Ik zie het geregeld om me heen: lopers en moeders die ten prooi vallen aan de ambitieval! ‘Ik liep veertig minuten vandaag,’ zegt zo’n loper dan somber. ‘Een uur heb ik niet gehaald.’ ‘Wie zegt dan dat je een uur moet?’ Het antwoord luidt meestal een verbluft: ‘Huh?’ Hetzelfde tragische lot kan ook moeders treffen.

‘Ik ging met Henkie de Eiffeltoren bouwen van oude kranten, maar hij stortte in!’ De ambitieval zuigt alle plezier uit je prestaties, en geeft soms zelfs een gevoel van hopeloosheid. In het ergste geval kan het slachtoffer besluiten de handdoek maar helemaal in de ring te gooien. ‘Ik ben maar gestopt met hardlopen, want ik had er helemaal geen zin meer in,’ sombert zo’n hardloper. ‘Wat stellen twintig minuten nou voor? Dan kan ik er net zo goed helemáál mee stoppen.’

Het is hetzelfde soort vage redenering waarvan snoepkousen zich graag bedienen: ‘Ik vind mars eigenlijk niet lekker, dus dan telt het niet.’ of ‘Als ik deze gevulde koek nou heel snel opvreet, dan telt hij niet.’ Maar geloof maar dat deze snacks vet aan de heupen zetten. Net zo goed als twintig minuten hardlopen, zoden aan de dijk zet! Hoed je daarom voor de ambitieval! Meer is niet altijd beter! Sterker nog: soms is mínder juist beter. Drie keer per week een half uur hardlopen is beter dan één keer per week anderhalf uur, tot je er bij neer valt.

Leg dus vooral de lat niet te hoog, want niets is zo vervelend als gedoemd zijn tot falen. Leg de lat op zo’n hoogte dat het een leuke uitdaging is, die je met een beetje inspanning aan kunt. Te laag gaat het ten koste van je gevoel van voldoening, te hoog gaat ten koste van je motivatie.

© Nicole Orriëns / http://www.moedershomerun.blogspot.com/