Marathon van Luxemburg: i was first – Loopkrant.nl

Het is weer eens weekend en de knie is beter. We liepen weer geen meter deze week, maar het gevoel is niet slecht. Gust heeft mij zo ver gekregen om weer eens een stadsmarathon mee te doen. Deze keer is het die van Luxemburg. Ik mag meerijden, omdat hij een chauffeur nodig heeft om terug te rijden. We spreken goed op tijd af. De marathon start om 19u en om 13u30′ vertrekken we uit Grimbergen.

Onderweg zien we wat zware ongevallen, maar telkens aan de andere kant en zelf kunnen we heel vlot doorrijden tot in Luxemburg stad. Gust wist heel wat te vertellen en op heel de rit krijg ik de micro maar twee keer. Zoals het al meestal geweest is reserveren ze nog net een plaatsje voor ons op een parking net naast de start. We moeten maximum 200m stappen en zitten in onze startbox. Even ons nummer ophalen, wat een sfeer hier zeg, een groot evenement waar ze met allerlei gadgets naar uw hoofd smijten. Ik vul mijn zakken goed want het startgeld is hier toch niet van de poes en ING wedstrijden en ik gaan al niet echt goed samen, echte geldkloppers.

De tijd vliegt, we eten nog een pasta bolognaise, later zou dit geen goed idee geweest zijn. Na een korte regenbui begeven we ons naar de start om 18u50′. De hemel trekt al terug open en de temperatuur is ideaal voor een loopwedstrijd. Het is zo ver, 19u … het plan vandaag is weer eens uitlopen, de tijd zien we wel. Eerst is het een minuutje stappen tot aan de start, het is al snel duidelijk dat het hier vol amateurs zit want al voor de meet proberen ze duwend en trekkend voor te steken terwijl met de chip uw tijd toch pas begint te lopen na de boog. Eens voorbij de start zetten we de looppas er in, ik voel al snel dat de knie veel beter is dan vorige week. Geloof mij mensen, die eerste 15km was een echte hel, al die 21km lopers die van links naar rechts over de baan slingeren… al die amateurs die ineens voor uw voeten springen, ik overdrijf echt niet, een echte hel.

Gust en ik gaan al snel uit elkaar, mijn tempo gaat de hoogte in en ik beslis om eens een snelle te proberen (naar mijn normen). Km 7 zie ik een nummer slingeren op een vrouwtje haar rug, ze weet nog niet dat haar redder achter haar loopt, den deze heeft natuurlijk altijd reservespeldjes mee. Ik probeer het al lopend op te spelden maar na een paar keer in haar rug te prikken vond ze het toch beter om even te wandelen. Zo, weer een goede daad verricht. Waar hou ik me allemaal mee bezig tijdens het lopen zeg.

Na km 12 komt er een groene mij de weg afsnijden, ik heb er zo genoeg van en steek mijn arm uit om hem terug te duwen, hij dreunt verder en doet me bijna vallen, " i was first" zegt hij. Ok, maar dan kent ge de Polle nog niet. 2 bochten verder snij ik hem deftig de pas af en duw hem de kant in, hij kijkt verdwaasd… " i was first" waren mijn woorden en we zagen hem nooit meer terug. Dat zijn van die dingen die in andere marathons nooit gebeuren. Ook de mentaliteit van de meeste Luxemburgers is echt zielig, de grote hoop wil zelf niet antwoorden als ge iets zegt. Soit, dat wisten we ook al lang.

Na 15km splitsen de wegen van de 21km en de marathon, eindelijk rust. Oef zeg, nu kunnen we eindelijk genieten van alles. Het loopt nog steeds soepel, beter dan verwacht. Het is voor de rest een prachtige marathon, regelmatig lopen we in parken en dan weer vol in stad. In het park even verstoppen achter wat bomen, 100gr lichter weeral. De mensen staan hier in dikke rijen aan te moedigen, overal kindjes die handje willen klappen. Overal muziek, toeters en bellen, echt wel genieten. Het gaat wel steeds op en neer met enkele toch wel pittige beklimmingen. Na 21km staat mijn tijd op 1u44’43″ De tijd krijg ik van toeschouwers want de lopers zelf willen niet antwoorden, echt ongelooflijk. Ofwel hebben die ook allemaal geen horloge aan??

Het volk is massaal aanwezig, soms hebben we maar een doorgang van 2m, zo dik dat ze stonden, echt wel kicken. Op ons nummer stond ook onze naam en dat is een super idee, "komaan Paul" klinkt honderden keren in mijn oren. Vandaag is mijn hele tenue knalrood, het valt blijkbaar op want een schoon blondine op terras roept me dat het een mooie kleur is "dat trekt de stieren aan" roept ze, ik roep terug " blijkbaar de vrouwen ook" en heel die bende schiet daar in de lach. Door al die kleine dingen vliegt de tijd voorbij, elke km is mooi aangeduid.

Na 30km nog altijd een schema van rond de 3u30′ het is ondertussen al aan het schemeren. De stadslichten gaan overal aan maar mijn licht is daarom nog lang niet uit. Elke bevoorrading is dik in orde, telkens een glaasje water is voldoende met mijn dieet in het achterhoofd. Vanaf nu is het een echte inhaalrace, af en toe een wandelaar en veel waar de gang er helemaal uit is. Ik ben vastbesloten, het gevoel is niet super meer maar wel genoeg om door te zetten tot de meet. De mensen op de kant die schreeuwen ons verder, wat een belevenis hier zeg. Pol die niet graag stadsmarathons doet is hier nu echt wel aan het genieten. Het moet gezegd, deze is wel zijn geld meer dan waard!!

Van km 38 tot 42 is het nog een zwaar stukje, hier geen volk meer omdat er geen huizen staan. Ook de Bolongaise komt steeds naar boven, dat was geen goed idee. Dan komen we in de grote hal, ongelooflijk wat een bende ons hier staat op te wachten. Overal blacklights, muziek, ambiance, roepen, zingen, zalig gewoon…Mijn nettotijd 3u33’22″ plaats 226 , marathon 106 is binnen met een heel goed gevoel. We krijgen nog een mooie medaille rond onze nek en fier als een gieter in looppas tot aan de wagen. Op Gust was het nog even wachten, hij deed er 4u09’44 over en beleefde een mindere marathon, maar hij heeft zijn 53ste ook weer uitgelopen, nog 53 en we staan gelijk. Als hij later ziet dat hij 15de in zijn categorie is zal de teleurstelling wel minder zijn.

Heidi een supersympathieke lady uit Duitsland zat me op te wachten, ze deed de 21km en reed daarvoor 600km !!! We hebben blijkbaar ook veel te vertellen, ik nodig haar uit om met mij mee naar België te gaan dan zou ze zo ver niet moeten rijden. Ze zag het bijna zitten maar dacht dan aan haar hondje… Gust komt ook toe en we doen ons marathonverhaal. Normaal moesten we hier wachten tot 1u om te vertrekken, maar via wat struiken kunnen we ook van de parking en weg zijn we. Op de terugweg is de micro blijkbaar van kant verhuisd want Gust wist nog net een verhaal van ongeveer 2u30′ De tijd vliegt weer voorbij en zonder het te weten zijn we al terug thuis.

Gust bedankt voor de mooie dag, het was een marathon om ‘buiten de beginfase’ U tegen te zeggen. De organisatie was echt af op alle vlakken, het weer was super goed gezind en een heel goeie tijd, wat kan een mens nog meer verlangen. En Heidi, ach, misschien komen we ze wel nog eens tegen…