De Jan Knippenberg memorial 2010 eindigde in een dramatische DNF! De voorbereidingen voor deze bijzondere 80,5 km lange-strand-ultraloop waren in de maanden daarvoor gedaan en op 3 April 2010 moest het dan gebeuren. Behalve dat deze zware loop binnen de tijdslimiet van 9,5 uur moet worden gelopen is er natuurlijk ook de gedachtengoed van Nederlands ultrapionier Jan Knippenberg.
Voor mij als loper is het ook nog eens bijzonder, omdat de ultra over het voor mij zo geliefde strand van Heemskerk gaat en dan staat behalve het afzien ook het natuur lopen en genieten voorop. Na het startschot in IJmuiden door Nederlands beste ultraloper Ron Theunisse zijn 42 lopers begonnen aan deze ultra. Via de zeesluizen van IJmuiden lopen we langs het terrein van mijn werkgever Corus (hoogovens) en als hardlopende staalarbeider zijn de rokende schoorstenen, havens, koosfabrieken en inmens grote walserijen en hoogovens geen onbekenden. Al snel zijn we na 18km bij het eerste verzorgingspost bij de Noordpier en neem ik de tijd voor drinken en eten en ga dan met twee andere ultralopers het strand op richting Egmond aan zee. In de verte is een lange sliert van lopers te zien op het strand en een machtig gezicht.
De wind is gunstig in de rug en het strand is goed te lopen en al snel is daar Heemskerk en had daar al de dag ervoor extra eten en drinken neergelegd. Na Castricum aan zee krijg ik het moeilijker en een dip zit er aan te komen en in gedachten zou ik wel zo snel mogelijk in Egmond aan zee willen zijn om even te stoppen bij het verzorgingspost op 34 km. Na precies 3:30 uur zijn de 34 km gehaald en neem ik drinken en eten bij Egmond aan zee. De verzorging is top en waarschijnlijk ziet Ans Lens dat het wat moeizaam gaat en spreekt bemoedigend toe dat ik gewoon mijn eigen tempo moet lopen. "Dan komt het goed Rinus". En zo vertrek ik dan ook richting Bergen aan zee en gelukkig lost de dip op en kan ik weer het tempo opvoeren. Vele paastoeristen kijken verbaasd op als we langs lopen.
Na een aantal strekdammen is op 46km Camperduinen in zicht en bij het verzorgingspost hoor ik dat mijn loopmaatje Mo Idrissi ongeveer 10 minuten voor mij loopt. De 6 km lange dijk loopt niet gemakkelijk en als een eenzame loper is er geen eind te zien in de verte. Gelukkig kom ik een mede ultraloper tegen en kan zowaar weer versnellen en het lijkt wel alsof het steeds gemakkelijker gaat allemaal. Dan het strand op en haal een aantal lopers in die het moeilijk hebben en vlak bij het 54km punt, st Maarten aan zee, slaat het noodlot plots toe. Geheel onverwachts gaat er een giga pijnscheut door mijn linkerkuit en hangt er een Duitse herdershond aan mijn been. Wat er toen precies allemaal door mij heen ging weet ik niet meer, maar de hond bleef een aantal passen aan mijn been hangen met zijn tanden en volgens zeggen van anderen ben ik toen gevallen, maar dat weet ik niet meer. Veel bloed en een fikse bijtwond blijft over en in een soort lopersstress-adrenaline ben ik geheel de weg kwijt. Gelukkig was er net een rupsvoertuig van de marine in de buurt en was er snel eerste hulp geboden en was het na 54 km hardlopen einde oefening en op weg naar het ziekenhuis van Den Helder om geholpen te worden.
Nu twee dagen later weet ik nog steeds niet wat ik er over moet denken en gaat gelukkig de wond een stuk beter. Het hardlopen kan ik voorlopig even vergeten en snel weer herstellen. Het was een mooie strand-ultrarun en zeker genoten onderweg en jammer dat dit soort incidenten de hardloper kan laten stoppen in zijn beweging naar de vrijheid. En toch wel mijn vreemdste loop wedstrijd ooit.
Op mijn running blog is meer te lezen over deze tocht en afloop. Veel loopplezier.
© Rinus van der Wal – Heemskerk / http://www.rinusrunning.punt.nl