30 april 2007. "Het zijn er veel, hè?" merkt een toevallige voorbijganger op als ik iets na 5 uur ’s ochtends de auto uitstap. Hij doelt daarbij op het lawaai van de vele scooters en brommers in de omgeving. Als er op dat moment op een nabij gelegen fietspad ook nog eens een stuk of tien van die brommers voorbij komen, laat hij weten dat hij er net al 44 heeft geteld.
"Maar ja, dat is traditie op Koninginnedag…", zegt de man en als hij mijn verbazing ziet, vraagt hij: "Je bent zeker niet van hier?" Nee, ik ben inderdaad niet van hier. Ik ben namelijk in Hendrik-Ido Ambacht om mee te doen aan de Breakfast Run over tien kilometer. De plaatselijke Oranje-vereniging is op de eigen website laaiend enthousiast over het idee van deze loop en de positieve reacties van het jaar ervoor. Na het grote succes van de eerste editie vorig jaar konden ze dit jaar dan ook niet achterblijven en daarbij schijnt het ook nog eens een uniek fenomeen te zijn. In New York waren ze namelijk de eersten.
"Nou", zullen ze wel gedacht hebben in Hendrik-Ido Ambacht, "wat ze in New York kunnen, kunnen wij ook."
Buiten het verkeerslawaai om zie ik echter weinig overeenkomsten met New York. Ik vraag me zelfs af in welk door God vergeten oord ik nou weer terecht ben gekomen. Vooral omdat ik even daarvoor ook nog uit moest wijken voor twee auto’s die praktisch midden op de weg stil waren gaan staan om twee laveloze jongeren te laten kotsen. Ik heb dan ook zo mijn bedenkingen over Hendrik-Ido Ambacht, maar ik laat me toch niet van de wijs brengen. De toevallige voorbijganger wijst me daarom de weg naar het cultureel centrum waar de inschrijving plaats vindt en onder begeleiding van het lawaai van vele tientallen brommers ga ik op weg.
Bij de inschrijving is goed te merken dat het een gecombineerd evenement is. Er is namelijk ook een route uitgezet voor ‘sportieve wandelaars’ en, ik schaam me bijna om dit te moeten zeggen, ook een route voor Nordic Walkers. Dat Nordic Walking schijnt dan ook heel populair te zijn in Hendrik-Ido Ambacht. Als ik bezig ben om mijn startnummer op te spelden, zie ik dan ook hoe er steeds meer mensen met stokken binnen komen wandelen. Het lijkt wel alsof Hendrik-Ido Ambacht de Nordic Walking hoofdstad van Nederland is.
Ik vlucht daarom maar naar de eerste etage van het cultureel centrum waar gratis thee en koffie is voor de deelnemers. Hier is het gelukkig nog rustig, maar na verloop van tijd neemt ook hier de stokkendichtheid aardig toe. Ik ga daarom maar weer naar beneden waar ik nog even ruzie maak met een dranken-automaat die mijn euromunten maar niet wil accepteren en met ontzetting de vele Nordic Walkers gade sla. Vanaf dat moment is het wachten op de start. Dat doe ik lekker binnen, want het is nog vrij koud buiten en ik ben gekleed op een zonnetje dat nog maar net aan het opkomen is.
Een kwartier voor de start ga ik toch maar naar buiten. Ik vind het nog steeds koud, maar het lukt me gewoon niet meer om binnen te blijven. Zojuist heb ik namelijk iets gezien waarvan ik hoop dat ik het in mijn hele leven nooit meer zal zien. Een Nordic Walker. In joggingpak. Die een warming-up aan het doen is. En het nog serieus meent ook. Daar krijg ik nou pas echt koude rillingen van. De buitentemperatuur neem ik dan ook maar voor lief.
Vlak voor de start mag de burgemeester nog even een toespraakje houden. Als hij de dreigende woorden "ik zal het kort houden" uitspreekt, krijg ik even de neiging om weer naar binnen te gaan en daar even een half uurtje op het einde te wachten, maar hij meent het blijkbaar nog ook. Een minuutje later volgt namelijk het startschot en mogen we weg.
Natuurlijk ga ik zoals bijna altijd weer veel te snel van start, maar gelukkig heb ik BliepBliep bij me zodat ik mezelf kan corrigeren. Gisteren heb ik namelijk toch maar even mooi een Halve Marathon gelopen en voor vandaag heb ik ook nog grootse plannen. Dit wordt namelijk mijn eerste van in totaal drie tien kilometer loopjes die ik voor Koninginnedag op het oog heb. Ik wil dus niet al te snel lopen, want ik moet er hierna nog twee. Ik doe dan ook mijn best om zo vlak mogelijk te lopen met kilometers van net onder de 4,5 minuut. Dat gaat me ook redelijk makkelijk af, maar door het kleine deelnemersveld kom ik daardoor wel alleen te lopen. Alleen de eerste vier kilometer kan ik nog met iemand oplopen, maar die versnelt en ik heb geen zin meer om te volgen. In de kilometers erna zie ik hem dan ook steeds verder uitlopen.
Met nog twee kilometer te gaan, versnel ik toch maar iets. De man voor mij loopt namelijk niet verder meer uit en dat is toch altijd weer een mooie stimulans om er naar toe te lopen. Heel langzaam kom ik dan ook dichterbij. Achter me schijn ik op mijn beurt ook weer als rode lap voor iemand te dienen die van heel ver is gekomen en blijkbaar van zins is om ons allebei nog in te halen. Hem moet ik voorbij laten gaan, maar de verloren positie pak ik snel weer terug als ik zo’n honderd meter voor de finish de man inhaal die zo lang voor mij heeft gelopen. Nog even zet ik een sprint in om toch nog te proberen die andere man in te halen. Ik weet het. Dat is een heel irritant karaktertrekje van me. Aan de andere kant is het ook één van de vele dingen die het verschil maken tussen mij en een Nordic Walker. Dan neem ik dat dus toch maar voor lief. Alles is beter dan om vrijwillig met stokken te gaan lopen.
Helaas heb ik de sprint toch iets te laat ingezet. De man voor me hoort me aankomen, kijkt om en versnelt zelf ook. Het gat tussen ons wordt weliswaar kleiner, maar bij de finish is het nog steeds een gat. Of eigenlijk een gaatje. Een kleintje zelfs. Maar toch… Ik haal hem niet meer in.
Ik finish in ieder geval in 44 minuten en 9 seconden. Ruim binnen de geplande 45 minuten en dus ben ik tevreden. Ik wil me dan ook met een goed gevoel op het beloofde ontbijt storten, maar dat gaat helaas niet door. De organisatie is namelijk nog bezig met de voorbereidingen en ze willen pas met het ontbijt beginnen als de Nordic Walkers binnen komen. Maar ja, misschien was ik nog niet duidelijk genoeg. Ik heb gewoon niet zoveel met Nordic Walkers. Ik heb dan ook geen zin om op ze te wachten en ik ga weg. Naar huis. Om even uit te rusten en om dan vervolgens aan mijn volgende twee uitdagingen te beginnen.
Note redactie: ben jij een vroege vogel en wil je de Breakfastrun eens zelf ervaren? Ga dan naar de website van de organisatie
© Bart alias Snakemaster – http://www.snakemaster.nl/