Tough guy style hindernissenloop in Münnerstadt [D]. Het was een grauwe dag met 3 graden en een straffe wind, maar gelukkig regende het niet. De watertemperatuur van de Lauer lag op 2 graden en die van het hoger gelegen stuwbekken rond het vriespunt. Veel van de 1500 deelnemers hadden vooraf al afgehaakt door de kou. Vooraf werd geknield door het voltallige startveld, geheel in stijl van Braveheart.

De start verliep ook niet massaal zoals bij normale wedstrijden. Er werden elke minuut een 100tal krijgers het slagveld op gestuurd om te voorkomen dat weggespoelden door de reddingsduikers gemist zouden kunnen worden en bij de eerste hindernis een file zou ontstaan. Zo zaten wij in de tweede aanvalsgolf die bij de slechts heupdiepe, maar snelstromende Lauer aankwam. Teamlid Mike, gleed uit over een glibberige steen en was al direct volledig nat en geloof me maar, het was berekoud. Maar gehard door training stond hij snel weer op zijn benen en was zelfs als eerste over de 6,5 meter hoge wand. Vervolgens het 50 meter kruiptraject en de Siegertunnels en bigbags met betonkiezel. Diverse hindernissen zijn duidelijk gesponsord door lokale ondernemers. Vervolgens een beek doorkruisen, het gladde talud op en dan door naar een obstakel opgebouwd uit steigermateriaal. Op zich geen probleem, maar ik koos ervoor om gewoon omlaag te klimmen in plaats van te springen. Ik had geen zin om verkeerd neer te komen op het asfalt.

We hadden het niet eens in de gaten dat Mike voor ons liep en wilden zelfs even wachten bij de eerste verzorgingspost. Bij het doorkruisen van de beek werden we omhooggetrokken door Mike, welke zelfs op ons gewacht had. Gedrieën werd de tocht voortgezet en werden er bij gelegenheid woorden gewisseld met medestrijders. Na de touwbrug was de eerste lus voltooid en ging het weer door een zijarm van de Lauer naar de overkant waar we weer uitkwamen achter het kruiptraject en de 6,5 meter hoge strowand welke we nu voor de tweede keer mochten nemen, echter nu in de andere richting. Nogmaals door de rivier. Gelukkig kwamen dan nu wat meer loopkilometers. Robin, onze jonge god, liep ver voor me en Mike was achter me niet te zien. Eerst maar eens inlopen op Robin. Bij de Swingerbrug, tactisch geplaatst bij de swingerclub en gesponsord door de lokale hopfenbutensaft-producent, getuige de poortjes van bierkratten, stond ik al weer naast hem. De wankele brug werd met moeite genomen, enige instabiliteit als gevolg van overmatig Hopfenblutensaftgebruik zou direct bestraft worden. Met moeite kon ik me grotendeels droog houden. Voorlopig. En Robin was weer weg.

Kort daarop kwamen meerdere bandenobstakels welke overklommen en doorklommen moesten worden. Nu kwamen wat asfaltkilometers welke me weer bij teamlid Robin brachten. Nu weer over een modderpad, waar het ijs nog rijkelijk aanwezig was op de Beierse permafrost en een aantal kruiptrajecten over split. "He da liegt Blut"; roept een medestrijder. "Macht niks, ist nicht meins"; is mijn antwoord. Nu komt de Quadgraben, een canyonachtige omgeving slingerend tussen bomen en dichte begroeiing door, met een kabbelend beekje. Grip was regelmatig vergeefs te zoeken. Weer de weg op, een relatief eenvoudige hindernis bestaande uit houten palen om overheen te stappen en een strowand werd snel gepasseerd. Nu komen ons de koplopers tegemoet welke op de terugweg zijn. Weer een bos, een glad talud en plons tot je tepels in het ReichenbacherRegenwasserStaubecken. Oorspronkelijk was de route zodanig aangelegd dat er gezwommen moest worden, maar het ijs aan die kant was te dik. Dus moest er gewaad worden naar de overkant. Takken en de zachte schlamm op de bodem maakten het er niet makkelijker op.

Lekker doorweekt klimmen we weer door de blubber aan de kant en vervolgen we de route richting HamburgerHill. In het begin nog met wat tempo maar al snel wordt het wandelen. Naar de top toe wordt het steeds steiler, maar we konden tenminste stug doorlopen. Op de top had de organisatie nog wat speciaals geplaatst. Een kruiptraject met stroom erop. Ok, schrikspanning, maar dat is voldoende voor de vermoeide strijders. Regelmatig knettert het achter me en hoor ik een Duitser vloeken. Eigenlijk dacht ik dat het een psychische hindernis was, zo in de zin van zet een lege accu neer met draadjes en iedereen denkt dat. Ik houd in ieder geval mijn achterwerk laag en kom ongeëlektrocuteerd aan de uitgang van deze green mile. Nu mogen we weer afdalen over een bijzonder steil en glad traject. Ik volg een Pruis in een kilt in zijn voetstappen. We komen nu bij de Trenches, diepe kuilen waar je alleen uitkomt als iemand je helpt. Vier maal zit ik bij de nepSchot aan zijn vot en viermaal word ik ook omhoog geduwd. Verder gaat het bergaf en na de afslag onder aan de berg lopen we de achterhoede tegemoet. De hindernissen vanaf palenhindernis met stro tot en met de swingerbrug worden allemaal ten tweede maal bedwongen, nu van de andere zijde.

Wederom bezorgt me de Swingerbrug me het koude zweet. Weer wat kilometers maken met Robin op sleeptouw met `hongerklap` en weer twee keer door de Lauer om de eerste lus voor de tweede keer te nemen. Over de wand, onder de camonetten door, over de big bags en door de siegertunnels, door de beek, over de steigers en zeilbrùgge, weer een stukkie lopen, wederom door de Lauer weer onder de camouflagenetten door, over de wand, nogmaals door de Lauer. Nu de laatste 100 meter en getweeën door de finish.

Goed kapot en tevreden met de prestatie krijgen we de medal of Honour omgehangen. Het rode kruis controleert eenieder op onderkoeling en meet bij mij 33 graden. Ze adviseert me een warme kop thee in de tent te nemen. In de tent wachten we op Mike en natuurlijk de chauffeur met de sleutel zodat we aan onze droge warme kleding kunnen. Natuurlijk krijgen we het nu echt koud, doorweekt als we zijn en geen beweging meer. Na drie kwartier verschijnt Mike en chauffeur Frans in de tent. Mike had het berekoud en ons ging het niet veel beter. Na het omkleden snel wat warme thee geregeld en kregen we van de chauffeur nog een warme maaltijd aangeboden. Lekkere curryworst met patat, dat hadden we nodig. Flyers voor volgende uitdagingen liggen er genoeg, van de big-drillrun in Kassel tot strongman in Zwitserland. ‘s avonds werd er nog een finisherparty gehouden en kregen alle finishers een oor van de organisatie uitgereikt, uiteraard van de lokale Hopfenblutensaft-brouwer. We zijn blijven hangen in de tent, we kozen ervoor om in de beter verwarmde auto de terugweg te aanvaarden. Robin en ik finishten in 2u28 en Mike in een meer dan respectabele 2u58. Van de 1500 ingeschrevenen verschenen 598 daadwerkelijk aan de start en daarvan haalden 410 de finish binnen de tijdslimiet. Ook finishten 23 vrouwen binnen de tijd.

© Laurens Slaats – Landgraaf – http://www.scorpiomobile.hyves.nl