Oude Willem Drenthe. Er is weer een canicross. Deze keer in een loop van sv Friesland. De ‘Hoeve aan de weg bosloop’. Een hele mond vol. Maar ook een heel mooie loop. In de ‘gewone’ loop is sinds vorig jaar een canicross geïntegreerd. Dat is een succes gebleken. Voor herhaling vatbaar. Zij zal daar met Hondje gaan lopen. Hij is van plan om zestien kilometer te gaan lopen. Het is goed loopweer. Niet te warm. Wel zonnig. Ze kreeg deze week een mail van de organisatie van de canicross. In verband met het WK werd er gevraagd of de lopers in het oranje willen lopen. Zij heeft genoeg oranje shirts in de kast liggen. Ze kiest dan ook het meest oranje shirt uit dat ze heeft. Het is zo erg oranje dat het bijna lichtgevend is.

Ze rijden vlot naar Diever. Een parkeerplaats is zo gevonden. Zie zien Jan Kooistra. Hij is van sv Friesland. Zijn Josefien zit achter de inschrijftafel. Met hun nummers lopen ze terug naar de auto. Ze zien al een paar lopers met honden. De meeste honden zijn enthousiast om hard te lopen. Haar Hondje niet. Hondje vindt hardlopen zonder doel zinloos. Achter een konijn wil ze wel sprinten. Een haas of een ree kan haar ook bekoren. Voor de rest vindt Hondje het allemaal best. Een beetje slenteren en snuffelen, kuieren en sjokken. Dat is wat Hondje het liefst doet. Maar ach… zo af en toe wil ze wel met het vrouwtje meedoen aan een canicross. Zij en het vrouwtje komen altijd als laatsten bij de finish. Het doet Hondje niets. Zij weet niet van winnen of verliezen. En zo moet het vrouwtje ook denken. Dat probeert het vrouwtje dan ook. Maar toch… Als ze zover achteraan lopen te sjokken is het voor het vrouwtje niet echt leuk. Het vrouwtje probeert het te beredeneren. Zo van: iemand moet als laatste binnen komen. Toevallig zijn zij dat. Geen probleem toch? Of wel?

Om elf uur is de start van de eerste groep atleten. De eenendertig kilometer, de eenentwintig kilometer en de tien kilometer vertrekken na het startschot. Hij is daar ook bij. Op het laatste moment heeft hij toch maar voor de halve marathon gekozen. Na vijf minuten start de acht en de zestien kilometer. Weer vijf minuten later de drie en de zes kilometer. Na weer vijf minuten wachten zijn de bazen met honden aan de beurt. Er zijn honden die niet kunnen wachten. De eerste schiet als een pijl uit de boog weg. Dan bedenkt de rest van de groep dat ze wel allemaal gelijk kunnen starten. De weg is breed en de weg is lang. Daar gaan ze. Meteen lopen er al een paar op kop. Ook die dame met jachthond die niet zo snel zou lopen. Niet zo snel? Zij vindt dat ze super snel gaat. Later blijkt dat die hond er zin in had. ‘Dat doet ie anders nooit’ zegt de vrouw als ze aan de koffie zitten. Als ze aan het eind van de weg linksaf slaan loopt zij met Hondje al ver achter. De mensen aan de kant moeten lachen om haar en Hondje. Elke hond loopt voor het baasje uit te trekken. Haar hondje loopt achter haar aan te trekken. Ze lacht er zelf ook om als een boer met kiespijn. Als Hondje in de gaten heeft dat er geen weg terug is, gaat ze naast haar lopen. Dat loopt beter. Even later schieten ze het bos in. Het is er heerlijk koel. De andere canicrossers zijn al uit het zicht verdwenen. Zij hoopt maar dat ze niet de verkeerde afslag neemt. Ze is altijd zo onzeker als ze alleen loopt. Gelukkig ziet ze een eind verderop een paar drie en zes kilometer lopers lopen. Het zijn ouders met kinderen. Nu voelt ze zich niet zo alleen. Nu weet ze zeker dat ze goed loopt. Er zijn hier en daar drassige stukken en diepe plassen. Hondje pletst er enthousiast door heen. Zij probeert niet nat te worden. Dat lukt met moeite. Ze loopt de ouders met kinderen voorbij. Nu richting de finish. Ze hoopt dat Hondje het rondje nog een keer wil lopen.

Na de finish is water te krijgen. Voor de honden staan er bakken met water klaar. Hondje drinkt er niet van. Zij drinkt een bekertje water leeg. Hondje kijkt verlangend naar haar. ‘Wil je water uit een bekertje Hondje?’Dat wil Hondje. Gretig drinkt ze het bekertje leeg. Zij wil verder lopen. Hondje denkt dat de lijdensweg al voorbij is. Niet dus. Ze spoort Hondje aan. En weer trekt Hondje het vrouwtje bijna achteruit. Tot het eind van de weg. Dan geeft Hondje zich gewonnen. Ze loopt keurig het rondje uit. Onderweg moet Hondje nog een plas doen. Daar neemt Hondje de tijd voor. Bij de finish staan de andere canicrossers op Hondje te wachten.

Ze besluiten om met hun allen nog een kop koffie of thee te gaan drinken. Hondje gaat natuurlijk mee. In de gezellige ‘Hoeve’ zoekt Hondje een rustig plekje op. Ze hoort het gekeuvel aan. Dan moeten zij en Hondje naar de auto terug. Hij zal zo wel finishen van zijn halve marathon. De canicrossers nemen afscheid van elkaar. Over veertien dagen zullen ze elkaar weer treffen in Veenhuizen bij de zomerloop.

© Iris Bouman-Hoogerdijk – Nieuwolda