Marathonlopers zijn niet normaal – Loopkrant.nl

Het lopen van marathons is naar mijn hoofd gestegen. Niet dat ik overal en bij alleman begin te beweren dat ik superman ben, nee, het lopen van marathons moet mijn hersenen zwaar beschadigd hebben…Nog vóór ik mijn schoenen, benen en vooral tenen naar de vaantjes had gelopen tijdens mijn eerste marathonavontuur, …

… waarschuwde mijn coach annex vriend Marc Papanikitas voor de schadelijke gevolgen die een marathon met zich meebrengt. “Elke marathon zorgt voor een blijvende schade van 10% en dit zowel lichamelijk als geestelijk” hoor ik hem nog zeggen. En aangezien ik ervan uitging dat sporten alleen maar gezond kan zijn, lachte ik zijn woorden weg alsof hij geen kaas gegeten heeft van alles wat met lopen te maken heeft…

Heel wat kilometers, maanden en marathons verder, denk ik nog geregeld terug aan zijn wijze woorden. Er moet intussen namelijk heel wat verschrikkelijke schade zijn aangericht in mijn arme lichaam, wetende dat ik binnen een vijftal weken opnieuw de meet aan de 42195e meter aangetikt zal hebben. Nochtans eet ik nog steeds met mes en vork, heb ik geen hulp nodig bij het aanknopen van een das en wandel ik nog steeds zonder looprekje voor me…

Lichamelijk geen enkel probleem, het gaat me voor de wind. Met mijn hersenen is het duidelijk anders gesteld. Áls er al een brein zou bestaan dat nooit moe wordt, wat niet van opgeven kent en dat steeds maar blijft gaan, het zal het mijne zijn. Verleden week heb ik namelijk een grens overschreden. Een grens waarvan ik zelf dacht “ik haal het nooit”. Én toch heb ik het gehaald, de 111km lopen, sprinten, interval, volharding en vooral, genieten!

In slechts zes dagen tijd heb ik een afstand van 111km weten te overbruggen, vanzelfsprekend niet met de auto maar wel te voet. En of deze afstand nog niet extreem genoeg is, heb ik in drie trainingen mijn PR gehaald. Een halve marathon in 1H29, een 12KM in 52’ en zelfs een 32er onder de 2H30. Afstanden én tijden waar ik twee jaar geleden slechts van kon dromen, die nu realiteit worden.

Ik hoor je al denken: “ga zo door en je wandelt wel met je looprekje”. Wel, mijn benen hebben nooit eerder zo fris aangevoeld. Vanzelfsprekend voel ik dat ze hebben gewerkt, maar het voelt goed, ze voelen fris en vragen zelfs naar meer. Vandaag neem ik wijselijk een dagje rust en morgen ga ik er opnieuw voor. Voor de 115? 120? 125? Neih, dat haal ik nooit… Alhoewel…?