Maandagavond, week voor de IRONMAN laatste zwemtraining. Ik had niet erg veel energie na zondag een laatste wedstrijdprikkel gehad te hebben (fietsen 3 uur en lopen 1 uur wedstrijdtempo) en kon maar met moeite Dorothe Vrieze (die ook mee doet), zwemmend in wetsuit bijhouden. Het echte taperen was begonnen.

Deze week stonden er een paar lichte trainingen op het programma waarvan ik ook nog niet wist of ik deze wel of niet ging doen. Het was wel prima zo. Ik had genoeg gedaan, op een gegeven moment moet je ook vertrouwen hebben dat het goed is. Het lichaam heeft nu rust en herstel nodig. Ik heb veel nagedacht de afgelopen 3 weken. Ik ben van alle kanten gewaarschuwd voor wat er tijdens de race allemaal mis kan gaan. Ik heb tips gekregen, ik heb vanalles, maar heb alles naast mij neergelegd. Niemand kan mijn race bepalen. Niemand! Het is mijn race. Ik wil hem beleven op mijn manier, met mijn gevoel en mijn eigen ideeën. Ik wil na afloop geen onbevredigend gevoel hebben, omdat ik teveel rekening met tips van alleman gehouden heb. Ik voel me zo verlost nu ik deze beslissing heb genomen. Ik wil zelf ervaren hoe ik het vind om over die finish te komen op mijn manier.

Ik heb mijn gevoel gefocussed op mezelf en voel me vrij! Geen druk, ik hoef niets, ik heb geen ambities voor Hawaii, het enige wat ik wil is waard hebben voor alle trainingsenergie die ik het afgelopen half jaar geïnvesteerd heb in deze race. Geen regen, wind, of wat dan ook kan mij tegenhouden. Ik zal gaan tijdens deze IRONMAN. Ik zal genieten, maar niets laten liggen. Geen extra seconden verspillen en niet wachten op mensen die voor me fietsen. WAUW. Wat een fijn gevoel! Ook mijn zwakke punt, mijn darmen, heb ik geaccepteerd. Als ik naar het toilet moet, dan zij het zo, dan maar tijd kwijt. Ik ben ik, met al mijn + en en – nen. Woensdag nog een volle dag werken. Ook dat maakte me niets uit. Het komt allemaal wel goed, ik heb voldoende rust tijd. De trainingen zijn gedaan en als lichaam en geest in balans zijn, dan komt de prestatie vanzelf.

Donderdag relaxed samen met vriend Bernard en mijn ouders naar Regensburg gereden. Heel erg leuk passeerden wij onderweg het auto-tje van Marcel Gierman. Marcel die eigenlijk een IRONMAN in Frankfurt zou doen, maar 3 weken voor de race met 40 graden koorts op bed lag, wilde heel graag naar Hawaii. Hij zag er goed afgetraind uit en wij hadden alle vertrouwen in zijn kansen. Hij kon gelukkig een overboeking naar deze IRONMAN maken, dus vandaar dat hij nu in Regensburg van de partij was. Hihi, een beetje dollen met hem, dat hij op de autobaan al in het wiel moest. Dit maakte dat de reis vlot verliep. Het weer was goed en wij waren alle in een goede ontspannen mood.

Altijd erg leuk, die dagen voor een race. Vrijdags briefing, duurde lang, was warm in de zaal, veel triatleten, erg goed voor de bacteriën. Daarna pasta party, mmm, was erg goed. Sommige mensen zijn erg gespannen en kunnen tijdens deze dagen geen hap door de keel krijgen. Had ik bijv. in Florida met het WK 70.3 last van, maar nu helemaal niet. Zaterdag fiets inleveren en ’s avonds nog even lekker eten met de clan uit Nederland. We hebben onwijs gelachen. Alles was even zorgeloos. Ik moet wel zeggen dat het erg fijn was dat Bernard erbij was. Hij heeft altijd het plan klaar en weet wat hij wil en laat mij dat dan ook doen. Hoe laat naar de briefing, hoe laat naar de pasta party, hoe laat en wat nog even te prikkelen qua spieren etc. De verwachte gespannen zaterdag bleef dus eigenlijk uit.

