Zaterdag 12 februari 2011. De dag van het Gelders/Overijssels kampioenschap te Epe. Beide provincies sloegen de handen wederom ineen om een mooie wedstrijd te creëren tussen de regionale crossgiganten. De crème de la crème, zoals speaker Borgmeijer dit zo mooi kan verwoorden, was aanwezig om in de druilende regen te strijden om de ereplaatsen.

Al in de vroege ochtenduren viel liters water uit de lucht om zo langgerekte plassen te creëren in het bos van Epe. Na de junioren A/B en de korte cross voor de mannen bleek al snel dat het koud was. Berekoud. Met temperaturen van net boven het vriespunt waren de regenplassen ijskoud en door de enorme stroom regen niet meer te omzeilen. De echte bikkels waren natuurlijk gewoon present en houden van deze omstandigheden. Een échte cross waar de woorden ‘lekker lopen’ alleen klinken van de liefhebbers van water en kou. Ietswat forceren hoort erbij en met voorzichtigheid word je nu eenmaal geen kampioen. Ondanks dat iedereen naar de grijze wolken keek en toch nog hoopte op een droge hemel, bleef het aanhoudend regenen en waren de meesten al doorweekt alvorens het startschot klonk. De supporters lieten het grotendeels afweten, maar de enthousiastelingen die er waren deden hun uiterste best om warm te blijven. De snert, koffie en thee van de fantastische vrijwilligers in de kleinschalig aanwezige tentjes kregen gretig aftrek. Om met bijna bevroren vingers de muntjes uit de portemonnee te toveren is lastig, maar iedereen begreep het wel en wachte geduldig af. Zo bij elkaar onder een afdakje staan was net iets warmer dan elders langs het parcours.

Lang werd er door de lopers niet ingelopen en slechts twee minuten voor de start waagde eenieder een dribbel richting de startstreep. Met het vizier gericht op de pittige zandheuvel gingen eerst de dames van start. Senioren en masters liepen door elkaar heen en kregen het gelijk bij de zandbult al zwaar te verduren. Hier bleek al snel de ervarenheid van de masters en de wilde gedrevenheid van de jonge senioren. Na een korte ronde door het modderige en glibberige bos mochten ze voor de tweede maal de zandheuvel van de andere kant beklimmen. Luid aangemoedigd door de supporters en speaker Borgmeijer. Hij liet zich vandaag helemaal gaan en met de melding ‘gratis zwemmen na afloop’ kreeg hij menig lachje op het gezicht van de aanwezigen.

Namens de redactie liep Fiona mee op de 6km-cross. Haar verslag:"Aangekomen op de startlocatie was het waterig koud. Met een licht windje was inlopen geen leuk idee, maar om blessures te voorkomen is dit helaas een noodzakelijk kwaad. Tijdens het inlopen merkte ik dat de plassen niet aan te slepen waren en dat lopen op spikes zeker geen overbodige luxe was. Normaliter smul ik hiervan, want dit is wat een cross is. Slippen in de bochten en modder op de heupen en in de nek. Dat is wat je als crosser wilt. Vandaag kreeg ik het, maar die regenbui mocht wel wat minder. De handschoenen waren al snel doorweekt en tot aan de start bleven deze ijskoud. Een loopmaat wilde mij nog assisteren met het opwarmen van deze ijsklompen, maar helaas was het nog twee minuten voor de start en de aangerade oplossing zag ik toch niet zo zitten. Aan de start een selecte groep loopsters, maar iedereen had zin in de wedstrijd! Het los zand ging me zeer goed af en als tweede ging ik de afdaling in om mijn weg te vinden in het bos. Aldaar werd ik al snel ingehaald, maar daarna heb ik weinig meer op de anders loopsters gelet. De focus bleef op het parcours gericht. Technische fouten worden meteen afgestraft met een valpartij of schuiver. En met deze kou niet lekker. Gelukkig deden mijn spikes wat ze moesten doen en kon ik zelfs in de slotfase nog wat versnellen. Door deze wilde actie ging ik in het laatste lusje nog bijna onderuit. Blijkbaar hoorde mijn voorgangster dat zodat zij nog een eindsprint kon inzetten. Aangekomen bij de finish voelde ik eindelijk mijn vingers en polsen weer, want gedurende de hele rit leek het wel of mijn onderarmen niet meer aan mijn lichaam zaten. Ik keek dan ook om de honderd meter of ze er nog wel aan zaten. Ze waren nog lekker rood, dus dat beloofde veel goeds. Zodra ze wit en blauw worden moet je in een rechte lijn doorsteken naar de EHBO, want dat schijnt niet goed te zijn. Na afloop natuurlijk snel droge kleding aan, maar snel is in deze koude en natte omgeving iets onwaarschijnlijks geworden. Nog nooit heb ik zo lang over omkleden gedaan. Na ruim 20 minuten was ik nog niet klaar. Nu begrijp ik waarom het handig is om thuis de shirts, sokken en broeken niet binnenstebuiten in de tas te proppen. Een wijze les voor de volgende wedstrijd."

Bij de mannen lange cross was een mooie wedstrijd te zien tussen de regionale toppers Ruud van de Wal, Bas Hollegien en Shayne Rookhuyzen. Ruud was duidelijk weer helemaal in flow, want knetterend hard en zonder vrees voor modder snelde hij over het 10km-lange parcours en kon met de winst naar huis gaan. Bij de ervaren rotten waren het de masters-50 (Willem de Weerdt, Chris Henet en Cees Weeda) en bij de masters-40 (Peter Bruinsma, Paul de Brie en Jan van Ommen) die vele senioren de hielen lieten zien.De masters-50 mochten wel een rondje minder door de bruine smurrie hobbelen. In de achterlinie maakte redactielid Maikel deze middag een technische fout, wat resulteerde in een lelijke buikschuiver door het water. Maar natuurlijk nog wel drie kilometer met bebloede knieën en armen door het bos verder geploeterd om vooral het karakter verder te testen. Een echte bikkelsmentaliteit, die we vandaag vaker zagen bij alle deelnemers! Een en al resepect voor de EHBO die in de regen tijdig klaar stond bij de finish. Gelukkig bleef het voor de organisatie bij wat schaafwonden her en der. Voor alle aanwezige masters, senioren, junioren en pupillen zal deze cross te Epe de boeken ingaan als de natste en koudste cross ooit. Mooi om jaren later in de kantine nog heroïsch over te vertellen en niets is dan gelogen of verdraaid.

© Redactie Loopkrant.nl