De Slachterin in Wommels – Loopkrant.nl – Voor lopers, door lopers!

Jan Kooistra, van SV Friesland, heeft genoeg loopjes op de agenda staan. Wij lopen dan ook graag bij hem. De lopen van zijn club zijn mooi en gevarieerd. Bovendien is het lopen bij hem en de zijnen, spotgoedkoop in deze, financieel, moeilijke tijd. Met of zonder herinnering lopen? Dat mag de atleet zelf bepalen. Wij rijden vandaag naar Wommels. Na meer dan een week dichte mist is het nu eindelijk helder. Een verademing! Vlotjes rijden we dan ook langs Leeuwarden richting Wommels. In het centrum moeten we zijn. Wonder boven wonder vinden we een parkeerplaats vlak bij de inschrijving. We zien veel atleten. De ‘Slachterin’ blijkt een populaire loop te zijn. Binnen is het stampvol met lopers. Een lange rij staat er voor de inschrijftafels. Ik zie geen mogelijkheid om voor te dringen. Lang wachten is niks voor mij. Ik probeer de tijd te doden met foto’s maken. We zien bekenden van sv Friesland. Een praatje is dan snel gemaakt. Minke is er ook. Ik verwacht dat zij de halve gaat lopen. Maar nee zij doet, net als ik, de tien komma drie kilometer. Als we ons nummer hebben vluchten we naar buiten. Het is mij te benauwd binnen met al die mensen. Met Hondje lopen we nog een rondje door dit mooie Friese dorp. De zon laat zich zien. Nu ziet alles er nog gezelliger uit.

Dan snel omkleden. De start is niet naast de autodeur. Het is een aardig eindje dribbelen. We komen dan ook opgewarmd bij de startstreep aan. Menig atleet staat daar al te trappelen van ongeduld. Egbert en ik wensen elkaar succes. Hij zal één en twintig kilometer onder zijn schoenzolen laten verdwijnen. Alle afstanden starten tegelijk en gaan dezelfde kant uit. De vijf kilometer slaat het eerst af. De tien en de halve rennen rechtdoor. Egbert loopt op mijn hielen. Ik probeer hem af te schudden door een stapje sneller te gaan. Dat lukt. Vlak voor een steile brug komt Piet mij voorbij. Het moet toch niet gekker worden! Vorige week liep ik nog anderhalve minuut voor hem. En nu… Het moest verboden worden! Altijd die Piet! Bij lopers laten de mannen de vrouwen niet voorgaan. Neen! Zij willen het liefst voor de vrouwen finishen.

Er staat een stevige wind op het Friese platte land. Er is geen ontkomen aan. De weg slingert door het landschap. Een lang en kleurig lint van lopers zie ik voor mij uit gaan. Een lust voor mijn kunstenaarsoog. Dit zou ik wel willen vastleggen. Na veel gepuf en gehijg mogen de tien kilometerlopers linksaf slaan. Eindelijk meewind. Zo gaat tie goed, zo gaat tie beter. Alweer een kilometer! Piet houd ik steeds in de gaten. Zou het me nog lukken hem voorbij te lopen? Ik vrees van niet. Toch wil het gat tussen ons niet te groot laten worden. Ik haal een man met rood haar in. Hem zag ik voor de start staan en er zeer snel vandoor gaan. Nu haal ik hem in. Dat doet mijn lopershart goed. Jan Kooistra prijst mij dan ook de hemel in als ik finish. Heel Wommels laat hij mijn leeftijd weten. Vooruit maar. Dat ben ik gewend van Jan. Ik breng mijn startnummer terug bij Josefien. Geen prijs vandaag op mijn nummer. Ik ga douchen. Daar is Minke ook. Zij loopt niet zo veel meer dit jaar. Schaatsen doet ze nog wel. Minke hoopt op een Elf Steden tocht. Daar blijft ze voor trainen. We praten nog wat over het crossen. Dat doet zij ook graag. We wensen elkaar een prettig weekend.

Ik ga Hondje halen en we gaan kijken of Egbert al finisht. Lang hoeven we niet op hem te wachten. Ik laat Hondje los en samen met Egbert finisht ze. Hondje krijgt alle lof van Jan Kooistra.