Limburgs Zwaarste: allerlei soorten lintjes – Loopkrant.nl

Ik ben jarenlang een stevige sigaren roker geweest. Dit stevige slaat zowel op mijn postuur, als ook op het formaat van de sigaren en ook nog op het aantal dat ik wegpafte. Zodoende beschikte ik over een enorme voorraad lege sigarendoosjes. Uiteraard moet je hier iets mee. Ooit ben ik op het waanzinnig idee gekomen om van ieder loopje wat ik gedaan heb een verslagje te maken.

Gewoon omdat ik voor mij zelf wilde vastleggen waar ik geweest was, wat ik daar beleefd had en wat mijn indrukken waren. Kortom ik had iets moois gevonden om met de achterkant van de lege sigarendoosjes te doen. Of het nu komt omdat ik toch te weinig gerookt heb of omdat ik te veel loop weet ik niet maar de sigarendoosjes raakten op. Om dit probleem op te lossen zou ik natuurlijk weer kunnen beginnen met roken, dan zou ik weer de beschikking krijgen over doosjes en bovendien zou dan ook het aantal loopjes wel eens drastisch kunnen afnemen. Omdat ik niet iemand ben die kiest voor de gemakkelijkste weg heb ik besloten om mijn verslagjes op het internet te zetten. Ten opzichte van de sigarendoosjes is er een groot verschil: je kunt niet met een stalen gezicht beweren dat een verslagje ontbreekt omdat een sigarendoosje verloren gegaan is. Kortom ik zal toch een verslagje moeten maken van Limburgs Zwaarste.

Gelukkig zijn er heel wat verslagen over Limburgs Zwaarste verschenen. Dus zou ik mij hier met wat plak en knip werk heel makkelijk van af kunnen maken. Maar omdat het er om gaat dat ik voor mijzelf mijn persoonlijke indrukken wil vastleggen, gaat ook die vogel niet op.

Dus laat ik maar bij het begin beginnen. Ik behoorde tot de selecte groep die wist dat Willem een heel speciale verassing te wachten stond. Zodoende was ik ruim van te voren aanwezig en kon ik op mijn gemak de aanloop naar dit loopje gade slaan. Het werk dat Annemarie en Willem moeten verzetten voor de organisatie van zo’n loop blijft gigantisch, het is dan ook niet vreemd om vlak voor de start een beetje stress te bespeuren. Als vervolgens een loper zijn autosleutels in zijn auto opsluit en een paar andere lopers persé de route bestanden op hun garmin willen hebben zie je dat de organisator hierdoor niet bepaald kalmer wordt. Ook als na verloop van tijd de computer dan toch opstart en de bestanden echt nergens meer te vinden zijn wordt het er niet echt beter op. Vervolgens komt er dan nog een heel grote auto en die parkeert natuurlijk niet op de parkeerplaats maar presteert het om over de stoep precies tot voor de deur te rijden. Dat kun je als organisator een paar minuten voor de start nog net gebruiken. Als je dan ik de startblokken staat om even aan de piloot te gaan uitleggen dat iemand die gekomen is om een kilometer of 70 te rennen ook best tweehonderd meter vanaf een parkeerplaats kan lopen zie je dat er van de achterbank een dame in mantelpak komt. Op dat moment weet je even niet wat er aan de hand is. Als het dan tijd is om te starten zie je tot je verbazing en uiteraard grote ergernis dat een van de lopers de microfoon neemt en de loco-burgemeester van Heerlen aankondigt. Nu weet je dus absoluut niet wat aan de hand is maar je hebt wel het gevoel dat je de controle over je eigen wedstrijd verliest.

Vervolgens begint die chique mevrouw een heel verhaal af te steken. Mooi was de uitdrukking op het gezicht van Willem. Althans ik vind het prachtig hoe iemand zonder iets te zeggen toch kan uitdrukken dat hij eigenkijk denkt:"beste mevrouw ik weet niet waar u het over heeft, en dat interesseert mij eigenlijk ook niet. Hier moet zo meteen een wedstrijd starten en ik moet dat nu aan die lopers duidelijk maken. Zij moeten naar buiten en de laatste instructies krijgen. En dat is belangrijk". Vervolgens zie je opeens een kwartje vallen en realiseert de grote man zich dat die mevrouw het over hém heeft. De omslag op dat gezicht en de verandering in de houding is spectaculair om waar te nemen. En dan heeft Willem een lintje of zoals anderen het zeggen een speldje. Ik behoor tot de selecte (?) groep mensen die redelijk kritisch ten opzichte van het lintjescircus staan maar zoals vaker het geval is, was die mening gebaseerd op het bestuderen van allerlei roddelblaadjes. En toen ik zag dat hier iemand toch echt geraakt werd door een onverwachte blijk van waardering kon ik over dit onderwerp ook wat genuanceerder gaan denken. En ik moet zeggen een lintje ziet er toch wel mooi uit op de sweater van de Irland coast to coast run.