Jammer genoeg was Bernard niet helemaal fit. Hij werd verkouden (waar de briefing geen positieve bijdrage aan had) en had zijn hoofd lichtelijk vol zitten. Hij baalde als een stekker! Extra vitamine C gekocht, strepcils, pillen om je longen wat meer open te zetten … Het verlichte tijdelijk, maar niet genoeg. Zaterdagnacht heeft hij erg slecht geslapen, maar hield de moed op een goede race er toch in. TOP!

DE RACEDAY. Om 04.00 Ging de wekker, waren eigenlijk al wakker, niet zo best geslapen, maar boeie!!! Daar zal de prestatie heus niet meer minder door worden. Eten met de gehele Nederlandse clan, spanning begint beetje te komen, eten toch wat moeilijker .Na het eten werden we vlakbij de Guggenbergersee afgezet door onze fans 😉 en liepen met zijn 3-en (Dorothe, die ook erg lekker in haar vel zat, Bernard en ik) naar het parc fermé. Eigenlijk was alles klaar. Ik had besloten 2 x van broek te wisselen (zwemmen naar fietsbroek en van fietsen naar loopbroek) en nam dit in gedachte nog eens voor mezelf door. Tevens nog even de route die gelopen diende te worden en hoe ik de voeding tijdens de race tot me ging nemen.

We hadden van te voren vele malen de youtube filmpjes van de vorige editie bekeken en gezien dat we het allerbeste aan de linker kant konden gaan staan met zwemmen. 2000 man die tegelijk het water ingaan, dat gaat echt een wasmachine worden. Daar wil je niet inzitten! Grappig, vele andere nederlanders hadden dezelfde gedachte. Zo stonden aan die linker zijde, in het riet, ook nog Marijke Zeekant en Pim Veeger, Marcel Gierman, Michel Bessling en nog enkele nederlanders wiens naam ik niet ken. Dus ook hier moest ik toch weer even lachen … Alles was oke tot die ene minuut voor de start. Toen ineens: kriebels, spanning, hart kloppen, adrenaline, strak staan en GO!!! Het debuut IRONMAN has begon. Ik zwem ergens vooraan aan de linker kant met oranje badmuts. Ik was goed weg!

Het was niet makkelijk om een goede koers te zwemmen, erg afhankelijk van wat mensen voor en naast je doen, anyway, kon me er goed doorheen zwemmen. Kon me plek toch goed bemachtigen en was voortdurend aan het kijken of er betere posities waren waar ik heen kon zwemmen. Geen enkel idee op dat moment hoe lang ik over de 3,8 km gedaan heb, maar het voelde erg goed. Het lange rechte stuk terug naar de finish heb ik ook geen seconden verzwakt, alsof ik echt glee door het water en geen vermoeidheid voelde. Zonder ergens pijn of iets te voelen kwam ik het water uit. Snel naar de tent, wetsuit uit en fietsbroek aan, een meid bedankte me nog voor het zwemmen, kon alleen maar naar haar lachen, op blote voeten naar mijn fiets, mijn vader stond nog te roepen, gaat goed! Fiets pakken, startnummer op de rug draaien, rennen met fiets, parcours op en gaan. Voeten op de fiets de schoenen inschuiven en los!

