28 Februari. Lopen is goed voor je taalbeheersing. Zo heb ik tijdens de Magnétoise geleerd wat het verschil is tussen:"het weer zal mij worst wezen" en "het zal weer worst wezen". Omdat ik de laatste tijd voor mijn gevoel veel te weinig loop kwam het mij heel goed uit dat de Galgenbergmarathon en la Magnétoise in één weekend vielen.
Omdat een marathon en een ultra-trail in een weekend nog geen uitdaging genoeg is, was ik blij met de mededeling dat de weergoden nog een stevige duit in het zakje zouden doen. Zware stormen, windstoten met orkaankracht en zware slagregens worden beloofd. Realist als ik ben neem ik de voorspellingen met een korreltje zout en zie het grote voordeel ook meteen: ik hoef geen tijd te verspillen aan de vraag of ik al dan niet een jasje moet aantrekken. Dat er toch wel mensen zijn die wat meer vertrouwen in de weersvoorspellingen hebben blijkt uit het grote verschil tussen de het aantal aanwezige lopers en het aantal voorinschrijvers. Ook de verhalen waar sommige lopers mee komen "zo veel water op de autosnelweg dat de auto begon te slippen" "soms waren er windstoten waarbij je de auto alleen met de grootste moeite op de weg kon houden" droegen absoluut bij aan het verhogen van de feestvreugde. Kortom dit zo horende was de basis voor een paar sterke verhalen voor het thuisfront en het nageslacht weer aanwezig.
Het loopje start in Magnée en als het goed is kom je na 65 kilometer weer bij het chalet in Olne. Om de loper helemaal in de watten te leggen word je met de bus naar Magnée gebracht zodat je na afloop daar in je eigen auto kunt stappen. Tenzij je natuurlijk Wouter Hamerlinck bent want dan mag na afloop op je vouwfiets stappen. De organisatie had er ook voor kunnen kiezen om de lopers na afloop van de finish naar de startplaats terug te brengen. Boze tongen beweren dat hier niet voor gekozen is omdat een voertuig waarin iemand die de Magnétoise gelopen heeft nooit meer schoon te krijgen is. Toen ik toevallig deze week mijn auto een keer met daglicht mocht bekijken kon ik mij voorstellen dat deze redenering hout snijdt. Zoals reeds gezegd is de afstand tussen Magnée en Olne een kleine 65 kilometer. Omdat hierbij niet echt gereisd word over wegen zou het vermoeden kunnen ontstaan dat dit de kortste verbinding tussen die twee punten is. De afstand tussen Olne en Magnée over begaanbare wegen is echter 6,6 kilometer. Dus om voor de start om 8:00 uiterlijk om 7:15 in de bus te moeten zitten is een beetje overdreven. Toen wij als keurige opgevoede Nederlander rond 7:30 bij de bus kwamen, waren wij ook met afstand de eerste. Dat was wel de laatste keer die dag dat er een Nederlander eerste was.
We zaten dus met een plukje Hollandse jongens in de bus bij elkaar. Op de een of andere manier hing er een beetje de sfeer van een schoolreisje. Melig dus. Nadat we in de bus een korte uitleg over de route markering gekregen hadden, kregen we ook de mededeling dat er een revolutionair nieuw soort sportvoeding ontwikkeld was. Mijn Frans is niet echt denderend daarom dacht ik dat ik het verkeerd begrepen had toen ik meende te horen dat het om worst ging. Gelukkig werd het verhaal ook vertaald en het ging inderdaad om worstjes. Er kwam een hele opsomming van wat er in die worsten zat waarbij het magere vet mij wel heel sterk aansprak. Wij zouden bij de verzorgingspost op kilometer 44 de kans krijgen om deze wonderworsten te testen. Uiteraard kon ik het niet laten om te vragen of er dan ook mayonaise verstrekt werd. Met andere woorden: de sfeer zat er goed in. Derhalve hadden wij toch iets om naar uit te zien, want deze loop is ten aanzien van de verzorging heerlijk Spartaans: water op kilometer 22 en een uitgebreide post op kilometer 44.