Een mooi bijkomend voordeel voor de lopers was dat wij nu ook heel officieel door een burgemeester weggeschoten werden. En ik ga uiteraard geen grapjes maken over het feit dat een aantal lopers wel heel hard weggingen toen zijn deze lieftalige dame met een pistool zagen hannesen. Kortom de sfeer zat er heel goed in. Omdat ik een aantal weken geleden de eer had om met de grote man zelf het parkoers te mogen verkennen hoef ik nu niet veel woorden meer vuil te maken aan het parkoers. Ik kon mij dus volledig richten op het vuilmaken van mijn gloednieuwe schoenen. Iets wat buitenverwachting goed gelukt is. Gelukkig maar want zodoende had ik toch wat te doen nu ik mij niet kon bezighouden met mijn grote specialiteit: het verlopen. .Die rol is trouwens met glans door een aantal andere lopers overgenomen.

Het verlopen is iets wat in mijn ogen inherent is aan dit soort lopen en het proberen om dit binnen de perken te houden blijft een van de leukere uitdagingen. Je bent hiervoor afhankelijk van de manier waarop de organisatie de route gemarkeerd heeft en van de logica van het parkoers. Willem en zijn team hadden hun uiterste best gedaan om de route zo goed mogelijk te pijlen. Willem had zelfs stad en buitenland afgezocht naar bijzondere mooie oranje lintjes. Eigenlijk best een heel goed idee zeker omdat hij toen nog niet wist dat hij zelf ook lintjesdrager zou worden. Dit bleek zo goed gelukt dat de lintjes één geheel gingen vormen met de natuur. Kortom weer een mooi voorbeeld van hoe het soms heel anders kan uitpakken als je dingen te mooi wil doen. Ik heb mij trouwens nu pas gerealiseerd dat lintjes ten opzichte van pijlen een groot nadeel hebben: aan lintjes kun je niet zien welke kant je uit moet. Bij pijlen is dit wel het geval. Uiteraard loop je naar het volgende lintje dat je voor je ziet. Is het parkoers echter in de vorm van een acht en kom je op het snijpunt van de twee lussen dan heb je 50 procent kans om de goede richting uit te gaan. Mooi is het trouwens om te constateren dat de wetten van de kansberekening voor ultralopers niet opgaan. Ik schat dat meer dan 80 procent de verkeerde kant uitging. Maar dat komt omdat ultralopers erg sociaal zijn en als ze dus ergens voor zich een loper zien, gaan ze ook die richting uit. Het was ook erg aardig dat toen ik op dat punt stond te schreeuwen dat ze verkeerd liepen de meeste lopers heel vriendelijk terugzwaaiden voordat ze doorliepen. De lopers die direct naast mij liepen hadden ook moeite om mij te geloven dat wij naar rechts moesten, zeker omdat bijna iedereen naar links ging. Schijnbaar gaat het oude Chinese spreekwoord "50 million flies can’t be wrong" nog steeds op.

Nu is Willem zeer ervaren op dit gebied dus had hij dit probleem voorzien en op de kritieke plekken met krijt pijlen op de grond getekend. Het mooie van de stevige regenbuien vlak voor de start was wel dat niemand na afloop van het loopje de pijlen hoefde te gaan uitvegen. Dat het echt niet zo makkelijk was om de lintjes te volgen bleek ook wel aan de man die de lintjes weer moest opruimen en aan het einde van het parkoers begon. Als extra uitdaging waren soms de lintjes wel op heel creatieve plaatsen gehangen. Mijn persoonlijke favoriet was de antenne van een geparkeerde auto. Gelukkig begin ik steeds meer gevoel te krijgen voor de filosofie van de parkoersbouwers. Dus als je bij een kruispunt komt en kunt kiezen voor een begaanbare weg of een modderpad dan hoef ik geen lintje om te weten dat het richting modder gaat. Zie ergens iets wat omhoog gaat dan weet ik ook wel waar het naar toegaat. Krijg je het vermoeden dat er ergens iets is wat een pad zou kunnen zijn dan ga het maar gerust in. Doordat ik deze vuistregels gehanteerd heb ben ik door sommige lopers een keer of 5 ingehaald. Ook kwamen mij een aantal keren lopers tegemoet en kon ik eindelijk eens zien welke gezichten bij de ruggen hoorden die ik een hele tijd voor mij gezien had.

Kortom ik heb mij perfect geamuseerd en daarnaast ook geheel volgens planning heerlijk ontspannen gelopen. Ik kwam na 7:41 uur breed lachend binnen gedribbeld. Tot mijn verbazing waren er toen nog pas 14 lopers binnen. Op dat moment was ik er van overtuigd dat ik een prima generale repetitie voor de JKM gehad had, en zag dat avontuur vol vertrouwen tegemoet. Inmiddels weet ik dat resultaten uit het verleden bepaald geen garantie voor de toekomst vormen. Waar ik wel, na twee keer dit loopje gedaan te hebben, garantie over heb is het exacte aantal hoogtemeters. Dit hou ik echter geheim tot de volgende editie.

Even voor de goede orde. Ik zit nu een maand na de JKM mijn verslagen bij te werken en kijk heel relativerend terug op de afgelopen periode. Ik komt tot de conclusie dat ik veel geleerd heb en weer helemaal up and running ben. Kortom het is weer tijd om lekker te gaan lopen te genieten of is het genietend te gaan lopen?