Heerlijk, brrr, ik had het warm van het zwemmen, maar voelde die koude regen op mijn blote armen, twijfel, had ik mouwtjes aan moeten trekken? Ik zag mannen met bodywarmers, had ik spijt dat ik door dit weer in alleen een triatlontopje reed? Ach forget it, kan er niets meer aan veranderen, negatieve energie, laat los. Ik voelde me echt zo goed, ik zat heerlijk op de fiets, ik was zo blij dat ik een wielerbroekje met goede zeem aan had en geen triatlonbroekje. Voeding tot me nemen, hier had ik 20 minuten voor, want dan begonnen de heuvels en moest de energie weer opgetopt zijn. De heuvels gingen top! Heel relaxed naar boven, 12 a 13 km per uur, niets aan energie verspillen aan een klim, laat ze je maar inhalen, ik pak ze straks op het vlakke en in de afdaling wel weer! Op groot verzet schoven ze me voorbij, ik kon alleen maar lachen en denken: jou zie ik straks wel weer.

Na de heuvels kwamen er enkele flinke afdalingen, deze had ik 2 maanden ervoor goed verkent en wist precies wat ik daar wilde doen. Ik ging hier zó hard, iedereen vloog ik voorbij!!! Door de stromende regen, het maakte me niets uit, mocht ik vallen, dan zag ik dat daarna wel weer, 80,7 km per uur verscheen op de teller, kicke!!! En toen vast houden die snelheid op het vlakke daarop volgende stuk. Een professional dame haalde mij in. Ik was even kort van slag, een professional, oke, die zal wel beter zijn … Heel even zakte er een beetje spanning van mijn benen, maar meteen pakte ik mijn drive weer op. Wat nou als ze sterker is dan mij! Het is mijn race, ik laat me niet door mijn eigen gedachtes intimideren. Ik fiets voor mezelf. En daar ging ik weer, haar voorbij, andere mannen voorbij, ik zie wel of ze kunnen volgen en weg was ik.

Iedereen haalde ik in! 8, 39 op de teller, wind tegen, ik voelde niets! Een heuvel in het vlakke gedeelte, het maakte me niets uit, ook deze ging aanzienlijk goed. Tijdens de voorverkenning hadden we de ronde 2 x achter elkaar gereden in 2 uur 39 en 2 uur 37. Nu reed ik de ronde in 2 uur 15, wauw! 2e ronde ging relatief gezien qua tijd iets minder snel, maar qua gevoel nog steeds erg sterk. De grote hoeveelheden mensen in de eerste ronde waren verdwenen en maakten plaats voor éénzame lange regenachtige kale stukken. Ik werd wel een beetje zielig. Shit, alleen hier fietsen. Stay focussed, hou je concentratie schoot als tekst door me heen en “powergirl” wat Sonja Jaarsveld me gesmst had. Ik moest de kracht zien vast te houden, geen twijfels en nu niet gaan inzakken. In de verte rijden weer mensen, daar moet ik heen, die ga ik pakken!

En zo gezegd, zo gedaan. Koste me veel energie, maar ik moest, mocht niet verzwakken, ook niet die laatste saaie 20km naar de wissel. Kom op meid, hou die man in het vizier. 20km lang heb ik me gefocussed op een rug. Deze rug mocht ik niet loslaten, ik was moe, maar mocht niet toegeven. Het parc ferme, me vader helemaal uit zijn bol! “GOED”! Bijna geen fietsen nog … Jemig, wat had ik hard gefietst! Broek uit, loopbroek aan, een vrouw hielp me met alles, echt super. Schoenen aan en gaan. 4 rondes van 10,5 km en dan nog een klein stukje extra naar die finish. Dorothé had mij gezegd: “als je maar niet gaat wandelen! Wandelen kost zoveel tijd, je moet blijven lopen!” En dat was mijn plan. Na 3x de dixie in gemoeten te hebben, kwam dan eindelijk die laatste ronde. De derde ronde was te verwachten zwaar. Mijn darmen waren niet top en ik was echt bang dat ik het in mijn broek zou doen. Niet laten afleiden!

