Limburg’s Zwaarste: Lopers zijn net normale mensen – Loopkrant.nl

Archieffoto 2007 Ik maak deel uit van de doelgroep die regelmatig via allerlei media bestookt wordt met aanbiedingen met behulp waarvan ik de laatste jaren van mijn leven een stuk aangenamer kan maken. Dat gaat van trapliften, badkuipen met extra lage instap, deuren die breed genoeg zijn voor rollators en rolstoelen en pilletjes die of moeten zorgen dat iets wat te hard is weer zacht wordt of omgekeerd.

Ook al zijn deze aanbiedingen heel goed bedoeld, beleefd als ik ben heb ik die steeds kunnen weigeren. Maar soms zit er iets tussen wat je gewoon niet kunt weigeren. Zo zat ik deze zomer bij Willem en Annemarie aan de keukentafel en geheel toevallig hadden we het over de loperij. Tot onze verbazing realiseerden we ons dat in het voorjaar de vijfde editie van een eenmalige loopje, dat ter gelegenheid van Willem’s vijftigste verjaardag gehouden zou worden, weer in de planning stond. Zo iets kun je echt niet ongemerkt voorbij laten gaan dus was het tijd voor een extraatje. En waar kun je een loper een groter plezier mee doen dan met wat extra kilometers en wat extra hoogtemeters. Dus het lustrum van Limburgs Zwaarste zou 100 kilometer lang worden en wat extra hoogtemeters krijgen. Kortom, eindelijk eens een aanbieding die ik niet kon weigeren.

Ook de planning van dit feest was perfect: 3 weken en twee dagen voor de 120 van Texel. Gelukkig zijn lopers net normale mensen; dus doen ze wat ze willen en beredeneren dan waarom datgene wat ze willen doen zo slim bedacht is. Ik vond het een schitterend idee om nog even voor Texel een testloopje te doen. En ik kon hiervoor precies dezelfde argumenten gebruiken als de lopers die met het oog op Texel in Limburg "slechts" de zestig kilometer wilden lopen. Daarnaast: als ik in Limburg beroerd liep was dat omdat ik mijn wilde sparen voor Texel en als ik in Texel beroerd zou lopen zou dat zijn omdat ik Limburg Zwaarste gelopen had. Door deze redenering was het een totaal stressloos loopje en kon de "tapering off" voor Texel al bij de start beginnen.

In het kader van de actie hoe-relaxter-hoe-beter was het ook wel leuk dat zaterdagmorgen de wekker pas om 4:30 uur afging. Volgens mijn calculatie had ik 30 minuten om op te staan en uitgebreid te ontbijten, 30 minuten om naar de start te rijden en 30 minuten om met iedereen te ouwehoeren: meer dan tijd genoeg dus. Daarom was het eigenlijk wel jammer dat ik de verkeerde autobaan nam. Gelukkig had ik toen ik mij dat realiseerde ruim de tijd om de TomTom te programmeren. Het zien van de geplande eindtijd liet mij concluderen dat het eigenlijk niet nodig was om voor 6:00 uur ’s morgens lange tijd bij te praten. Zoals bekend heb ik het volste vertrouwen in allerlei elektronische apparatuur. Dus toen het apparaat mij links af wilde sturen zag ik een bordje dat mij rechts af naar het crematorium wilde sturen, maakte ik optimaal gebruik van mijn kennis van de omgeving en sloeg rechtsaf. Bijkomend voordeel hiervan was dat is nu heel persoonlijk door een dame toegesproken werd die heel beleefd steeds zei: "Alstublieft nu hier keren" en dat is veel aangenamer dan het gekrakeel dat je ’s morgens op de radio hoort. Om een heel lang verhaal kort te maken om precies 1 minuut voor zes heb ik én geleerd dat er in Kerkrade twee crematoria zijn én dat het niet goed voor je concentratie is om vroeger dan 1 minuut voor de start bij een loopje te verschijnen.

Gelukkig was 1 minuut net genoeg tijd voor Willem om mij als stalorder mee te geven "loop jij de eerste 4 kilometer even voorop zodat niemand de route hoeft te zoeken!" . Op zich een prima idee van Willem, maar wellicht was hij vergeten wat er tijdens het voorlopen gebeurd was. Omdat ik dat in mijn verslagje hierover in geuren en kleuren verteld heb zal ik er hier niet meer op terug komen. Laten we maar zeggen dat ik de unieke kans op eerherstel kreeg. Daarnaast is het ook altijd leuk om tijdens een als rustig gepland 100 kilometerloopje je de eerst 4 kilometer het licht uit de ogen te lopen. Van de andere kant het was toch nog donker dus dat licht in de ogen was nergens voor nodig. Na ruim een kilometer kon ik inderdaad de kopgroep terug in de goede richting roepen. Een stuk verderop wist ik ook dat we linksaf moesten, jammer was alleen dat dit punt voor het weiland lag dat we ingelopen waren. Maar het is een schitterend gezicht om overal om je heen hoofdlampjes te zien die naar alle kanten gaan. Ook is leuk om te zien wat er in het donker gebeurd als mensen door een poortje moeten. Nadat ik overtuigd was van het zelfregulerend vermogen van een grote groep lopers heb ik maar besloten dat ik lekker zou gaan genieten van een mooie zonsopgang in het mooie Zuid-limburg. Tevens wilde ik wel eens weten of het parkoers zoals Willem dit bedoelde nu echt mooier was dan dat wat ik tijdens het voorlopen had gelopen.

