Na een heerlijke rustige dag trekken hij en zij vandaag de loopschoenen weer aan. Ze gaan naar ‘Oentsjerk’ zoals de Friezen zeggen. Er kan veel en lang gelopen worden in deze stratenloop. Dertig kilometer is de langste afstand. Voor deze afstand is veel belangstelling in verband met de voorbereiding voor de ‘Slachtemarathon’. Voor de rest kan er nog een halve marathon gelopen worden. Zestien kilometer, tien en vijf kilometer. Het zal misschien wel extra feestelijk zijn omdat het de tiende keer is dat deze stratenloop gehouden wordt. Ze zijn benieuwd. De folder belooft dat het schitterende routes zijn. Zij geloven dat, want Jan Kooistra zal daar de speaker zijn. En waar Jan is, is het goed toeven. Ondertussen laat de zon zich van zijn beste kant zien. Wat dat betreft zit het dus al goed. Hij heeft het plan om de tien engelse mijlen te lopen. Zij houdt het bij tien kilometer.

In Oenkerk hoeven ze de borden maar te volgen om bij de start en de finish te komen. Een groot weiland is ingericht als parkeerterrein. Alle auto’s staan daar in de zon. Hij wil daar niet parkeren voor Hondje. Gelukkig ontdekken ze een klein, met bomen omringd, parkeerterreintje. Hier staat de auto goed. Hondje kan, tijdens het lopen, in de auto blijven. Bij de start en de finish ziet het er feestelijk uit. Overal hangen vlaggen en slingers met vlaggetjes. Er worden demonstraties gegeven door verschillende dans- en judogroepen. Daar is veel belangstelling voor. Bij de inschrijving zien ze veel bekenden. Een praatje is dan ook noodzakelijk. En zo vliegt er een uurtje voorbij. Er moet gestart worden. Bij de start is er wat verwarring. Waar start de tien kilometer? De zestien en de halve? En waar de dertig kilometer? En niet te vergeten de vijf! De lopers lopen kriskras door elkaar. Met verhitte gezichten zoeken ze hun startvak. Speaker Jan helpt de lopers uit de droom. Als iedereen zijn startvak heeft gevonden knalt het startpistool. De lopers maken haast. Rechtdoor en dan rechtsaf! Zij ziet velen aan haar voorbij gaan. Dat is ook wel logisch. Ze stond bijna vooraan. En omdat ze niet de snelste is, lopen vele lopers haar voorbij. Hem ziet ze niet. Daar is ze wel blij om.

Toch heeft ze het gevoel dat het niet zo lekker gaat. Het voelt traag aan. Komt dat vanwege de hoge temperatuur? Het is benauwd weer. Of ligt het aan haar? Is de oorzaak dat ze zich niet zo lekker voelde. In de auto had ze een drukkend gevoel op de borst. Haar hart? Zou haar laatste uurtje geslagen zijn? In de auto piepte ze, met een angstig stemmetje, tegen hem dat ze zich niet zo lekker voelde. Hij ging er niet echt op in. Aaide haar troostend over de arm. Maar wat ze nou voelde vroeg hij niet. Ze liet het er maar bij zitten. Wilde hem, bij nader inzien, niet ongerust maken. Ze hoopt dat stress de oorzaak is. Want stress is er de laatste tijd. Ze bedacht dat Jan K sinds een aantal maanden een AED in zijn sv Frieslandbus heeft. Dat geeft haar een beetje rust. Ze denkt er ook nog over om niet te gaan lopen. Dat is ook een mogelijkheid. Maar eigenlijk wil ze niet toegeven aan dat vervelende gevoel. Ze wil het negeren. Ze neemt wel wat paracetamolletjes in voor het starten. Dan zal ze zich best wat beter voelen. En zo loopt ze dan toch de tien kilometer met angst en beven. Ze ziet zich vallen. Neerstorten in de graskant. Voor dood blijven liggen. Ze wil een parcourswachter aanklampen en zeggen dat ze zich niet goed voelt. Ze bedenkt van alles maar blijft doorlopen. Ze probeert te genieten van de omgeving. Ruikt het fluitenkruid. Ziet lammetjes dartelen. Kijkt naar de lopers hoe ze lopen en gekleed zijn. Allemaal afleidingstechnieken. Ze heeft ooit psychologie gestudeerd. Dus moet ze zichzelf toch wel in de hand kunnen houden? Dan wordt haar aandacht vanzelf afgeleid.

Uit een bospad komt een paard gegaloppeerd. Een paard met een zadel op de rug! Zonder ruiter! Dat is eng. Waar is de ruiter? Haar fantasie gaat op de loop met haar. Is de ruiter aan een boomtak blijven hangen? Of ligt deze levenloos in een greppel? Ze vreest dat het paard op hol is geslagen. Geschrokken ergens van. Kataklop! Kataklop! Het paard dendert de lopers voorbij. ‘Als het maar niet omkeert’, denkt zij. ‘Want wat moet ik dan doen? In een boom klimmen? Achter een hek springen? Gaan gillen?’ Ze houdt het paard nauwlettend in de gaten. Haar zintuigen staan op scherp. Dan ziet ze een wielrenner. Als een gek rijdt hij achter dat paard aan. Ze hoopt nog dat het paard rechtdoor is gegaan als zij linksaf moet. Dat blijkt niet het geval. In de verte ziet ze het paard stilstaan. Een paar automobilisten hebben het paard ingesloten. De wielrenner heeft zijn fiets neergesmeten en houdt het paard in bedwang. De auto’s vertrekken en de wielrenner leidt het paard een zandweggetje in. Ze zucht van opluchting. Nu is het niet ver meer. Nog een paar kilometer te gaan. Ze heeft geen aandacht meer voor zichzelf. Ineens heeft ze nergens meer last van. Niet dat het lopen soepeler gaat. Dat nog niet. De laatst honderden meters loopt ze over een mooi bospad. Dan ziet Jan K haar. Hij heeft weer het een en ander te vertellen. Zij is blij dat ze gefinisht is. Ze drinkt wat. Eet een sinaasappel. Levert haar nummer in en krijgt een mooi vaantje. Dan naar Hondje.

Met Hondje gaat ze op hem wachten. Als hij eraan komt loopt hondje de laatste honderd meter enthousiast mee. Jan K vindt het prachtig! ‘Wie zal er winnen? Hij of Hondje?’roept Jan. En dan ziet Jan K haar. ‘Daar komt zijn verkering aan!’roept Jan. ‘Ze hebben elkaar ontmoet tijdens het lopen! Kan het nog mooier?’ En zo praat Jan de tijd vol tot de volgende loper finisht. Hij en zij vinden het prachtig wat Jan er allemaal uitkraamt. Hun zegen heeft hij.

Ze genieten nog van het mooie weer. Bezichtigen nog een oud kerkje in Altsjerk. Wat is Friesland toch een mooie provincie!

© Iris Bouman-Hoogerdijk – Nieuwolda