Zo gaat tie goed. Zo gaat tie beter! – Loopkrant.nl

Het is een beetje mistig als Egbert Hondje uitlaat. Ik smeer de broodjes en zet de koffie. Al met al zijn we een klein uurtje bezig voor we vertrekken naar ons buurland. Egbert heeft ons ingeschreven voor een crossloop. Nou is dat niet mijn ding, maar vooruit maar. Het crossseizoen is weer begonnen.

Trainingstechnisch schijnt crossen goed te zijn. Ik lap dat aan mijn spikes. Omdat er niet veel anders te lopen is onderga ik de cross wel. Gewoon mee hobbelen en het zien als uitlopen van gisteren. Ook dat is trainingstechnisch verantwoord. Hoe dichter we de grens van Duitsland naderen hoe dichter de mist wordt. Gelukkig is Egbert een goede chauffeur. Hij loodst zijn bolide er dwars doorheen.

De start van de ‘Lop dwars dörn Wildenloh’ is om 11.20 uur. Daarvoor zijn de andere crossen. De Walking en Nordic-Walking. De kinderloop en de korte cross. Het is druk bij het inschrijftafeltje in het tentje. Het gaat er ook een beetje chaotisch aan toe. Nachmeldung en Vormeldung ligt door elkaar. Ik word daar een beetje kregel van. Egbert niet. Hij is de rust zelve en wacht geduldig. Omdat ik me sta te verbijten ga ik met Hondje het bos in. Egbert vindt het best. Hij wacht wel. Zijn geduld wordt beloond.

Even later loopt hij met onze startnummers te wapperen. We drinken nog een kop koffie. Kanen een banaan weg en dan het warme trainingspak uit. Blote armen en blote benen. Het is frisser dan gisteren. We verwachten wel dat we het nog warm krijgen tijdens het lopen. De negen kilometer bestaat uit vier rondjes. Egbert raadt mij aan om de eerste ronde rustig te lopen om het parcours te verkennen. Deze goede raad is niet duur. Ik krijg het gratis van hem.

Na het startsein loop ik al snel achteraan. In de eerste ronde zelfs helemaal achteraan! Ik probeer me er niet druk over te maken. Na driekwart rondje zie ik een atleet aan de kant zitten. Twee mensen zijn bij hem. Is hij gevallen? Gestruikeld? Hartproblemen? Een inzinking? In mijn tweede rondje komt er een ambulance aanrijden. Het is dus niet zo best met die man. Er loopt ook een man met een hondje mee. Dat is een beetje lastig, omdat het hondje losloopt. Het beestje krioelt tussen de lopers door. Iemand trapt hem op een pootje. Het beestje jankt. Bij het ingaan van de tweede ronde heeft de man het hondje aan de lijn. Dat is iets beter.

Ondertussen heb ik een paar lopers ingehaald. Vlak voor het ingaan van de volgende ronde ligt er een kind te krijsen midden op het pad. De moeder grist het kind net weg voor er een loper het plattrapt. In mijn derde ronde staat de ambulance er nog. Ik vermoed dat de ongelukkige man er in ligt.

In mijn vierde rondje haal ik nog een paar atleten in. Het gaat zomaar vanzelf zonder dat ik er moeite voor doe. Zo gaat tie goed. Zo gaat tie beter! De ambulance is weg. De man met het, aangelijnde, hondje loopt nog steeds in mijn buurt te zwieren. Dan weer voor mij, naast mij en weer achter mij. Das niet zo best voor mijn valangst. Vlak voor de finish scheurt de man met hondje mij met grote passen voorbij. Heel even ben ik bang dat het hondje mij aan de linkerkant voorbij loopt terwijl de man mij rechts passeert. Ik zie mezelf al liggen, badend in het bloed. Gelukkig is dat niet het geval. Zonder kleerscheuren bereik ik de ‘Ziel’.

Mijn rondjes heb ik behoorlijk constant gelopen. Ik ben dan ook niet uitgeput of moe van het lopen. Egbert heeft zijn herinnering al. Ik ga warme thee halen en ook mijn herinnering. Na het omkleden wachten we op de ‘Ürkunde’. Het duurt even, want ze worden met de hand geschreven. We lopen ondertussen met Hondje een stukje het bos in. Nog even wachten en dan krijgen we een verse oorkonde. Hier geen leeftijdsklasse. Dat is een beetje jammer voor ons. Toch zet dat geen domper op onze dag.