Mei 2010, ik heb me weer aangemeld om mee te gaan op Pinksterkamp Nordhorn. Zelf zwem ik niet, ik loop hard. Een mooie smoes om niet mee te doen aan de hardloopvierdaagse in Apeldoorn. Al meerdere jaren ga ik mee en het is echt genieten. Doorgaands schrijf ik op loopkrant.nl verhaaltjes over hardlopen, dus waarom nu niet een keer over zwemmen?

Op de 2e dag zat ik voor de tent een broodje te eten en zie ik een vrouw met een rood jasje en slechts en handtasje voor een man lopen die bepakt en bezakt is en een tas met de tekst "Ik ben toch niet gek" draagt. Wanneer ben je eigenlijk gek?

Ik zie de nodige mensen van de 10-meterplank springen. Mijn zoontje Milo komt met een knalrode bil bij me. Het ging niet helemaal goed van de 7.5-meterplank. Een meisje staat een eeuwigheid nagel te bijten op de 3-meterplank terwijl haar zusje beneden roept:"Kom, springen, er kan niets gebeuren". De zon brand als een gek en iedereen is knalrood. Sommige juryleden zitten een uur op een trappetje pal in de zon. Voor de tent naast ons ligt een besnord lijk. Oh nee, zijn borstkas beweegt. Gelukkig. Verder een man die 800 foto’s maakt, midden op de dag gaat hardlopen en rare verhaaltjes schrijft. Die is pas gek. In 2011 is hij weer van de partij.

O ja, ik zag een noviteit. Een van de zwemmers, Frank de Graaf, maakte een UsainBolt-start door na de piep pas rennend op het blok te springen en zo met een enorme snelheid van het blok te duiken. "Gevalletje AH, dus vals", wist jurylid Jurrie Wenderich me direct te vertellen.

© Rinus Groen – Apeldoorn