Limburg Zwaarste? Het is zaterdag 2 april 2011. Om 06u30′ gaat de wekker.. Is dit een grap? Nee hoor, 1 april was gisteren en blijkbaar heb ik mezelf beetgenomen. Wie zegt er nu de dag ervoor dat hij mee gaat doen aan Limburg Zwaarste? Ik denk nog twee keer na (lees 20): blijven we liggen of gaan we lopen? Willem Mutze kunnen we toch niet in de steek laten?
Ik vlieg in mijn kleren en neem alles mee wat ik denk nodig te hebben voor zo’n lange afstand. Op weg naar Heerlen zegt m´n GPS steeds, "gelieve om te keren, gelieve om te keren". Misschien beter luisteren? Is dit een voorteken? Ik zet hem even op de mannenstem, maar die is minder vriendelijk, "keer verder om". Na 1u40′ mag mijn witte slee terug rusten, dan is het aan de chauffeur om in gang te schieten. Waar zijn we weer aan begonnen? Het weerziens met al die ultralopers is zoals na jaren thuis komen van een verre reis. Alsof ik ooit jaren op reis was…
Natuurlijk worden we overspoeld met de strafste verhalen en mijn 40 minuten reserve gaan snel voorbij. Rap in de wagen nog wat vaseline smeren op de weke plekken en even kijken of ik alles wel mee heb, een lege bidon met wat isostarpoeder, wat druivensuiker, gsm, geld, Pang!! Die ‘pang’ was het startschot boven op de heuvel, oeps en Polleke staat nog beneden aan zijn auto. Och een bergske meer of minder zal hier niet uitmaken. Na enkele minuten sluit ik achter de groep aan en ga wat lopers voorbij. De eerste kilometer was wat moeilijk om in een ritme te komen, de tweede kilometer ging vlotter en vanaf kilometer drie, geloof het of niet, was het op karakter tot de meet. Mijn conditie is ver zoek voor de lange afstand, sinds augustus 7kg bijgekomen. Maar klagen kan je hier niet doen. Het is Limburg Zwaarste ook wel ‘mooiste’ genoemd. Het is puffen om op een heuvel te geraken, maar eens boven zijn de vergezichten zo prachtig. Afzien en genieten gaan hier heel goed samen.
De afdalingen gaan me goed af, maar bergop is het echt op de tanden bijten. De zon is ook al goed van de partij. Het zal heel warm worden vandaag! Mijn doel is 3uur lopen en dan zien we wel. Ik heb geld voor een taxi als het moet. Soms loop ik wat samen met Luc en Rudy, maar we kiezen toch om ieder zijn wedstrijd te lopen. Iemand volgen is hier geen goede optie. We liepen soms kleine stukjes verloren, maar de pijltjes waren dit jaar ongelooflijk goed aangebracht, met iets of wat opletten kon men in feite niet verloren lopen. Om een idee te geven hoe steil het soms omhoog ging: we liepen soms getrainde fietsers voorbij. 2500m hoogteverschil in totaal, mens dat is enorm.
Na 40km is alles op. Ik geniet nog van de landschappen, de reuzeslakken, de zon, de riviertjes, maar toch begint uitlopen een vraagteken te zijn. Er loopt een man of zes mij voorbij. Nu weet ik waarom we moeten trainen. Ik liep afgelopen maanden heel af en toe en zeker geen duurlopen. Doe dit gewoon niet na, want het is wat onverantwoord. Onderweg zeg ik aan Rudy dat dit toch niet meer voor de gewone mens is, zo afzien, zo diep graven in de energietank. Ik denk aan de mannen die de 80 of 100km lopen vandaag. Vent wa zit ik hier te zagen…zie maar dat ge aankomt!
Rond 53km is er weer zo’n bergop. In een hobbelige wei naar boven, duwen op de bovenbenen, geen hartslagmeter zou nu mijn hart kunnen volgen. In het midden van de wei staat één van de draaihekjes (waar de dieren niet door kunnen). Ik hou even halt, keek naar boven en dacht echt "hier raak ik nooit meer boven". Maar mijn koppig karaktertje dacht er anders over. Ik ben een doorzetter en wat was mijn leuze weer? ‘never give up’ !!! Ook vandaag niet. Ik stap wel 20 minuten en niemand komt voorbij, ofwel zijn ze allemaal verloren gelopen, ofwel is iedereen even stuk als ik. Nog 2500m te gaan. Rudy zet het op een lopen. Ik volg weer 200m, maar moet weer eens even wandelen. Steken in mijn borst. Niet ongerust zijn. De steken komen door mijn rugzak. Het zijn meer spierkrampen. Nog 500m: de meet in zicht. Nooit gedacht deze vandaag nog te zien.
6u34’47″ is een tijd waar ik meer dan tevreden mee ben. Wat een heerlijk gevoel. Zo kapot en zo voldaan. Echt niet te beschrijven. Had ik nu maar mijn fotoapparaat mee. Die gezichten die afgezien hebben. Overal zoutplekken en lopers die een slag van de zon krijgen. Maar als een wonder zien we na een uurtje niet veel meer bij die ultralopers. Ook bij mij is het herstel weer wonderbaarlijk, het zal er nog wel ergens inzitten zeker. Na de wedstrijd konden we niet anders dan nog enkele uren blijven plakken. Heerlijk om tussen al die vrienden te zitten. Als je eens een langere tijd weg bent besef je nog meer wat een sterke band we wel hebben met elkaar. Al die tijd is mijn wagentje braaf blijven wachten en als beloning mag hij me nu heel dat eind veilig terug brengen.
Willem Mutze en Annemarie, uit het diepst van mijn hart, bedankt voor deze mooie organisatie. Het is ongelooflijk hoe jullie weer alles zo voor elkaar gekregen hebben. Maar de naam van de wedstrijd daar zijn we toch nog niet helemaal uit. We hadden al Limburg Zwaarste, langste, mooiste, lekkerste, … deze keer misschien Limburg warmste?
Was dit een comeback van Paul vroegen velen zich af? Mmm, nee hoor, dit keer was het een uit de hand ‘gelopen’ 1 april grap.
© Paul van Hiel – Jette (BE) / http://marathonfreak.wordpress.com/