Na een heerlijke en relaxte eerste paasdag gaan we vandaag weer lopen. In Marienhafe is een wedstrijd van vijf en tien kilometer. Egbert heeft ons al ingeschreven voor de tien kilometer. We zijn er al eens eerder geweest zegt hij. Helaas kan ik me er niets bij voorstellen. Ik zal het wel herkennen als we daar in de buurt zijn, vermoed ik. Het is bewolkt en het miezert vandaag. Gisteren was het zonnig. We hebben er van genoten. De hele dag zijn we buiten geweest. We hebben zelfs nog een glas wijn in de tuin gedronken. Het was een dag met een gouden randje.

Het is een drukbezette loop. Parkeerwachters wijzen ons een plaats aan. De vijf kilometer gaat net van start. Wij halen onze nummer op. Vijf euro kost de loop. Maar als we het startnummer terugbrengen na het lopen krijgen we een euro terug. Dat knopen we in onze oren. We drinken nog een kop koffie. Doen een plas. Hondje krijgt een aai over haar bol. Nog wat rekken en strekken. Dan naar de start. We zien Hilde en Dieter. Ralf en de zijnen. Schudden handen en vallen in de armen van Dora en haar vriendinnen. Wat zijn de Duitsers toch vriendelijk en aardig! Na het startschot rennen we rechtdoor. Egbert snelt mij al ras voorbij. Hilde verlies ik ook uit het oog. Zij is van mijn categorie en sneller dan ik ben. Haar man Dieter, een zeventig plusser, loopt ook nog goed. Ik zie een hand verschijnen in de eerste kilometer. Een hand? Ik pak hem aan. Het is Ralf. Hij wenst mij succes. Even later zie ik hem hetzelfde doen met Egbert. Die Ralf! Als hij ons ziet roept hij altijd:’Oranje boven!’ Vindt hij leuk. Wij lachen er schaapachtig om. De kilometers vorderen. Het is een gevarieerde loop. Asfalt, keien, stoepje op en af, veel bochten en wat vals plat. Het is te doen. Twee ronden van vijf kilometer is het. In de laatste ronde, en laatste kilometer, loopt een man mij op de hielen. Ik vermoed dat hij mij voorbij wil gaan. Dat laat ik niet toe. Ik versnel en versnel! Dan komt de ‘Ziel’ in zicht. Maar waar is de finish? Ik weet het niet. Ik zie twee mannen staan die nogal officieel lijken. Is daar de finish? Ze noteren niets. Doorlopen dan maar. We gaan de atletiekbaan op. Na honderd meter vermoed ik de finish. Ook niet. Dan zie ik het spandoek met ‘Ziel’ erop. Weer honderd meter verder. Ik zet nog even aan. De man loopt een pas achter mij. Egbert moedigt mij aan. Ik finish voor de man!

Een beetje misselijk wandel ik door. Even frisse lucht en ruimte om mij heen. Dan gaat het weer. Ik haal een beker zoete thee. Daar knapt een loper van op. We halen de sporttassen uit de auto en gaan douchen. Wat zie ik onder de douche!? Mannen!!! Het is hier gemengd douchen! Vooruit dan maar. Ik heb mijn bril toch niet op. Wat ik niet zie is er niet. Struisvogelpolitiek! De douche is heerlijk. Ik ben blij dat ik er onder sta. Na het douchen ren ik vlug terug naar de dameskleedkamer. EB heeft altijd meer werk dan ik.

Ik haal Hondje op en loop met haar een rondje om de atletiekbaan. De prijsuitreiking laat hier lang op zich wachten. Maar dat wist EB wel. Het is koud en we proberen ons warm te houden door wat heen en weer te lopen. Dan is er een verloting op startnummer. Een aantal mooie functionele loopshirts worden verloot. Wij zijn niet bij de gelukkigen. Maakt niet uit. We hebben shirts genoeg. De ‘Urkundes’ komen er aan. Hilde is eerste in ‘onze’ categorie. Ik de tweede. Maar dat wisten we al. EB maakt er een foto van. Dan nog ff wachten op de ‘Urkunde’ van Egbert. Zijn categorie is erg groot. Als hij hem heeft rijden we naar ons eigen landje. Onderweg zullen we nog wat leuks gaan doen.

© Iris Bouman-Hoogerdijk – Nieuwolda