Na 2,5 jaar moest het er van komen. Ik zou de marathon van Amsterdam gaan lopen. Vorig jaar werd het idee al geboren door een loopmaatje. Iemand anders gaf aan ook te willen en dat was voor mij de reden om na te denken of ik het toch zou doen. Ik heb altijd gezegd: de eerste twee jaar geen marathon. Na de inschrijving in januari dacht ik nog een poosje “is dit wat ik wil en kan ik dat wel?”. Wat wil ik zelf voor een goede voorbereiding allemaal doen? Trainen, trainen en dan nog werken en hoe zit dat met voeding, drinken ed. Ik ben een aantal keren bij de sportdiëtist geweest en heb daar veel van opgestoken. Ik heb nu een ander beeld gekregen en weet nu wat wel goed is en wat niet. Ook het hotel in Amsterdam al in januari geboekt, want ik ben van de hotels. Heb niet veel belang om na zo’n loop terug te moeten en ik ben er graag een dag eerder. Trainen, trainen en trainen. Ik denk dat ik van de zes die begonnen zijn met de marathon het minst heb getraind. Johan en Grietje zijn de ervaren lopers, Willem en Bennie hebben veel geleerd van Rotterdam. Martin had al eerder één gelopen en heeft zijn programma goed gevolgd.

Werken en trainen ging mij niet altijd goed af, maar zoals velen weten zei ik steeds, als er vraag kwam of ik er klaar voor ben, “altijd”. Ik zal toch niet toegeven dat het misschien niet het geval is. Zaterdag voor de loop zijn Martin en ik met de trein naar Amsterdam gegaan. Bij de sporthallen waar de startnummers opgehaald moest worden kwamen we Johan en Grietje met partners tegen. Gezellig geklets en nog even een foto gemaakt met onze nummers. Samen de beurs over en ieder ging zijn eigen gang. Johan en Grietje gingen naar hun hotel, Martin naar zijn zoon en ik naar mijn eigen hotel. Bennie en Willem zouden de zondagmorgen om half vijf uit Hoogezand vertrekken. Knap eerst rijden en dan lopen. Martin zag er nerveus uit, ik zelf helemaal niet.

‘s-morgens voor 9.15 moesten we in het Olympisch stadion zijn en ja hoor daar waren Bennie en Willem al. Martin kwam er ook aan en Johan en Grietje heb ik niet meer gezien. Na 100 meter te hebben gelopen lag ik al op de grond. Opstaan en doorgaan, dit heeft Grietje in New York mee gemaakt, en ik heb er verder niet aangedacht. Slecht begin, maar vooruit met de geit. Johan en Grietje heb ik verder alleen even gehoord toen we in twee richtingen over Stadionweg liepen. Bij 21,1 km zag ik Willem voor mij en ging Bennie mij voorbij. Bij 28 km was het om de beurt vooraan. Dan Willem, dan Martin en dan ik. Martin kreeg klachten en Willem was ook niet pijnvrij. Ik heb ze nog even moed ingesproken, maar helaas was het voor Martin later over en uit. Jammer, hij heeft er zo goed voor getraind. Willem had ook een peptalk nodig en ja ik kwam weer op gang.

Bovenbenen en heupen, ik wist bij 30 km dat ik ze had. Elk “heuveltje of viaductje” was eigenlijk te veel, maar het hoort er bij. En die de man met de hele grote hamer? Bij 41 km. Ik had mijn zonnebril op, tranen bijna over de wangen en dacht dat niemand mij kon, helaas mijn naam stond op het startnummer en zo werd mij moed toegeroepen. Oke dan maar even rennen al is het voor de verkeersregelaars. Maar nee het ging weer niet. 30 meter later dacht ik “Kom op Ria, 41 km gehad en nu nog 1,2 km, niet zeuren doorlopen”. Ja, dat lukte. Bij binnenkomst in het stadion kreeg ik eigenlijk kippenvel, het was zo mooi. De laatste meters ging ik toch eigenlijk uit mijn dak.

Ik heb de foto’s en de finish nu nog niet gezien maar het zal wel bijzonder zijn. En ja hoor dan eindelijk de medaille. Yes ik heb hem. Na het plastic kleedje kwam Bennie op mij afgerend, die was trots op mij. Willem kwam 4 minuten na mij en deze werd ook door ons onthaalt. Johan en Grietje helaas niet meer gezien, maar volgens de uitslagen hebben ook zij het goed gedaan. Terug in het hotel mijn enkel eens bekeken en ja dat was niet al te goed. Veel pijn. Na een goede nacht en veel spierpijn ben ik maandagmorgen weer naar huis gegaan. Helaas heb ik er wel een enkelblessure aan overgehouden, maar mogelijk ga ik tzt nog wel eens een hele lopen. Wanneer? Geen idee.

© Ria Lasker – Hoogezand