Halve van Hoogland. Logisch, toch?! – Loopkrant.nl

Zondag 18 september was de derde keer op rij dat ik aan de start stond bij de Halve van Hoogland. Twee jaar geleden wist ik een derde prijs te behalen. Vorig jaar mocht ik de tweede prijs in ontvangst nemen. Om er enige logica in te houden, besloot ik dit jaar maar voor de eerste prijs te gaan. Het was niet de bedoeling om te knallen in Hoogland. De piek ligt over twee weken in Zeeland, bij de Kustmarathon.

Mijn hoofddoel voor vandaag was lekker lopen. Doel nummer twee was winnen. Aan een snelle tijd dacht ik niet. Allereerst vanwege de opdracht van Fred; eerste 5 kilometer zone 2, hierna zone 3-4. Ten tweede vanwege het parcours en de omstandigheden. Het parcours loopt (en hierdoor wij ook…) door de polder bij Hoogland-West, waar de wind, die flink woei, vrij spel heeft. Conform opdracht werd er rustig gestart. Ik liep tweede bij de dames. Susan Hagevoort, dame nummer één, had al gauw een flink gat geslagen.

De eerste 5 kilometer ging ondanks het rustige tempo toch redelijk vlot voorbij. Gezellig keuvelend met trainingsmaatje Sicco, vandaag door het leven gaand als Annemarie (hij wist op het laatste moment nog een startnummer over te nemen, dus liet vandaag zijn vrouwelijke kant zien), tikten we deze kilometers weg in 20.35.

Met ongeveer tweehonderd meter achterstand op Susan begonnen we aan onze versnelling. Geleidelijk aan ging het tempo omhoog. Van de grote groep die gedurende de eerste 5 kilometer achter ons hing, was al gauw weinig meer over. Eén voor één moesten ze er vanaf, totdat Sicco en ik met z’n tweeën over waren. Het gat met Susan werd gestaag kleiner. Stukje bij beetje kwamen we dichterbij, totdat we er na een goeie acht kilometer voorbij snelden. Erop en erover. Hatseflats!

We waren inmiddels in de polder aangekomen. De wind, die ons de eerste kilometers gunstig gezind was, woei nu flink tegen. Ik maakte dankbaar gebruik van Sicco, die me als een echte heer, -of was het toch vrouw…?! – keurig uit de wind hield. De kilometertijden gingen weer iets omhoog, maar desondanks bleven we mensen inhalen. De ene na de andere.

In een tempootje van zo’n 4 minuten per kilometer snelden we naar de finish, alwaar Sicco me wederom als een echte heer – ik was nu toch wel overtuigd, een vrouw laat mij niet voorgaan -eerst liet finishen. Eindtijd 1:24:49, slechts 19 seconden langzamer dan mijn PR. Viel toch nog mee, die tijd! Na de derde plaats twee jaar terug, de tweede plaats vorig jaar nu dus eerste. Logisch, toch?!