Zuid-Afrika, zaterdag 7 april 2012. Al een paar jaar heb ik fantasieen over het lopen van de Two Oceans marathon, 56 km over een naar men zei schitterend maar loodzwaar parcours. Maar ja, het is zo ver weg, dus duur, je doet dat niet zo maar. Dit jaar is het er dan toch van gekomen. Rond half maart overkwam me datgene waar veel lopers voor een grote wedstrijd altijd bang voor zijn: Ik kreeg de griep. Hoge koorts, een paar dagen bed liggen en daarna nog lange tijd het gevoel dat je geen enkele energie hebt.

Daardoor heb ik de laatste 3 weken voor de Two Oceans run nauwelijks hard gelopen en had totaal geen idee meer hoe fit ik nu was; Zou mijn conditie erg slecht zijn geworden? Of was 3 weken rust misschien juist wel goed voor het lijf? Ik wist het niet en moest het maar gaan ontdekken in Kaapstad. Het geeft wel een onzeker gevoel vooraf en ik hou daar niet zo van!

Woensdagavond laat aangekomen in Kaapstad; Donderdag, met ruim 30 graden en stralend weer, het startnummer opgehaald bij de Expo en daarna nog even de Tafelberg opgeweest. Vrijdag nog een dagje toerist spelen en dan was zaterdag de grote dag. Omdat het in deze tijd nog erg warm kan zijn in Kaapstad begint de wedstrijd al vroeg, om 6.25 uur. Oh,oh, dat wordt een kort nachtje vooraf.

Vrijdagavond een groot bord Spaghetti Bolognese gegeten, dat me nogal zwaar op de maag lag en me wakker hield s’nachts. Om 3 uur ging mijn wekker. Helaas maar 3 uurtjes geslapen! Snel een stuk of 6 boterhammen opgepeuzeld en rond 4 uur worden we opgehaald door Willemijn en Manou. Op naar de start; Om 6.25 uur gaan we al beginnen; Omdat de halve marathon al om 6.00 uur begint is het zaak om op tijd op pad te gaan om niet vast te lopen in het verkeer (bij elkaar komen er 25.000 deelnemers naar de start).

Het is nog donker, maar we vinden het startgebied gemakkelijk. Een kwartier voor de start maar in het startvak gaan staan, het was toen nog droog. Vooraf wordt luidkeels het Zuid-Afrikaans volkslied gezongen, indrukwekkend. Om 06.25 uur exact horen we de starttoeter en we gaan op pad. Het eerste deel van de wedstrijd, tot ca. 25 km, is vrij gemakkelijk. Het is het eerste uur ook nog droog, maar na een uur begint het te regenen, wat later overgaat in plenzen en daarna is het de rest van de race nat, erg nat zelfs. Was het twee dagen geleden nog 32 graden, nu is het heel nat en koud, zo’n 18 graden en dat is koud voor daar.

Het eerste deel in niet het mooiste stuk, maar wel gemakkelijk; Bij Muizenberg staan mijn fans Willemijn, Manou, Fleur en Rosanne langs de kant, ze blijven dapper toejuichen in stromende regen. Bij Muizenberg komen we bij de Indische Oceaan en wordt het een mooi parcours. Er zit pas 15 km op, maar ik ben al geheel doorweekt; Maar het gaat wel lekker met het lopen, het voelt goed. We gaan nu zo’n 5 km langs de Indische Oceean, door leuke stranddorpjes. Bij Fish Hoek, berucht vanwege de witte haaien, gaan we het binnenland in, richting bergen en Atlantische Oceaan.

Tot 28 km is het nog relatief makkelijk vals plat, maar dan begint de beruchte klim naar Chapman’s Peak. Vlak voor het begin van de beklimming staan mijn fans er weer en dat geeft nog even een extra stimulans. Ze zijn net zo nat als wij, maar wij blijven tenminste nog een beetje warm door het lopen. Vanaf het moment dat we bij de Atlantische Oceaan komen gaat het steil omhoog, 5 lange kilometers. Zwaar, maar ik kan de Chapmans Peak nog hardlopend op, hoef hier nog niet te wandelen. Het uitzicht is, ondanks het slechte weer, fantastisch, wat een mooi stuk is dit. Een in de rotsen uitgehouwen weg, hoog boven de Atlantische Oceaan. Toen ik na 33 km bij de top was voelde ik me nog steeds prima en verheugde me al op de afdaling.

