Loopverslaving is lastig! – Loopkrant.nl – Voor lopers, door lopers!

Het is afschuwelijk weer vandaag. Het regent en het is guur. Er staat bovendien een harde wind. De regen is bijna hagel. Nu we nog in de auto zitten is het wel knus. Maar straks al we gaan crossen is het minder leuk. Ik vraag me af of het wel verstandig is dat ik ga crossen. Mijn griepachtige symptomen zijn veranderd afgelopen nacht. Ik ben snottig en watteriger in mijn hooft. Mijn lopersbrein zegt dat ik moet doorzetten.

Gewoon gaan lopen en ik zal zien dat alles wel meevalt. De verstandige kant van mijn brein zegt dat ik deze cross beter aan mij voorbij kan laten gaan Vooral omdat het zo koud is, of lijkt, en regent. Wat is het toch lastig als je loopverslaafd bent! Ik heb het foldertje nog eens goed bekeken. Er is ook nog een korte vrouwencross. Deze start een uur eerder dan de lange cross. Zal ik die maar gaan doen? Of… We kunnen het nog halen als Egbert met gas op de plank naar Groningen rijdt. Toch blijf ik twijfelen. Doe ik er goed aan om te gaan lopen? Ondermijn ik mijn gezondheid niet? Dinsdag is de training in Winschoten. Die wil ik ook niet laten schieten. Wat maak ik het mezelf moeilijk.

Vlak voor we gaan inschrijven besluit ik niet mee te doen. Egbert vindt het heel verstandig. Dat hij dat vindt sterkt mij nog meer in mijn besluit. Nu ik de keus gemaakt heb voel ik me rustig. Gezien het weer twijfelt Egbert ook nog even. Zal hij de aan de korte voor mannen meedoen? Die is ‘maar’ 2800 meter. Dat vindt hij te weinig. Als er nou een cross van ruim vijf kilometer was… Dan wist hij het wel. Ach, de lange cross voor de mannen is ruim acht kilometer. Dat kan toch geen probleem zijn? Zelfs niet met dit weer? Die start om vijftien uur. Wie weet is het dan droog. En zo schrijft hij zich in. We drinken koffie. Gaan naar de korte cross van de vrouwen kijken. Lopen nog wat rond met Hondje. Zo gaat de tijd voorbij. Egbert speldt zijn nummer op. Hij houdt zijn jasje aan. Helemaal droog is het niet geworden. Dus als hij een bui krijgt dan is hij er op voorbereid. Hondje en ik gaan kijken. Het is bitter koud. De lange cross voor de dames duurt langer dan gepland was. De mannen moeten dan ook nog een kleine tien minuten wachten voor hun zes rondjes.

Dan gaat het startschot. De eersten spetteren weg. EB pletst er achteraan. Dat zegt nog niets. Er kan van alles nog gebeuren. Meestal start EB rustig en als hij een paar kilometer weg is, dan gaat hij inhalen. Ik ga op leuke, voor het publiek, punten staan om hem aan te moedigen en om foto’s van hem te maken. In de tweede ronde vraag ik hoe het gaat. ‘Het is zwaar!’ hijgt hij. Blubberig en glad. EB moet alle zeilen bijzetten om op de been te blijven. Maar hij gaat door! In de derde ronde stopt hij even. Hij vertelt mij dat hij hierna nog één ronde gaat lopen. Het is geen doen voor hem deze cross. Ik vind het heel dapper van hem dat hij toegeeft dat deze cross veel kracht van hem vergt. Hondje en ik lopen naar de finish om hem daar op te wachten. Ook de speaker is lovend over de gelopen ronden van EB. Zij geven hem groot gelijk dat hij er mee stopt. EB is voldaan. Gisteren twintig kilometer gelopen en vandaag vijf komma zes. Een prima loopweekend. En ik? Ik ben blij met mijn genomen beslissing.