Tot 1987 trainde ik enkele jaren vrijwel dagelijks met mijn collega Olaf Cox en in de weekenden gingen we naar wedstrijden. De wegen gingen uiteen. Olaf stopte met fanatiek lopen (31.54 op de 10.000m baan) en we zagen elkaar in al die jaren tot 2011 één keer. Afgelopen weekend hadden we afgesproken om eens te gaan trainen in het Orderbos te Apeldoorn.

Ik was vroeg op de Apeldoornse atletiekbaan en vertelde Wim van Beek aldaar wat de plannen waren. Achter mij verscheen een grote man die ik niet kende. Ik hervatte mijn gesprek met Wim toen de man begon te praten en het Olaf bleek te zijn. Nu herkende ik hem wel. In mijn geheugen verwachtte ik een lange broodmagere jongen van 27. Olaf is nu 51 en ik ben 55.

We liepen een prachtige ronde van een kilometer of 15 en alle jeugdherinneringen werden opgehaald. Ook onze gescheiden jaren werden bijgepraat, maar vroeger was toch het leukst. Olaf en ik hadden ooit hetzelfde pak van Nike en ik had voor de grap deze een keer verwisseld. Mijn pak was plots een familietent en die van Olaf was een shortama geworden. Of die keer dat ik een ballon in mijn capuchon deed om even lang te zijn als hem. Onderbroekenhumor, maar wel lachen.

Onderweg bleek dat Olaf niet echt meer de weg wist en uiterst geconcentreerd liep op te letten welke richting ik aan ging wijzen. Toen ik een gebeurtenis met wild armgezwaai illustreerde ontstond er dus lichte paniek. Vanaf dat moment gebruikte ik mijn armen alleen om de richting te wijzen.

Wijzen mag eigenlijk niet. Toen mijn dochtertje een jaar of 4 was zag ze een vrouw met zwart haar, zwarte make-up en helemaal zwart gekleed het Griekse restaurant binnen komen. Ze wees naar de vrouw en riep met luide stem: kijk mamma een heks. Toen ik met Olaf trainde riep niemand: kijk mini en maxi.

© Rinus Groen – Apeldoorn