Ondanks het gure weer drinken wij nog een kopje koffie in de tuin voor we op pad gaan. De zon schijnt en in dat speciale hoekje is geen vlaagje wind te voelen. We genieten ervan. Zodra we naar de auto lopen voelen we de lage temperatuur voor de tijd van het jaar. We zijn er op gekleed dus is het geen probleem. We gaan naar ons buurland om te lopen. Voor mij een onbekende loop. Egbert is er jaren geleden al eens geweest. Natuurlijk kan het een en ander ondertussen veranderd zijn. In ieder geval weet hij waar hij moet zijn. Dus rijden we er met een zeker gevoel naar toe.

We zijn ruim op tijd. We kunnen daarom een geschikte parkeerplaats vinden. Vlakbij de inschrijving, de Start en de Ziel en ook nog in de schaduw. Dat laatste is belangrijk voor Hondje. Zij blijft in de auto als we lopen. Dan is het zaak dat er geen zon op de auto schijnt. We staan perfect. Eerst onze nummers halen. We komen een ‘buurman’ tegen. ‘Iris?’zegt hij vragend. ‘Jawohl’. ‘En Egbert’, zegt hij er achteraan. We schudden elkaar de hand. Wat een leuk welkom! Met een ‘smile’ op ons gezicht lopen we door. De Duitsers zijn toch altijd zo aardig we merken het elke keer weer. De nummers hebben we snel. We lopen nog wat rond in Bawinkel. Fotograferen de kerk en andere mooie plekken. De Duitse luchten zijn bijna net zo mooi als de Hollandse luchten. Ik kan er geen genoeg van krijgen om die te fotograferen. We lopen terug naar de auto. Een Duitser zegt in het voorbijgaan: ‘Es ist bitterkalt’. We bevestigen dat. Wat zullen we aantrekken tijdens het lopen? EB is een warmbloedige man. Hij gaat in korte pant en shirt met korte mouwen. Ik ga in het lang. Onderweg zal ik merken dat het wat korter had kunnen zijn. Het blijft altijd moeilijk in te schatten wat aan te trekken zodat het niet te warm en/of te koud is.

Als we naar de start lopen staan de kinderen klaar om te vertrekken. Na het starten valt er een kindje. Anderen vallen er over heen. Het is een klein drama. Ook bij de volgende start, van iets grotere kinderen, is er een valpartij. Wat ik zie gebeuren is mijn grootste angst. Vallen vlak na het starten! Het is meestal dringen en duwen na het startschot. Ik sta dan ook extra gespannen bij ‘onze’ start. Gelukkig gaat alles goed. Een pak van mijn hart. Het is hier een licht glooiend gebied. We lopen dan ook eerst naar beneden. Het gaat goed zo. Dan naar links. Een lange weg. We passeren het één kilometer bordje. De weg is recht. Dan weer naar links. Een loper die aan mijn linkerkant loopt zegt iets tegen mij. Ik versta hem niet. Dan schiet hij vlak voor mij de weg over om rechtdoor te gaan. Ik foeter op hem. Wat een zot om mij zo de pas af te snijden! Het gaat gelukkig goed. We komen op een onverharde weg. Gras in het midden, kuilen en hobbels op het verharde gedeelte. Dat loopt niet super. Maar goed… aan alles komt een eind. Ik heb het gevoel dat ik snel loop.

De kilometer vliegen voorbij. Zal ik vandaag een PR lopen? Voor mijn gevoel zou het zomaar kunnen. We gaan de tweede ronde in van vijf kilometer. Het parcours is nu bekend. Op een gegeven moment komen de halve marathonlopers van rechts. Zij ritsen bij ons in. Daar ben ik minder blij mee. Een grote groep loopt voor mij. Hoe kom ik, op dit smalle pad, hen voorbij? Dat lukt natuurlijk niet. Er zit niets anders op dan te wachten tot de weg wat breder wordt. Ondertussen haal ik toch een paar tien kilometerlopers in. Die lange forse man, die in het begin zo snel ging. In gedachte noemde ik hem een reus. Die ‘reus’ stoof EB nog voorbij. Nu laat ik hem mijn hielen zien. Dat doet me goed. Een jonge man, met het logo van een benzinepomp op zijn shirt, haal ik in. Hij ging er ook zo vlot vandoor na het startschot. Nog een dame en nog één. Zo gaat tie goed! Bij de ‘Ziel’ word mijn naam en land genoemd. Altijd leuk. Egbert is een kleine tweetal minuten voor mij gefinisht. Mijn tijd valt mij tegen. Het leek, voor mijn gevoel, allemaal zo snel te gaan. Hoe kan dat? EB heeft hetzelfde gevoel. We drinken zoete thee en gaan warm douchen. De prijsuitreiking is op het plein. Ik mag een beker in ontvangst nemen als eerste van mijn categorie.

© Iris Bouman-Hoogerdijk – Nieuwolda