De start was ook echt geweldig. Rond 7:55 stonden de lopers wat te drentelen rond de kerk en zei de organisator opeens :"allez" en dus was het feest begonnen, temminste voor die lopers die het gehoord hadden. De rest zag dat er iets in beweging kwam en kon stoppen met het irrigeren van de beplanting en achter de meute aan gaan. De route is prima gemarkeerd met linten dus ben je op jezelf aangewezen. Ik kon mij van eerdere deelnames nog heel goed herinneren dat het even het straatje achter de kerk volgen was, dan naar rechts en dan de bosjes in en dan door de modder fel omlaag. Omdat de "grote weg" rechtdoor gaat stond op het punt waar de lopers rechtsaf moesten een van de weinige verkeersregelaars. Het was fascinerend om te zien hoe de goede man kon genieten van de inspanningen van de lopers. Ik kan mij dan ook goed voorstellen dat dit zo indrukwekkend was dat hij daarom vergat waarom ze hem daar neergezet hadden. En laten we eerlijk zijn: nu kon hij de lopers de berg zien afdonderen en vervolgens ook nog een keer omhoog zien komen. Ook ik was blij met deze actie want hierdoor kreeg ik, toen ik het modderpaadje omlaag strompelde, te zien hoe alle snelle jongen zich daar omlaag gooiden.
De regen was voor mijn gevoel lang niet zo erg als ik verwacht had. Ik was helaas al zeiknat geworden op de paar honderd meter van de parkeerplaats tot aan het chalet maar tijdens het lopen viel het heel erg mee. Ook de wind viel voor mijn gevoel wel mee. Er lagen redelijk wat takjes en twijgen, maar dat was het wel zo’n beetje. Dus niets stond een heerlijk dagje genieten in de weg. Het had natuurlijk de afgelopen dagen al flink geregend dus aan plassen, poeltjes en modder was geen gebrek. De ervaring heeft mij intussen geleerd dat het proberen te omzeilen van plasjes een totaal zinloze actie is, natte voeten krijg je toch. En er is eerlijk gezegd niets leukers dan meteen de eerste grote plas die je ziet dan maar meteen vol in te knallen. En als je dan ook nog het geluk hebt dat die een stuk dieper is dan je verwachtte is ook meteen een ander probleem opgelost. Ik wil altijd als ik in het buitenland loop zo netjes mogelijk voor de dag komen. Soms gebeurt het wel eens dat als je midden in de nacht wat loopkleren in een tas gooit de kleurcombinaties die zo ontstaan heel creatief zijn maar toch iemand met gevoel voor smaak versteld doen staan. Als je echter dor een flinke plas gegaan bent, ben je tot aan je middel in een mooie schutkleur gehuld en is dit probleem dus ook weer uit de wereld. Trouwens het blijft mij nog steeds verbazen hoeveel verschillende kleuren modder je op zo’n dagje lopen tegenkomt. Op een geven moment dacht ik dat het allemaal inbeelding was maar toen ik een week later mijn voeten en tenen bekeek zag ik dat het toch echt waar was.
Mijn doelstelling was helder: die dag zo lang mogelijk lopen en dus proberen rustig te dieselen. En dus alle tijd te nemen om te genieten. Eigenlijk hoort hier ook het maken van veel foto’s bij. Gezien de te verwachtten regen had ik besloten om maar geen camera mee te nemen, want ik had al genoeg foto’s van regendruppels op mijn lens. Zoals reeds verteld viel die regen eigenlijk wel mee. Een kleine uitzondering hierop vormde een hagelbui na een uurtje of 6 lopen. Het blijft opmerkelijk dat zo’n kleine korreltjes op zo’n groot gezicht zo’n pijn kunnen doen. Vervolgens hadden we nog de wind. Na verloop van tijd lagen er geen twijgjes maar twijgen op de weg. Dit duurde ook niet meer lang want toen werden het takken. Ik weet niet precies wat de volgende stap in de evolutie van een boom is. Als je er echter niet meer overheen kun klimmen zijn het wel indrukwekkende takken. Aan het begin van de middag was de wind echt stevig. Of het echt orkaankracht was weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik boven op een van de hoogvlaktes kwam en ik echt niet meer vooruit kwam. Dit is wel heel apart: je hebt het gevoel dat je stevig aan het lopen bent en je benen bewegen ook echt maar je komt niet vooruit. En als je je dan nog meer inspant ga je in plaats van vooruit naar de zijkanten. Gelukkig gebeurde dat op redelijk brede stukken. Als dat op de richels gebeurd was had ik waarschijnlijk weer stukken van het parkoers te zien gekregen die nog nooit iemand gezien had. Toen het echt zwaar aan het spoken was interesseerde het mij helemaal niet dat ik niet vooruit kwam maar was ik veel meer bezig om aan de prikkeldraad te ontsnappen.
