Gezien het spreekwoord: ‘Er is geen slecht weer, alleen slechte kleding’ besloot ik dat de sneeuw, en de deplorabele wegen, geen reden waren mijn donderdagochtendloop te verzuimen. Maar er zijn twee dingen die ik ten allen tijde wens te voorkomen: dat ik het koud krijg, en dat ik het heet krijg. Gezien het diepvrieskist effect buiten, dacht ik dus lang en diep na over mijn kleding.

Ik ging rennen en ik trok aan: 1 vochtregulerend hemdje, 1 coolmax t-shirt, 1 vochtregulerende trui van de Kruidvat, een thermo-onderbroek van de Zeeman, mijn Nike ‘running’ pants, en mijn Lidl hardloopjack. Op mijn hoofd een grijze muts, een sjaal om mijn nek, en handschoenen. Het kost even wat tijd, maar dan heb je ook wat!

Wellicht overbodig te vertellen dat zo’n vijf minuten nadat ik begon te rennen, het zweet mij hevig uitbrak, en alsnog één van mijn angsten uitkwam, zij het de minst waarschijnlijke. Dus graaide ik onder mijn vijf lagen, trok het vochtregulerende hemdje omhoog, en propte het onder mijn bh. Maar toen heb ik ook prima gelopen, ondanks het feit dat de gemeente de fietspaden niet meer bestrooid. Tevreden concludeerde ik dat ik vast heel erg ‘chi’ loop!

En terwijl ik langs de lange file met auto’s rende, voelde ik me erg stoer.

© Nicole Orriëns / http://www.moedershomerun.blogspot.com/