

Mijn start was op een goed gekozen looptempo. Het tempo dat ik de hele wedstrijd wilde vasthouden maar daar kwam de klad in door van allerlei oorzaken. Duidelijke oorzaken maar ook wat onduidelijke zoals zo vaak. Na de eerste ronde van 5 km heb ik mijn camelbak omgehangen en ik heb deze al lopende goed om m’n lijf vastgemaakt. Een mengsel van water en druivensap was het menu dit keer. Dat smaakte best goed. Het was fijn om regelmatig wat vloeibaars te kunnen drinken onderweg.

De volgende rondes t/m zo’n dertig km gingen best redelijk goed. Het tempo was uitstekend en mijn hartslag klopte evenals mijn hart. Ik kon het bedoelde tempo goed vasthouden maar onderwijl was het flink beginnen te regenen en stak de wind flink op. Al snel had ik spijt van het feit dat ik mijn singlet aan had en mijn zonnebril op. Ik kreeg het koud en ik rilde zelfs een beetje. Ophouden al bij 30/35 km?? Nee, zo zit ik niet in elkaar. Doorlopen, ookal blijf je je voordurend afvragen of je daar nu niet eens een keer voor zou moeten kiezen. Maar opgeven heb ik in AL mijn wedstrijden nog NOOIT gedaan dus nu ook niet .. Wel zakte mijn snelheid en ik kon dat niet meer “goedmaken”.

De zonnebril ging af want ik zag geen hand meer voor ogen op den duur daar in het donkere, natte bos. Op den duur werd ik ZO totaal nat dat ik het bij mezelf toestond om op het 5 km-punt even snel mijn singlet te wisselen voor een droog shirt, m’n camelbak, m’n zonnebril achter te laten en een grote plastic vuilniszak met gaten erin voor hoofd en armen om me heen aan te doen. Een door de organisatie goedgekeurde, gecertificeerde plastic zak uiteraard want anders zou je gediskwalificeerd worden en daarvoor doe je niet aan zo’n wedstrijd mee natuurlijk.

De tijd tikte door .. Ter voorkoming van hinderlijk klapperen in de wind zette ik die Veluweblauwe “regenjas” vast met breed plakband. Met dit plakband is ook snel m’n startnummer op mijn buik vastgezet. Daarna nog snel even een banaan gescoord voor de inwendige mensch, een fotootje laten maken en “gaan met die banaan”. Doorgaan. Het blauwe plastic klapperde in de wind. Het leek wel zeilen. Zeilen met een modderschuit. Het startnummer bleef lekker zitten en ik had er weer “zin” in !! Het regende vrolijk door en de zanderige paden veranderden vlot in fraai langs me heen stromende, klotsende modderstromen. Het was best een beetje droefgeestig om zo meermaals langs het kerkhof te mogen lopen .. Je komt daar 10 keer langs het kerkhof, brrrr …

“Koekoek, koekoek” hoorde je tevens af en toe om je heen. Er zitten meerder kolonies koekoeks in het Asserbos zoals bekend. Het geluid zou dus waarschijnlijk wel van een koekoek afkomstig zijn geweest en niet van een speciaal voor dit doel ingezette vrijwilliger van AAC’61. De koekoek moedigde je aan om vooral verder te blijven lopen. Dat deed ie prima daar ergens onzichtbaar verstopt in de een of andere boomtop. Wat dat betreft heb ik heb liever koekoeks dan aanvallende buizerds om je heen. Koekoeks stimuleren je om door te zetten bij je 50 km. Buizerds niet, daar heb je nix aan, dat zijn duidelijk minder sociale vogels !!

Ook had ik wat medelijden met de tevens in plastic gehulde, in natte campingstoeltjes zittende vrijwilligers. Wat zullen ze nat en koud zijn geweest zo gedurende het vele uren lang onder moeders’ paraplu de richting aanwijzen. En wat zullen ze nu spierpijn in hun “wijsarmen” hebben. Wat een hobby vraag je je dan af .. Dammen is misschien ook leuk denk je dan al lopende. Dammen kan in een droge, warme, windvrije omgeving, koffie erbij en je kan je ook urenlang sportief vermaken heb ik wel eens begrepen. Geen modderstromen of koekoek geluiden om je heen, alleen een tikkende schaakklok. Dat is dan weer minder. Maar goed, voortdurend verder lopen was het devies.

Ik heb Gerry onderweg ook nog wat toegeschreeuwd en zij mij. Misschien hoorde je me Gerry en lees je dit verslagje. Je hebt weer goed gelopen !! Ook kwam 50 K-winnaar Bart je dan steeds inhalen. Die moedig je dan weer aan zo onderweg. Daar wil ik ook steeds wel even wat energie aan spenderen. Hij, Bart dus, was eigenlijk maar moeilijk te onderscheiden van de haast even snel lopende estafette-lopers. Hij kon waarschijnlijk zo snel lopen omdat hij een voorfietser als haas had. De mazzelaar. Hij een haas, ik had een koekoek. Even stimulerend !!

Ik heb het langst van ALLE deelnemers van het geheel mogen genieten. Ik deed 6 uur over mijn modder-avontuur. Een soort 6 uursloop maar dan niet van Stein of Steenbergen, nee, dit keer was het de 6 uursloop van Assen. Mijn behaalde prestatie op de 6 uursloop van Assen bleek 50 km !! Trots op, blij mee. Naast dat ik het langst kon genieten stond ik ook als laatste helemaal alleen onder de douche. Ook daar was het nat en koud. Later kwamen er gelukkig wat schoonmaaksters om me heen me vergezellen. Ze hebben me waarschijnlijk niet eens opgemerkt daar in dat grote atleten-washok. Ik heb geen six-pack daar zou dat denk ik door komen.

Triatleet Hans was er ook gezellig bij. Leuk was dat. Hij bood me al een gelletje aan en ik kreeg een resultaatbevorderende wafel van hem. Een wafel voor de Apeldoornse 6 uurs-atleet. Koekoek onderweg en een koek als afsluiting hoe mooi kan je het bedenken !! Ook kreeg ons Veluwe-estafetteteam weer de prijs voor het meest enthousiaste team of zo iets. We mochten de wisselbeker van vorig jaar dus houden !! Ik kreeg tevens een mooie medaille speciaal van “Assen”-organisatrice Nellie uitgereikt. Leuk van Nellie en AAC’61. Jullie mogen bedenken waarom ik die medaille misschien verdiende !!

Daarna lekker lasagne gegeten bij een van de Veluwenaars thuis. Bedankt Marijke. Als je dit leest !! Die kan lekker koken die Marijke. Leuke hond hebben ze ook maar dat terzijde. Het was een waardige afsluiting dat “eten met de atleten” en voor herhaling vatbaar. Lekker eten na een mooie maar best heftige dag .. Ik had nog niet eerder 6 uur achter elkaar in de stromende regen gelopen wat voor mij een aardig nieuw persoonlijk record was.

“Assen”, lekker om eraan deelgenomen te hebben. Een aanrader voor de ware 50 K-atleet sneller dan 6 uur !!

(Volgende keer graag 15 ‘C , lekker zonnig weer, de wind in de rug en dan mag Marijke weer lekker voor ons koken terwijl Ron voor de drankjes zorgt en het hondje rond je door wat spierpijntjes aangetaste benen snuffelt ..).

© Iwan van Aken – Apeldoorn