Heerenveen op sneeuwschoenen – Loopkrant.nl

Heerenveen, 4 februari 2012. Koning Winter heeft deze week toegeslagen. Dachten we vorige week nog dat het lente zou worden, nu is er strenge vorst en bittere kou. De gevoelstemperatuur is lager dan het deze winter ooit geweest is. Tot overmaat van de ramp is het gisteren gaan sneeuwen. Dat had nou niet moeten gebeuren. Het ijs was al zo mooi en glad. Er word zelfs al over een Elfstedentocht gedacht en gesproken. In Noordlaren zijn al wedstrijden op het ijs gehouden. Wij zijn niet zo fanatiek op de klapschaats. Wij blijven het liefst met beide benen op de grond. EB speurt het Internet af of en nog loopjes zijn die doorgaan. Vele zijn afgelast. Maar in Friesland is er één die ondanks alles wel doorgaat. De lopers die mee willen doen worden op het Internet geadviseerd om rustig te gaan lopen. Hier en daar zal het parcours moeilijk begaanbaar zijn. Ik krijg er al pijn in mijn buik van. Niets voor mij al die waarschuwingen. Ik zie al spiegelgladde stukken op mijn netvlies verschijnen. Ik zie mezelf uitglijden en helse pijnen lijden. Maar dat zeg ik niet tegen EB. Ik doe net alsof ik reuze zin heb om te lopen. Ik smeer braaf de broodjes. EB krabt de ruiten van de auto. De zon schijnt, in mijn dorpje, en de lucht is strakblauw. Van achter de autoruiten ziet het er prachtig uit. De witte wereld is adembenemend. Voorlopig geniet ik van het uitzicht en de lekkere warme auto. EB rijdt zelfverzekerd naar Heerenveen. De Rotstergaastloop. Er kan vijftien of zeven kilometer gelopen worden. Die stoere EB is van plan om vijftien kilometer te gaan lopen. Als ik durf zal ik me voor de zeven kilometer inschrijven. Voorlopig kijk ik het nog even aan. Ik zie ter plekke wel of ik ga lopen. Naarmate we Friesland naderen ligt er meer sneeuw. De zon verdwijnt achter dikke witte wolken. De auto geeft aan dat de weg glad is. EB geeft geen krimp. Hij kijkt tevreden om zich heen. Lopen is zijn lust en zijn leven. Zolang er gelopen kan worden is er niets aan de hand voor hem. Ik zit als een bang wezeltje naast hem.

Veel te vlug naar mijn zin zijn we op de plaats van bestemming. De zon laat zich van haar beste kant zien. Is dat om mij te verleiden om toch te gaan lopen? EB is in zijn nopjes nu de zon weer schijnt. Heel tevreden steekt hij een sigaret op. Hij inhaleert diep en blaast uit. Snuift de winterse kou op en maant mij om hem naar de sporthal te volgen. Ik talm met Hondje. Als een lam laat ik mij naar de inschrijving leiden. Ik kan nog terug! Bij de inschrijving staat Jan Kooistra te naar ons te grijnzen. Ik vraag hem of hij weet hoe het parcours is. Hij kan mij niets wijzer maken dan we op de site hebben gelezen. Ik vul mijn formulier in. Slenter naar de dames van de inschrijving. Met een zwaar gemoed ontvang ik mijn startnummer. Waar ben ik mee bezig? Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Is hier geen zwembad in de buurt? Zal ik dan maar gaan zwemmen? Vluchten kan niet meer. Ik zou niet weten waar naar toe. We trekken warme loopkleding aan. Gelukkig heb ik nog een geheim wapen achter de hand. Iets wat mij zekerder maakt tijdens het hardlopen op gladde stukken. Mijn winter zolen!!! Ja, ja, dat heb ik vorig jaar in Duitsland gezien. Toen het daar bar en boos was liepen de Duitse atleten erop. Het zijn een soort sneeuwkettingen voor de schoenen. Thuis heb ik ze al uitgeprobeerd. Nu zal ik er tijdens deze loop mee lopen. Bij het aantrekken van mijn ‘hoop in barre tijden’, stijgt mijn humeur. Ik heb er zin in! Huppelend ren ik EB achterna naar de start en de finish. Het is een kleine vijf minuten lopen. Zo zijn we meteen opgewarmd. Nog wat rekken en strekken. Wij zijn er klaar voor! Een superatleet neemt het woord. Hij wijst nog eens een keer extra op de gladde stukken. Benadrukt dat we voor eigen risico lopen. Mijn buik gaat alweer pijn doen. EB zegt dat ik rustig zal moeten gaan lopen.

We starten. Slaan meteen linksaf en weer linksaf. We lopen op een kronkelig pad met aan weerzijden bomen. Best mooi. Alles is wit. Ik heb geen angst mee nu ik mijn veiligheids zolen onder heb. Ik weet het: het zit tussen mijn oren. Maar nu zit het goed tussen mijn oren. Ik kan de hele wereld aan. En zo loop ik te genieten van het mooie Friesland. Aan het einde van het pad slaan we weer linksaf. Steken een brug over en weer linksaf. Nu lopen we op een besneeuwde weg. Zou het hier glad zijn? Ik merk er niets van dankzij mijn…. Halverwege deze weg is er een keerpunt voor de zeven kilometer. Het leuke van een keerpunt is dat je ziet wie er achter je loopt. Ik kijk voornamelijk naar vrouwen van ‘mijn’ afstand. Ik probeer ze te tellen maar al snel weet ik niet meer waar ik gebleven ben met tellen. Ach, ik zie het wel bij de uitslagen staan. Het is niet zo belangrijk. Als ik de brug weer over ben zegt de parcourswachter: ‘Het zelfde pad weer terug’. Meteen sla ik een pad in. Helaas is dat niet hetzelfde pad. Weet ik veel! Het is overal wit. Ik word terug geroepen en sla alsnog een ander kronkelige pad in. Voor me zie ik niemand en achter me ook al niet. Ik volg het platgetreden pad. Maar na een aantal minuten ga ik twijfelen. Loop ik wel goed? Het pad lijkt langer dan op de heenweg. Ik kijk op mijn horloge. Volgens mijn berekening heb ik nog een paar minuten te gaan. Doorlopen dan maar. Ik ben toch zo’n miep. Altijd maar bang om verkeerd te lopen. Helaas is de heenweg zo anders dan de terugweg. Het maakt me zo onzeker om zonder voorganger te lopen. Maar nu denk ik het toch te herkennen. Er komt een hardloper aangelopen. Deze is vast en zeker al gefinisht. Hij is natuurlijk aan het uitlopen. De man zegt dat ik er bijna ben. Dat stemt me gerust. Jawel hoor! Daar zie ik de finish! Mijn tijd wordt genoteerd. Ik drink een beker lauw water leeg. Dat is heerlijk! Nu terug naar de sporthal om te douchen. EB heeft mij op de heenweg laten zien hoe ik terug moet lopen. Het gaat goed. Zonder kleerscheuren kom ik bij de auto aan. Wat was het fijn om te lopen!