Nou denk je dan dat een afdaling makkelijk is, maar dat valt tegen. De weg is namelijk erg scheef, er zit wel een meter hoogteverschil tussen de binnen en de buitenkant van de weg en dat maakt het lopen erg lastig. Bepaald niet goed voor knieen en heupen. Maar ook tijdens de afdaling blijven de uitzichten schitterend. Er staan inmiddels elke kilometer drankposten, erg veel, maar dat kan nodig zijn, want het is in het verleden vaak erg warm geweest bij de Two Oceans, tot 37 graden zelfs.

Vandaag dus erg nat en maar 18 graden; Daardoor zijn er helaas veel minder toeschouwers dan gebruikelijk en dat is wel erg jammer voor de sfeer langs het parcours. Bij de drankposten hebben ze vooral veel zakjes water die je moet open bijten en cola. Erg weinig voedsel voor zo’n grote wedstrijd: Maar op 1 post stukjes banaan, 1 x een aardappel, die ik nog gemist heb ook, en 1 x een stukje chocolade, dat was alles. Gelukkig had ik zeer uitgebreid ontbeten, dus ik had genoeg reserves.

Het marathonpunt bereikte ik na 4.48 uur en snel daarna begint de zwaarste berg van de wedstrijd, de Constantia Nek. Ook weer 5 km. klimmen, maar een stuk steiler nog dan de Chapman’s Peak; En zonder de mooie uitzichten van de Chapman’s Peak. Op deze tweede berg merk ik dat ik toch aardig wat krachten al verspeeld heb en ik moet nu vaker een stuk wandelen, zoals bijna iedereen om me heen trouwens. En met de regen en koude wind is wandelen niet zo fijn, ik probeer daarom toch nog zo veel mogelijk stukjes te rennen, al is het in een zeer laag tempo. Na 47 km zie ik het bordje “hoogste punt” en dat is een flinke meevaller want ik had in mijn hoofd zitten dat dat pas na 49 km. was. Scheelt mooi 2 kilometer klimmen!

Nu toch wel behoorlijk moe de laatste 7 kilometers lopen; Ik heb inmiddels wel door dat ik gemakkelijk binnen de limiet van 7 uur blijf, dus kan het laatste stuk zonder stress uitlopen; Eerst ca. 3 km afdalen, weer over zo’n schuine weg. De laatste 3 kilometers zijn nog knap zwaar, met nog een aantal pittige klimmetjes, zelfs in de laatste kilometer nog. Het beste is er wel van af, maar de finish lonkt!

Bij de finish wacht nog een onaangename verrassing: de laatste 500 meter zijn op een groot grasveld, dat door alle regen in een grote blubberpoel is veranderd en nauwelijks te belopen is. Meer zwemmen dan lopen. Met zwarte schoenen en sokken kom ik dan eindelijk, na 6.36 uur door de finish, toegejuichd door mijn fans. Hoera, het is gelukt en ruim binnen de limiet.

Ondanks alle regen heb ik er ontzettend van genoten en vind ik het mijn mooiste wedstrijd tot nog toe. Wel jammer dat er door het weer veel minder toeschouwers waren, maar aan de andere kant was de koele temperatuur wel prima voor de lopers. Ik vraag me af of ik in warm weer, zoals het de rest van mijn vakantieweek in Kaapstad was, tot 32 graden zelfs, binnen de limiet was gefinshed….Ik denk het eigenlijk niet.

Voor langzamere lopers als ik is de limiet door het loodzware parcours toch behoorlijk strak en als het dan ook nog eens bloedheet is…. Oh ja, van de griep van 3 weken terug….heb ik eigenlijk geen nadelige gevolgen gemerkt. Misschien was de rust toch wel goed, ik heb in ieder geval heerlijk gelopen.

Dus eigenlijk was het wel mooi zo: op de dag van de loop koel weer, de rest van mijn vakantie mooi en warm weer. Toen ik vrijdag naar huis vloog werd het 35 graden in Kaapstad, dat had dus ook gekund op de dag van de Two Oceans.

Een erg zware wedstrijd, maar wat is ie mooi!

© Willem Kramer – Apeldoorn