In mijn leven heb ik best de nodige keren lopen plakken, omdat ik:

• dan lekker uit de wind liep
• kostte wat het kost iemand wilde verslaan
• dan meer vertrouwen in het tempogevoel van een ander had dan in mijzelf

Hoe het ook zei, meestal begon al snel mijn geweten te klagen en nam ik over. Meestal moest ik dat dan bekopen en schold ik mezelf van binnen uit dat ik toch wat meer aso moest zijn. Bij mijzelf wordt niet vaak geplakt. Mijn pasje is irritant en elke bocht die ik uit kom versnel ik. Volgens oud AV’34-topper Tom Robbers werk ik zelfs op de darmen.

Van Titus Mulder kreeg ik onlangs zijn plakboek ter digitalisering en de herinneringen kwamen boven. Die vervelende Herman Rappoldt had twee maal Titus verslagen op de mini, waar beiden onder het uur liepen, maar Herman geen meter kop deed om op het eind weg te lopen. Vreemd genoeg bestaat er slechts één foto van deze gebeurtenissen en daarop loopt Herman op kop. Bepaald geen zalf op de wond die weer was opengegaan bij Titus.

Hedentendage plakken mensen vaak bij Titus en heeft hij er geen probleem meer mee. Hazen noem je dat. Onlangs haasde Titus bij een baanwedstrijd van AV’34 een clubgenoot. Het hazen ging zo lekker dat de gehaasde al vlot gelost werd. Een wolf in haaskleren?

© Rinus Groen – Apeldoorn