Er was een tijd dat ik mijn menstruatie hartelijk verwelkomde als een ijzersterk excuus om niet te gaan hardlopen. Maar in de loop der tijd bleek dit excuus niet bestendig tegen mijn groeiende, zij het onbegrijpelijke, verlangen te gaan hardlopen. Verbijsterd schudde ik mezelf door elkaar en schreeuwde: ‘Mens, wat bezielt je! Hier is nou eens een uitstekende smoes om niet te gaan hardlopen, en je verpest het!’

Want was mijn menstruatie eerst goed voor een vrijbrief van zeven dagen, al snel werden dat er zes, vijf, en vervolgens drie. ‘Maar die drie, daar blijf ik bij,’ besloot ik. Want de eerste dagen van mijn menstruatie voelt mijn bekkenbodem als een te zwaar beladen hangmat, en ik ben bang dat die met elke stap die ik ren een dreun krijgt.

Maar vandaag, op dag twee, verlangde ik naar mijn donderdagochtend ritueel, dat bestaat uit zes kilometer lopen en een kop koffie bij de Hema. Zonder die zes kilometer smaakt de koffie lang zo lekker niet. Dus pakte ik ‘Running for women’ en las daarin dat sommige vrouwen tijdens hun menstruatie makkelijker en sneller lopen. Nergens las ik dat hardlopen tijdens de menstruatie werd afgeraden, ook niet na een zoektocht op internet. ‘Zie je wel, ik ga gewoon!’ concludeerde ik. En wat bleek: ik ben níét een van die vrouwen die makkelijker loopt tijdens de menstruatie. Tsjongejongejonge, wat ging dát moeizaam zeg. Een slak was er niks bij.

Maar de koffie daarna bij de Hema was verrukkelijk.

© Nicole Orriëns / http://www.moedershomerun.blogspot.com/