Nacht van Vlaanderen: vijfsterrenmarathon – Loopkrant.nl

Al redelijk op tijd kan ik mijn wagen op 300m van de sporthal zetten, het is hier al anders geweest. Het is leuk om weer eens zo veel bekenden tegen te komen, iedereen in topvorm om straks de wedstrijd van hun leven te lopen. Zelf ben ik vanmorgen ziek gevallen, tijdens de dag werd het steeds maar erger, mijn fles hoestbalsem van vanmorgen is al half leeg gedronken.

Maar ja, nu we hier zijn gaan we toch proberen die marathon te lopen hé. De inschrijvingen gaan vlot en omdat Michiel nog even op de baan zit haal ik zijn startnummer ook op. Had het misschien beter aan hem overgelaten want het is nog even stressen tot 15min voor de start voor we elkaar vinden. We aan het verhaal wat korter maken dan anders, eerlijk gezegd loop ik hier niet graag, heb hier heel slechte herinneringen. Mijn enigste wedstrijd waar ik eens opgaf was hier op de 100km, na 77km had ik al zo dikwijls moeten overgeven dat het genoeg was.

De start om 20u, een enorm groot verschil tegenover Luxemburg vorige week. Hier praten de lopers met elkaar maar in die enorme massa toeschouwers aan de start is er niet één die in zijn handen klapt. Eigenaardig hé. Een Belg moet iemand kennen of een beetje beschonken zijn voor hij goed kan supporteren, ik reken mezelf hier ook bij. Door achteraan te starten haal ik wat lopers in , echt tof om elke bekenden eens dag te zeggen en succes te wensen. Enkele kilometers verder komt Vincent Meers in het vizier en met hem samen lopen zie ik wel zitten. Ook een rustige loper, leuke gesprekken, tof tempo. De kilometers vliegen dan ook voorbij. Dikwijls zeg ik dat ik moet zwijgen want het is moeilijk om een zin volledig af te maken, zo kortademig. We worden ook wat koortsig en af en toe draait het wat weg voor mijn ogen. Oeps, dat zien we niet zo graag.

Na km 25 gaat Vincent zijn eigen weg, ik moet wat gas terug nemen. Het begint slecht te gaan, de knie begint weer op te spelen maar de rest rond mijn knie ziet het ook niet meer goed zitten. Op km 30 is het zo ver, mijn maag speelt op en het weinige dat ik at moest er uit. Verdorie, toch niet terug zoals toen… de volgende keren dat mijn maag opspeelt probeer ik het op te houden. De kilometers duren zoooo lang nu, het lijken echt wel miles. Ik raak nog amper vooruit, sta wat te trillen op mijn benen. De wind en af en toe wat regen maken het er niet aangenamer op. Proberen niet te stappen Paul, elke meter is er eentje bij… maar wat zitten er plots zoveel meters in een kilometer. "Ik ben verkeerd gelopen, dat kan niet zo lang duren".. maar de anderen nemen dezelfde weg en het is niet anders.

Na 35km maak ik me echt zorgen, gaat die bocht verder nu naar links of naar rechts? Ik zie echt sterretjes, ik had me een vijfsterrenmarathon anders voorgesteld. Langst de kant staat af en toe ook iemand zijn gal te spuwen, maar dan letterlijk.
De kilometers die volgen duren zo lang, ze roepen aan de kant, "nog 600m", 100m verderop roepen ze 800m. Een bocht en nog een bocht en nog een bocht, die aankomst is maar niet te zien. Hoeveel bochten kunnen ze nu in 800m nog steken, ik voel me meer dan ellendig. Eindelijk komt die kermis in zicht, ik loop door de poort op 3u55’26″ en ben meer dan kapot.

Het lawaai van de mensen hier en de kermis maakt me knettergek, zo leuk dat het voelde vorige week, zo hard steekt het tegen bij deze aankomst. Het is me teveel om die T-shirt nog af te halen, de medaille hangt rond mijn nek en dat is voldoende. Even de weg naar de wagen vragen, blijkt dat die sporthal nu nog een km verder ligt, echt een minpunt en nergens een wegwijzer, zoek het maar uit. Gelukkig zijn er twee meisjes die willen meewandelen met mij tot aan de wagen, ik poef me neer in de zetel en voel mijn stem verdwijnen, de koorts komt op, we doen snel iets droog aan en wachten op Michiel.

Vandaag de dag nadien ben ik weer eens niets stijf, mijn stem is volledig verdwenen maar ik voel me wel iets beter. Een goeie raad, als je ziek bent begin er gewoon niet aan, dit was echt niet verantwoord. Achteraf hoor ik in veel reacties dat er zoveel lopers ongezond werden en moesten braken, het is hoog tijd dat ze eens een controle doen welk water we hier te drinken krijgen. Hier is echt iets mis, ofwel is deze loop gewoon vervloekt! Voor de rest toch proficiat voor de organisatie, het moet nogal een werk zijn om zoiets op poten te zetten. En nu, aan we even bezinnen, nummer 107 was er eentje om snel te vergeten.