Bij het begin van de 4e ronde riep mijn vader: “Je kunt nog binnen de 10uur finishen!!”Wat? Ik had totaal geen idee hoe lang ik al bezig was, hoe laat het was of wat dan ook. Ik had van alles geklokt onderweg en was qua tijd helemaal de draad kwijt. 10uur!!!!??? Dat meen je niet? 10 uur? Nee, dat kan niet, wat … Ik moest nu dus echt niet meer verzwakken, blijven lopen, alsof ik ineens extra energie kreeg, 6 km lang haalde ik weer alles in wat voor me liep, heel bijzonder. Toen ging dat kaarsje toch echt steeds meer uit, nee. Ik zag die beelden van die vrouwen die in elkaar storten op de finish lijn van HAWAII voor me, dat ging mij toch niet gebeuren??? Mijn eerste slokje cola genomen 2 km voor de finish, het was niet veel, maar genoeg.

Ik hoorde het publiek, ik zag de afslag, de bocht naar de finish, mijn handen op mijn hoofd, het einde! Wauw, kriebels all over, niemand bij me in de buurt, ineens die mega energie boost, ik vloog over de kinderkopjes, de speaker riep iets over first female 35 – 39, maar ik wilde dit niet horen, dat kon niet! 10.03. nog wat zag ik staan. DAT MEEN JE NIET, WAT EEN TIJD!!! JEETJE! NIET NORMAAL! Mensen kwamen naar me toe om te feliciteren, maar zolang ik niets op papier gezien had, wist ik niets! IK vergeet nog steeds die klopperij in Antwerpen niet door die engelse meid die mij de laatste 6 sec voorbij kwam en ik mijn 2e plek misliep. Ik wilde niet blij zijn voordat ik blij kon zijn. Mijn vader stond te huilen, de vader van Bernard stond te huilen, wat een overwinning. Ze bleven me maar handen schudden! Hoe is dit mogelijk, we wisten niet dat je zo goed was … Ik wist het zelf ook niet! Ik dacht een 10.30 misschien te kunnen realiseren, maar dit …

Bernard was net 6 minuten binnen, helemaal van slag, het was niet lekker gegaan, hij had een kaart, hij had waarschijnlijk een verkeerde kaart door gegeven bij de penaltybox, iets over disquallificatie … het ging allemaal langs me heen, ik was leeg! Mijn longen branden, maar was ook blij, al voelde ik dit nog niet. Cola, daar had ik zin in. Een lekkere warme douche. Warme kleren.

Het was echt zo. Ik was First Female 35-39 en 10e dame overall. Na gedouched te hebben en alle ontlading (bier en gelukkig zijn in de feesttent!) gingen we de fietsen en spullen ophalen. Mijn fiets in eerste rek, al die andere fietsen kwamen achter mij nog binnen, ik heb die rood / witte cervelo P2, helemaal blij. En maar nadenken. Hawaii, nee, heb ik daar wel geld voor? Wat moet ik doen? Wil ik nog wel een keer een hele doen? Dit was niet de planning!!! Ik kon er de hele nacht nog over nadenken. Natuurlijk geen oog dicht gedaan. Ik zag mijzelf alleen maar dat podium opstappen om die eerste prijs in ontvangst te nemen. Ik heb de hele wedstrijd 6x overgedaan, het fietsparcours wat zo vet ging, ongelooflijk! O ja en iedereen ontzettend bedankt voor de vele sms-jes die ik heb gekregen, toppers zijn jullie!

De prijsuitreiking. De volgende dag zat de zaal bomvol. En daar mocht ik dan naar voren. Het duurde even voordat mijn naam verscheen op het bord (zie filmpje), maar boeie. `First female 35 – 39 from the easy-running team, Grada Boschker from the Netherlands …` Ik had de 3e fietstijd van alle dames 5.14.49. 1 minuut achter Mirjam Weerd (die helaas wegens darmklachten uitgestapt was) en 6 minuten achter de 2e dame bij de professionals. Net als vorig jaar is me dit ook maar zo weer overkomen, wat een succes! Op naar Hawaii!

© Grada Boschker – Zelhem – http://www.in-beweging.eu