Ik ben gelukkig getrouwd. Het is dan ook niet vreemd dat ik, als ik in de gelegenheid daartoe ben, mij vrouw bij haar hobby’s terzijde sta. Zodoende belandde ik op een zaterdagmiddag op een winkelpromenade. Na een niet kinderachtige dosis kleding- en schoenwinkels gleed mijn aandacht steeds meer af naar het andere vrouwelijk schoon dat de promenade bevolkte.

Op een geven moment kreeg ik niet alleen oogcontact met een lieftallige dame, maar raakte zelfs met haar in gesprek. Nadat mijn echtgenote zich na verloop van tijd aan de grijpgrage klauwen van een kledingzaak had weten te ontrukken en mij weer opgespoord had vroeg zij zeer belangstellend wie die jongedame was. Eerlijk als ik ben bekende ik haar dat ik in eerste instantie de dame niet herkend had, maar mij na verloop van tijd was gaan realiseren dat ik haar kende van het lopen. Ik motiveerde het feit dat ik haar niet herkend had door te zeggen dat dit kwam, omdat zij er met haar kleren aan heel anders uitzag. Omdat ik door deze ontmoeting weer aan het lopen was gaan denken kwam spontaan bij mij de gedachte op dat ik mijn vrouw nog moest uitleggen dat ik besloten had toch wat meer tijd aan het lopen te gaan besteden. Achteraf realiseer ik mij dat dit wellicht niet het meest slimme moment was om deze mededeling te doen.

Meer willen lopen is natuurlijk prima, maar het moet ook een beetje leuk blijven. Ik had bijna geschreven: "verandering van spijs doet eten". Maar ook deze uitdrukking zou na bovenstaande inleiding wel eens verkeerd opgevat kunnen worden. Ik bedoel dat ik het helemaal gehad had met het slechte weer en de eeuwige rondjes over de fietspaden in en rond mijn woonplaats. Dus toen ik in de gelegenheid kwam om als pacer naar de marathon van Enschede te gaan kwam dit werkelijk als geroepen. Toen vervolgens de weersvoorspellingen aangaven dat het een volle zomerdag zou worden kon mijn geluk helemaal niet meer op. Kortom in het aangename gezelschap van jogger Jo en mijn zoontje Sef ging het vol goede moed richting Enschede.

Inmiddels was het ook wel duidelijk dat het warm tot zeer warm zou gaan worden. Zeker gezien het zeer koude weer van de afgelopen periode iets om heel goed rekening mee te houden. Omdat ik dit jaar nog niet één keer in korte broek gelopen had besloot ik om het risico van zonnebrand te beperken toch maar om mijn lange broek aan te trekken. Ik geloof niet dat er nog meer lopers waren die een dergelijke verstandige beslissing genomen hadden. Daarnaast kon iedereen ook wel bedenken dat het tempo ook aangepast moest worden. Wat dat betreft had ik geluk omdat het de bedoeling was om 4:15 te pacen. Zeker omdat ik dit samen met Karin van Eck mocht doen stond mij dus een ontspannen dagje te wachten.

Hier komt nog bij dat Enschede dit jaar het parkoers totaal omgegooid heeft. In plaats van een grote ronde bestaat de marathon nu uit twee rondes. Naar mijn bescheiden mening is dit en hele verbetering. Het prachtige weer had voor veel publiek en sfeer gezorgd. Dus het was één groot feest. Omdat ik heerlijk rustig mocht joggen had ik alle tijd om een beetje te kletsen met de lopers en het publiek. Dus ik was echt in mijn nopjes. De verzorging was ook prima. Met circa iedere 2,5 kilometer een post zou in principe niemand last van de hitte mogen krijgen. Althans als de lopers naast hun benen ook hun hoofd gebruiken.

Wij hadden een redelijk grote groep en liepen vrijwel perfect of het 4:15 schema. Hierbij hadden wij bij iedere post stops ingebouwd. Zodoende kwamen wij op de halve marathon op 2:07:23 door. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot 28 graden. Nu wordt de temperatuur officieel in de schaduw gemeten en deze was er even niet dus of die 28 graden kloppen weet ik niet. Warm was het in ieder geval wel Ik merkte de groep niet lang meer bij elkaar zou kunnen blijven. Binnen 3 kilometer na het halve marathonpunt was bijna niemand meer van de oorspronkelijke 4:15 groep over. Als ik mij niet vergis bestond de groep uit één loper en twee pacers.

