Ja, het is een vreemde uitspraak van iemand die zich jaarlijks blut betaalt aan nieuwe loopsloffen. Het is een vreemde uitspraak van iemand die ’s ochtends uren vroeger opstaat om eerst in regen en wind zijn lijf naar de knoppen te lopen. Het is raar om deze woorden te horen van iemand die onbekende plaatsen in België weet, omdat hij daar ooit heeft deelgenomen aan loopwedstrijden. Maar echt, ik haat het. Er is niks plezant aan.

Het gevoel van nat te zijn tot op je ondergoed. Het gevoel van ‘waar ben ik toch mee bezig’.
Het gevoel van tegenwind, van bergop te lopen en van zere benen.
Het gevoel van vermoeidheid, van blaren en van verkrampte tenen.

Serieus, ik haat het, het is gewoon verschrikkelijk.

Aan de start van een wedstrijd denk ik alleen maar aan ‘ik wil hier niet staan’.
Maar beste mensen, wanneer het ten einde is, denk ik alleen maar aan ‘ik ben toch blij dat ik het maar heb gedaan’. Het geeft een gevoel van euforie, van rijkdom en van macht.
Een gevoel van zaligheid, van trots en van kracht.

En dat gevoel beste mensen, dat is waar ik het voor doe.

Je hoeft niet zat te zijn, drugs te nemen of in raar gezelschap verkeren.
Je hoeft geen nicotine te smoren of ladderzat naar huis weerkeren.
Gewoon je lijf naar de vaantjes lopen, regendruppels incasseren en tegenwind verbijten.
Geloof me, het doet goed en zal je beslist niet spijten.

p.s.:ik haat het helemaal niet hoor, er is niets zo leuk als hardlopen!

© Jürgen Op de Beeck – België – http://runnerke.skynetblogs.be