Zondag 17 april 2011. Bij aankomst op het authentieke treinstation van Deventer is het direct een feest van herkenning. De IJsselloop is bijna een thuiswedstrijd te noemen en dat we niet op de fiets zijn gekomen is eigenlijk een wonder. Veel bekende gezichten en vooral veel regionale lopers om ons heen. Lekker druk en wat een temperatuurtje vandaag. De organisatie lijkt alles mee te hebben vandaag. Ze waren al blij verrast met het vroegtijdig bereiken van de deelnemerslimiet, want vorig jaar hadden ze nog 2000 deelnemers en dit jaar bijna een verdubbeling. Dit vraagt enorm veel inzet van de organisatie en hun vele vrijwilligers om alles op deze prachtige lentedag in goede banen te leiden. Aan het begin van de middag vertrokken eerst de jongste lopertjes voor hun kidsrun met in hun kielzog de lopers op de 5km. Veel genot op het gezicht en het zweet droop in een straal langs het voorhoofd via de wangen en de nek omlaag. Ondertussen stalden de deelnemers op de 10km en 10EM hun tas in de kleinschalige omkleedtent op de Brink. Groot genoeg voor een hondertal tassen, maar gelukkig hadden velen hun familieleden meegenomen anders had te tent tot aan de nok gevuld gestaan met sportkleding en dan is het zoeken na afloop van de race. Op de Brink was het ondertussen spitstijd en de rijen voor de toiletten waren lang, maar eenieder stond keurig in gelid op hun plasmoment te wachten. Ondertussen werd er wat moed ingesproken en gekletst over koetjes en kalfjes. Kort gezegd: het was nu al gezellig. In de koekstad van Nederland is altijd al volop gezeligheid te vinden op de vele terassen, maar vandaag was dit nog duidelijker zichtbaar. Een heerlijke beloning voor na afloop, maar eerst zal er gelopen moeten worden. Eens een andere manier om deze historische stad onder de loep te nemen.

Een select gezelschap wedstrijdlopers mocht zich aansluiten in het speciale wedstrijdvak vooraan bij de startstreep. De Keizerstraat stond ondertussen mutjevol en het publiek kon niet wachten tot hun idolen langszij kwamen. Na deze rechte weg over klinkers ging de route over de beroemde Singel en over de Spoorbrug. Een magnifiek uitzicht over de IJssel en de skyline van Deventer. Na een bocht met uitzinnig publiek doken de lopers onder de spoorbrug door en was goed te zien hoe groot de mensenmassa was. Het uitzicht was echter van korte duur, want slechts enkele meters later werd het zicht ontnomen door een stofwolk van zand. Een kurkdroog pad kronkelde door de polder en daar gingen de deelnemers. Klinkers werden voortdurtend afgewisseld door asfalt en gras en dit maakte deze loop zo verrassend en lastig. Gedurende de hele tocht klom de temperatuur en was geen vleugje wind te bespeuren. Met kilometerborden en afzetlinten liepen de lopers gestroomlijnd hun ronde en bij elk turnpunt of lastig te beklimmen dijkmuur stond het publiek. Het enthousiasme droop er van af en als loper ben je daar natuurlijk enorm blij mee. Zeker op het eind als de benen voelen als lood en de keel kurkdroog is en je in de verte de Wilhelminabrug ziet opdoemen. Voor de lopers op de 10km zit het er dan bijna op. Na de afdaling keren en draaien door de beruchte en sfeervolle binnenstad van Deventer met de lastig te belopen klinkertjes. De verwachtingsvolle blikken van de supporters bij het opkomen van de Brink, want loopt hun idool er tussen? Met de fototoestellen, videocamera’s, toeters en fluitjes in de aanslag werd iedereen meet vol ornaat binnengeloodst. Het geluid was zo knetterhard dat speaker Henk Borgmeijer ditmaal zijn uiterste best moest doen om boven dit geluidsniveau iut te komen. Het galmde op de Brink en de lopers krioelden nog heel lang na op de zomerse terrassen van de Koekstad of hebben we het tegenwoordig over hardloopstad Deventer?