We hebben nog van alles geprobeerd om mensen bij de groep te houden en om lopers die we inhaalden mee te krijgen. Maar het lukte niet. En eerlijk gezegd kun je als pacer m.i. niet veel meer doen dan het afgesproken tempo te lopen. Toen nog een paar kilometer verder de groep uit alleen maar de pacer bestond besloten Karin en ik maar op de bruto tijd van 4:15 te gaan lopen zodat de mensen die wij inhaalden konden aanklampen en een mooi richtpunt hadden. Dat was echter ijdele hoop. Of om het anders te zeggen de slachting was begonnen. Je ziet in het achterveld van een marathon wel eens een loper wandelen, maar nu was het omgekeerd: je zag af en toe iemand joggen. Uiteraard begin je je af te vragen wat hier gaande is. Als ik wat stukjes op het internet lees wordt dan meteen naar de organisatie gewezen. Volgens mij zag ik dat er in de tweede ronde twee verzorgingsposten al gesloten waren. Ook was alles netjes opgeruimd en de tafels keurig ingeklapt. Dit kan natuurlijk niet. Zeker niet als je dit als 4:15 pacer ziet bij een marathon met een limiet van 5:00. Ik heb ook de hete editie van de Rotterdam marathon (2007) gelopen en daar was het echt dramatisch en ook schandalig wat er op de posten gebeurde. Met uitzondering van de eerdere genoemde twee posten was in Enschede toen ik doorkwam in principe nog meer dan genoeg te drinken.

Het was vroeg in het seizoen erg warm. Daarnaast zitten in het achterveld van een marathon van deze afstand toch redelijk wat mensen die vrij weinig marathonervaring hebben. Deze combinatie is een garantie voor ellende. En ik moet toegeven dat ik nog niet in de gaten had hoe groot die ellende was totdat ik zag hoeveel ambulances er ingezet moesten worden. Op een gegeven moment werden zelfs ook de politie auto’s gebruikt om de mensen naar het ziekenhuis te vervoeren. Dit is eigenlijk iets wat niet mag gebeuren. Het is natuurlijk heel gemakkelijk om hier een bestraffend vingertje over op te heffen als je zelf redelijk wat ervaring hebt en hier een ontspannen duurloopje aan het doen bent.

Vervolgens heeft de organisatie de beslissing genomen om de laatste lus uit het parkoers te halen en daardoor het loopje met 6 kilometer in te korten. Zelf is mij dit ontgaan, omdat dit volgens mij net gebeurd is nadat wij dit punt gepasseerd waren. Ook dit is weer een beslissing waar iedereen een mening over mag hebben. Zelf ben ik er erg dubbel in. Ik denk dat het heel verstandig is om lopers de mogelijkheid te bieden om een einde aan hun lijden te maken. Ik vind het alleen niet zo slim om dit als een verplichting op te leggen. Er zijn best een aantal lopers die goed genoeg getraind hebben en zich aan de omstandigheden aangepast hebben. Zij kunnen dus op een prima manier de marathon waar ze lang, serieus en hard voor getraind hebben binnen de limiet uitlopen. Daarnaast heb ik weer heel erg genoten van de discussie waar dit toe geleid heeft. Het blijft prachtig om te lezen dat mensen die niet aanwezig waren en nog nooit een marathon hebben gelopen precies weten waarom het fout is gegaan en hoe dit volgens hun opgelost moet worden. Misschien zijn zij inderdaad de meest aangewezen personen om de oplossing aan te dragen omdat zij heel clean en nuchter de problematiek kunnen analyseren. Als simpele ziel kom ik niet verder dan de lopers te adviseren om niet alleen met hun benen, maar ook met hun hoofd te lopen. En als een keer het lichaam aangeeft dat je je om wat voor reden dan ook helemaal hebt vergrabbeld, luister dan naar dat lichaam en verbindt daar dan op tijd de juiste consequenties aan.

Maar nogmaals, ik heb makkelijk lullen, ik kwam letterlijk fluitend zo fit als een hoentje binnen. Om niet helemaal uit de toon te vallen heb ik tijdens de marathon gelukkig ook nog een echt drama meegemaakt. Zoals gezegd kwam ik op de halve in 2:07:23 netto, dus 7 seconden te snel door. Uiteindelijk hebben we nadat we iedereen kwijt waren besloten om voor 4:15 bruto te gaan. Dit is niet gelukt het is 4:12:30 geworden. Uiteraard kan ik hier een zeer geloofwaardige verklaring voor op dissen. Helaas is het echte verhaal dat ik mij ordinair verteld heb. En als ik het toch over stomme vergissingen heb: bij de verzamelplaats van de pacers hebben ze een hele mooie koffieautomaat. En sinds die zondag weet ik het verschil tussen het knopje waarop een kopje staat en dat waarop een kan staat. Gelukkig kan ik als ik eenmaal in de gaten heb waarom een beker overloopt heel snel heel veel bekers achter elkaar onder de machine houden. En nu ik er over nadenk misschien is het drinken van 12 koppen koffie wel de methode om probleemloos een marathon in de warmte te kunnen uitlopen.

En als we het dan toch over leermomenten hebben. Bij Limburgs Zwaarste hadden wij een schitterende zwarte badhanddoek met daarop je eigen naam geborduurd gekregen. Uiteraard had ik het papieren etiketje hier netjes van afgeknipt voor ik die in mijn sporttas stopte. Toen ik na het douchen het loopje aan het evalueren was dacht ik even dat ik doordat ik eindelijk weer eens een marathon gelopen had er een heel stuk jonger uitzag. Het was net als of mijn hele hoofd weer vol stond met haren. Alleen jammer dat dit zwart haar was terwijl ik in (of eigenlijk voor) een grijs verleden blond was. Nu heb ik dus ook geleerd dat een handdoek niet alleen na, maar ook voor het gebruik gewassen moet worden.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/