Zaterdag 21 mei. Het is 7.30 uur als het startschot klinkt en ik op weg ga voor ruim 21 km op en bij de Chinese muur. Ik heb me in augustus 2010 gek laten maken door een aantal kennissen van de compound en heb me ingeschreven voor deze loop en nu is het zover. Het wordt mijn 6e halve marathon en nog nooit was ik zo slecht voorbereid.

Het werk slokt zoveel tijd op dat ik eigenlijk per week maar aan één behoorlijke training toekom. De afgelopen weken ben ik in en uit vliegtuigen gestapt voor seminars, vergaderingen en vooral veel diners, dus door de week trainen was er niet bij. Gelukkig hebben we ook hier in China vrije dagen rond april en mei en heb ik op die dagen wat lange duurlopen gedaan. Nou ja lang, 13 km is niet echt een wereldafstand, maar goed het was het hoogst haalbare. Het op- en aflopen van trappen is niet te trainen. Behalve als je een behoorlijk flatgebouw in de buurt hebt en dat heb ik niet. Maar het omhoog lopen tegen een bergweg is na te bootsen door de loopband in de fitnesszaal van de compound. Het blijft helaas behelpen en tijd om ter plaatse "even" te trainen was er niet.

Ook de afgelopen week zat weer vol lekker eten met veel Moutai (CH jenever van 53%) een drank die regelmatig bij officiële diners wordt geschonken en waar je zonder gezichtsverlies maar moeilijk omheen kunt. Met deze drank wordt getoost op alles wat je maar kan bedenken en per diner verwerk je er toch gauw een stuk of 10 (of meer).

Vrijdagavond ben ik met collega Reinier naar de startplaats gereden en hebben we de nacht doorgebracht in een slaapkamer van het Sportcentrum van Tianjin vlak bij de startplaats. De nacht was rustig en na het Chinese ontbijt (waar is de hagelslag?) sta ik nu dan eindelijk in het startvak. Om me heen kijkend zie ik overwegend niet-Chinezen om me heen staan. Slechts een enkele Chinees heeft zich voor deze loop ingeschreven. De 2011 Great Wall Marathon kan beginnen! En de halve, de 10km en 5km uiteraard. Na de toespraken van enkele Chinese bobo’s die ons succes en geluk wensen klinkt dan eindelijk het startschot en breekt letterlijk de zon opeens door. "Rustig aan beginnen" heb ik mezelf voorgenomen en dat lukt me gelukkig. Na een kleine kilometer begint de weg omhoog te lopen en tijdens die 5 kilometers denk ik een paar keer aan Michael: mijn neef die op 9 juni de Alpe d’Huez om hoog gaat lopen om geld in te zamelen voor het KWF.

5,5 kilometer na de start sta ik onderaan de 1e trap van de MUUR. Omdat de trappen smal zijn lopen we in file omhoog en daar waar de muur weer breder wordt kun je passeren en gepasseerd worden. Het gaat omhoog en omlaag, steile trappen, ongelijke traptreden, ongelijke stenen en een aantal geitenpaden later gaan we de Muur weer af en komen we weer langs start en finish. Het moeilijke gedeelte zit er op en na ruim 8 kilometer klimmen en dalen hebben mijn benen moeite om een goede balans te vinden. De bovenbenen branden (nu al) en mijn kuiten staan op springen! "Rustig aan een cadans vinden en vooral ontspannen" praat ik mezelf moed in. In het parcoursboek heb ik gezien dat het nu voornamelijk vlak is, dus dat geeft moed. Na ruim 1 uur en 30 minuten passeer ik de 10 km streep. Normaal gesproken geen tijd om over naar huis te schrijven, maar zoals het in de RUNNERS van een paar weken gelden stond "ga niet naar dit evenement voor je PR, geniet van de omgeving en het unieke karakter van de loop." Het ritme komt weer terug in de benen en ik kan redelijk mijn tempo volhouden. Bij km 16 komen we in een klein dorp waar we een aantal klimmetjes te verwerken krijgen die flink in de kuiten bijten. Ik besluit om even te gaan lopen en even de benen wat rust te gunnen.

Een goed besluit want tot km 18 moeten we ook nog eens tegen de wind en "vals plat" omhoog. De laatste 3 km breken aan en ik begin weer tempo te maken, maar mijn benen kunnen de signalen uit mijn hoofd slechts met moeite volgen. Het laatse stukje door het dorp en dan buig ik de binnenplaats van de Muur weer in waar ik 2 uur 46 minuten en 32 seconden geleden ben gestart. Het zit er op en ik krijg mijn welverdiende medaille omgehangen! Na een half uur voel ik me alweer hersteld en op wat spierpijn in mijn bovenbenen na voel ik weinig meer van de inspanning. Misschien is het drinken van Moutai wel een betere voorbereiding dan ik verwacht had.

In de zomer van 2010 is rick met zijn familie ge-emigreerd vanuit Nederland naar China

© Rick Ligthart – Beijing China