Zoals gezegd de planning was om lekker relaxed te lopen. Uit de reacties "wat loop je rustig" , "jij hoort toch voor mij te lopen" etc. bleek dat dit prima aan het lukken was. Dat is trouwens wel weer een schitterende truc voor iemand zoals ik die helemaal niet hard kan; je loop heel langzaam en roept maar steeds dat je bewust heel langzaam gaat. Iedereen bewondert je terwijl je geen inspanning hoeft te leveren. Ik was ook van plan om een aantal zaken uit te proberen. Na mijn ervaringen in Griekenland had ik zwaar geïnvesteerd in mijn materieel. Ik was de trotse eigenaar van een professionele hoofdlamp en ik had een echt heuptasje gekocht. De lamp werkte perfect. Als je op een kaartje met de routepijlen scheen zag je het perfect. Alleen jammer dat daarvoor wel moest weten waar de kaartjes hingen. Het tasje was ook grandioos. Je merkte niet eens dat je een tasje om had. Omdat ik al eens geoefend had met een leeg tasje en na het oefenen heel tevreden was, had ik het nu gevuld met een flesje cola. En dat ging ook perfect. Die fles cola had natuurlijk ook een functie in mijn plan. Ik wist namelijk dat het 25 graden worden zou. Op zich een heerlijke temperatuur om te lopen. Alleen geldt dat niet als het de eerste dag in het voorjaar is dat de temperatuur een sprong van 15 graden maakt. Als enige loper die in lange broek breed lachend genoten had van de plotselinge warmte inval tijdens de marathon van Rotterdam in 2007 wist ik wat er dan kon gebeuren en wat je daar tegen moest doen. Drinken dus. Nu is er nog nooit iemand iets te kort gekomen qua verzorging bij de loopjes van Willem, of eigenlijk dankzij het organisatietalent van Annemarie. Maar toch……. een gewaarschuwd man telt voor twee. Of beter nog: moet drinken voor twee. Dus was de planning heel simpel. Bij iedere post drinken wat ik kon. Tussen de posten zorgen dat ik de fles helemaal leeg had en uiteraard bij iedere post de fles helemaal vullen. Briljant door zijn eenvoud dus. Ik zou dus zo tijdens het loopje minimaal 7 liter cola naar binnen moeten krijgen. Dit is misschien niet zo’n aanlokkelijk idee maar het vooruitzicht op de enorme hoeveelheid koolzuurgas die ik zo ter beschikking zou krijgen om op de hoogste punten van mijn mooie Limburgse land in gedoseerde vorm te kunnen laten ontsnappen was iets waar mijn jongenshart sneller van ging kloppen.

Kortom meer dan genoeg goede plannen en prettige vooruitzichten. Ik kan nu wel een geweldig verhaal ophangen waarom ik niet tussen de posten gedronken heb maar de enige reden is gewoon dat het puur stom was. Toen ik daar achter kwam, was het onheil al geschied. Met gevoel voor dramatiek kan ik nu heel mooi beschrijven dat de kleur van mijn urine prachtig paste bij de lokale specialiteiten die ik passeerde. Voor degene die de regio niet kennen: ik begon bij de fabrieken waar het bronwater afgevuld wordt. Passeerde een kleine brouwerij van goudbruine rakkers. Kwam bij de Brand brouwerij die net zoals ik een ook donkerbruine vloeistof produceerde en kwam daar na langs een klein fabriekje van echte stroop (inderdaad het heel donkerbruine, ternauwernood nog vloeibare spul). Maar je kunt ook wat ik gedaan heb in twee woorden samenvatten: oorstom en onnodig. Eigenlijk was het feit dat is te weinig gedronken had nog niet het ergste probleem, dat was namelijk dat ik verkeerd gedronken had. Cola is in mijn ogen geweldig spul om de motor van snelle brandstof te voorzien maar gezien de hitte en het grote aantal uren dat ik onderweg was had ik veel meer gehad aan zouten en mineralen.

Archieffoto 2007

Kortom geleidelijk aan voelde ik dat het steeds slechter ging en dit hield gelijke tred met de dorst. Ergens rond kilometer 75 wilde mijn machine absoluut niet meer. Toch heb er geen seconde over gepeinsd om uit te stappen of over te stappen naar de 80 kilometer. Gelukkig wist ik dat in binnen 3 kilometer bij de verzorgingspost boven bij de Wilhelmina toren zou komen. Ik hoefde dus alleen nog maar even de Doalkesberg op en dan door Valkenburg en dan weer even omhoog. Ik denk dat iedere mens weet dat je als je moe bent moet gaan zitten en dat je als je honger hebt moet gaan eten. Efficiënte mensen combineren dat en gaan ergens zitten eten. Iedereen die een beetje kijk op de Nederlandse cultuur heeft weet ook dat op een zomerse voorjaarsdag het centrum van Valkenburg uitermate geschikt is om een van de vele , zeer uitnodigende, terrasjes uit te kiezen om dit te doen. Ik ben dan ook mijzelf al weken op de borst aan het kloppen dat ik zo sterk geweest ben om deze verleiding te weerstaan. Wel moet ik toegeven dat er die dag momenten geweest zijn dat ik mij voor mijn kop sloeg dat ik dat niet gedaan heb. We zullen maar zeggen dat ik zo kapot was dat mijn hoofd op mijn borst hing.