Toen de wind op volle kracht was hoorde ik ook heel regelmatig een voor mij onbekend geluid. Het kostte even om dit te kunnen plaatsen. Het duurde niet lang voor ik door had wat dat was. Het was het geluid van bomen die omwaaiden. Je hoort even een fluittoon en dan een kraak en dan ligt zo’n grote jongen om. Dat gaat enorm snel. Er zijn touwens twee varianten: een boom breekt middendoor of valt helemaal om. Dit is heel erg stoer om te vertellen maar toen ik daar boven zat dacht ik daar heel anders over. Het gebeurt heel snel en zeer regelmatig en je kunt geen kanten uit. Kortom ik begon mij af te vragen wat er mis is met een potje biljarten onder het genot van een lekker drankje in goed gezelschap in een goed verwarmde kroeg. Gelukkig hoefde ik nog maar een kilometertje of 30 en wist ik dat ik nog heel lange stukken door de bossen mocht. Op zo’n momenten heb je even iets nodig om naar uit te zien. Gelukkig had ik dat, want ik wist dat er op kilometer 44 een verzorgingspost kwam. Meer specifiek de post met de wonderworsten. Met iedere meter die ik liep groeiden die worsten in smaak, grootte en heilzame eigenschappen. Kort voor de post was ik al zo ver dat ik mij niet meer kon voorstellen dat mensen überhaupt zouden kunnen leven zonder deze worsten. Ik kreeg zelfs al visioenen van een verbouwing thuis waarbij wij een "walk-in fridge" zouden krijgen uiteraard helemaal gevuld met worsten. Dus toen brak het grote moment aan. Het waren inderdaad worstjes. Niks mis mee maar daar is ook alles mee gezegd. Daarom was het ook jammer dat je nog ruim een uur merkte dat je worst gegeten had.
Kortom een illusie armer kon ik van de laatste twintig kilometer gaan genieten. Maar er was nog genoeg om van te genieten, want ook het laatste stukje van deze mooie tocht heeft een paar verrassingen. Maar hier ga ik niets over verklappen. Na een dikke 8 uur zag ik het chalet voor mij. Uiteraard was er geen finish-boog of iets dergelijks. Sterker nog: er was niemand buiten, hetgeen gezien het hondenweer ook niet echt verwonderlijk was. Dus besloot ik maar naar binnen te gaan. ’s Morgens vroeg had ik wat moeite gehad om een deur te vinden die open was. Moeder natuur had dit probleem voor mij opgelost. Aan de achterkant was er een deur uitgewaaid en dus was er nu een groot gat waardoor ik naar binnen kon. Toen ik binnenkwam ben ik maar even gaan zitten. Na een minuut of 10 zag ik Kornel binnenkomen. Hij had zijn knie verdraaid en daarom had ik hem op het laatste stukje nog ingehaald. Ik ben toen opgestaan om te vragen hoe het met hem ging. Doordat ik opstond viel het de organisatie op dat ik ook binnen was en hebben ze mij toch maar mooi als finisher genoteerd.
Omdat ik toch stond ben ik maar naar de auto gelopen om wat droogs aan te trekken. Het besluit daartoe was redelijk snel genomen. Ik bleek echter door de combinatie van regen en wind zo verkleumd te raken dat ik ruim 20 minuten nodig had om de natte kleren uit en droge aan te trekken. Ik heb dus maar mooi geleerd dat ik wel zo aardig kan willen zijn om de andere lopers niet jaloers te willen maken met de aanblik van mijn atletische body maar dat dan het gevolg is dat ze dan wel erg lang mijn inspirerend gezelschap moeten missen.
Samenvattend: ik heb mij kostelijk geamuseerd, voor mijn doen goed gelopen en ben er weer eens zonder kleerscheuren afgekomen. Alhoewel als ik de kleren van mijn lijf gescheurd had maar een paar minuten in de kou hebben hoeven te vertoeven. En ik heb als klap op de vuurpijl ook nog een aantal pakken worsten met echt mager vet in de koelkast liggen. Waarschijnlijk zijn dat de enige etenswaren die bij mij nog een hele tijd in de koelkast zullen liggen.
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/