Zo meteen ga ik 3 á 3,5 uur lopen. Ik heb er wel zin in, want mijn loopmaat fietst mee. Die zorgt dat onderweg alles goed komt. Zij heeft het drinken op de fiets en mijn gelletjes. En wat het belangrijkste is…zij heeft opkikkers bij zich. Niet die van de Knorr ofzo. Nee, de echte opkikkers. Dat zijn die kleine woordjes die je af en toe nodig hebt als het even wat minder gaat. En zij heeft ze in alle smaken.

Ook zitten er in haar mandje salmiakballen. En die zijn zo lekker na een 25 km. Ik heb er heel veel zin in zo meteen. Half elf gaan we weg richting Vinkel en dan zo over Middelrode, Den Dungen en rondje Zuiderplas terug. Nog maar 13 dagen en dan is de start in New York. En ik vind het echt spannend worden. En daar snap ik nou niks van. Ik heb al een aantal marathons gelopen en daar had ik nooit zo die spanning. Maar nu…. Hoe kan dat nou ? Het is de vraag van: Kan ik het nog wel?. Maar het is precies wat mijn coach/maatje zegt. "Altijd ben jij met anderen bezig om ze goed te laten presteren en nou "moet" jezelf weer". En ze heeft gelijk. Schijnbaar heb ik daar moeite mee. Nu ik het zelf weer moet doen.

En in New York is zij er niet bij om me onderweg te steunen. En dat kost me ook heel veel moeite. Maar niet lullen. Ik ga New York lopen en loop samen met Wim Akkermans, Joep Liebrgets en Marc Boschker. Marc en ik blijven lekker bij elkaar en gaan elkaar er doorheen slepen. Dus dat komt wel goed. En ik heb de astrale steun vanuit Nederland, die tijdens de loop er alles aan gaat doen om mij te helpen.

NEW YORK HERE I COME. BIG WILHELMUS IS COMING TO GET YOU.

© Wim van de Griendt – Den Bosch – http://wimsalabim.web-log.nl