Dus na de heerlijk trappen partij zat ik met een 1,5 literfles Cola op de verzorgingspost. Het broodnodig zout kreeg ik door even met mijn tong langs mijn lippen te vegen. Gelukkig wist ik welk stuk nog komen zou. En dat was jammer want als ik dat niet geweten had, had ik 23 kilometer verassingen en uitdagingen gekregen. Nu moest ik het doen met 23 kilometer uitdagingen. Ik wist ook dat er wel weer een moment zou komen dat het beter zou gaan. Ik hoopte wel dat het zou komen voordat ik thuis in mijn bed lag. Dat de warmte in combinatie met de lengte en zwaarte van het parkoers wel meer slachtoffers eiste bleek uit het feit dat ik regelmatig lopers inhaalde. Dat was opmerkelijk te noemen met name om dat ik bang was dat als een leeftijdgenoot met zijn rollator in de buurt geweest was, ik zonder meer door haar/hem ingehaald zou zijn.

Vanaf de laatste verzorgingspost, dus op een kleine vijf kilometer van de finish heeft mijn geest de zaak overgenomen. Ik weet niet of dat kwam omdat net zoals bij de post bij het Hijgend Hert mijn zoontje hielp bij de verzorging of doordat ik mij ervan overtuigd had dat het vanaf deze post een kwestie van een stukje asfalt knallen was. Dus kon deze jongen weer gewoon 10 km/h lopen en uiteraard toen de finish in zicht kwam 12 km/h.

Dus daar kwam ik met een smile die recht evenredig was aan de lengte van dit loopje aan op het terras voor de kantine en werd daar begroet door vele bekenden. Omdat dit natuurlijk een echte wedstrijd met alle faciliteiten van dien was brachten zijn mij aan het verstand dat ik eerst naar binnen moest om mij daar af te melden en de klok te laten stoppen. Dus binnen gekomen heb ik aan de prachtige dame die de taak had om mijn grandioze tijd voor het nageslacht vast te leggen op onmiskenbare wijze duidelijk gemaakt dat het er voor mij op zat. Dit riep trouwens mooie herinneringen op omdat deze dame ook tijdens de SJM belast was met het vastleggen van de tijden. Ik moest trouwens wel erg lachen toen zij aan mij vroeg hoelang ik onderweg geweest was. Omdat ik gelukkig meer energie had gehad dan de accu van mijn Garmin had ik geen flauw idee wat het antwoord op deze vraag was. Dus ben ik weer naar buiten gegaan om even aan het publiek te vragen hoe laat het was. Omdat ik een erg sociaal dier ben heb ik tevens maar even gevraagd hoe het met iedereen was gegaan. Omdat het een dag was geweest met voor iedereen meer dan genoeg avontuur heeft dit lang genoeg geduurd om er voor te zorgen dat de vijf lopers die ik de laatste kilometers gepasseerd had ook hun eindtijd konden doorgeven. Dus toen ik weer binnenkwam was mijn plaats in het klassement ook meer in overeenstemming met de kwaliteit van de prestatie die ik geleverd had.

Dit was of eigenlijk is dus een geweldige loop geweest. Dit kwam natuurlijk door het grandioze parkoers; omdat ik daar uitgebreid verslag over heb gedaan vergezeld van zeer veel foto’s kom ik daar niet op terug. Ook de verzorging en de sfeer was meer dan geweldig . Maar heel eerlijk kwam het door het feit dat ik zo ontzettend naar de kloten gegaan ben maar toch doorgegaan ben en vervolgens zelfs weer vrij normaal gelopen heb. Dus lees maar dat ik eigenlijk gewoon heel erg trots op mezelf ben om dat ik doorgebeten heb. En dat ik echt diep gegaan ben moge blijken uit het feit dat ik nadat ik even gezeten had en een lekker colaatje gedronken had dit vervolgens op een manier waarop vloeistoffen normaal mijn lichaam niet verlaten in de struiken gedeponeerd heb. Als beloning hiervoor is mijn lichaam vervolgens zodanig in de kramp geslagen dat ik het uitschreeuwde van de pijn. Iets wat ik nog nooit meegemaakt heb, kortom ik begin langzaam een echte loper te worden.

En het is voor mij volkomen duidelijk dat dit de optimale voorbereiding voor Texel was. Ik heb dus nog steeds niet afgeleerd om stommiteiten uit te halen en mij zelf wijs te maken dat dit heel erg slim was. Kortom ook ik ben net een normaal mens.