27 februari. Eerlijk gezegd ben ik wel een beetje jaloers op lopers die al heel wat jaren lopen. Zij hebben heel wat meer plezier kunnen beleven, maar dat is niet de echte reden voor mijn afgunst. Zij hebben vaak de eerste versie van een loop mogen meemaken en dat is voor iemand die zoals ik pas net komt kijken niet weggelegd.

En voor een geboren verzamelaar als ik betekent het ontbreken van nummer één dat je serie niet compleet is: de ultieme frustratie dus. Bij normale verzamelingen is het, zei het soms tegen absurde kosten, mogelijk om je verzameling compleet te maken. Bij loopjes kan dit niet. Ook al zag ik laatst dat via internet de medailles en finisher T-shirts van allerlei marathons te koop zijn. Iets wat iemand, die weigert om een shirt te dragen van een marathon die hij niet uitgelopen heeft, wel een beetje verbaast. Als beginnend loper moet ik dus die loopjes waar ik de eerste edities van gelopen heb in ere houden. Zodoende stond ik bij de vierde editie van de galgenbergmarathon dus voor de vierde keer aan de start. Los van mijn verzamelwoede blijft dit trouwens een van de loopjes die ik voor geen geld zou willen wissen.

Uiteraard hoort bij een kreet in de trant van "voor geen geld willen missen" wel een verklaring van het waarom. En met de simpele opmerking dat ik zelfs bij de vierde keer in dit gebied toch nog even 104 foto’s wist te maken kom ik er niet. Dus nu mag ik onder woorden brengen waarom ik dit zo’n geweldig leuk loopje vind. En als ik niet mijn nek wil breken door over gemeenplaatsen te struikelen en mijn voet niet wil bezeren door het intrappen van open deuren is dit een uitdaging. Het doet mij wel een beetje denken aan een goede maaltijd. Dat is ook meer dan een aantal goede ingrediënten. Het heeft ook te maken met de verhouding hiertussen, de inzet en betrokkenheid van degene die het maakt, de ambiance en ook een beetje met degene die ervan gaat genieten. Dit is denk ik wel een mooie kapstok om de Galgenberg marathon te beschrijven.

Men neme een mooi gebied: de Utrechtse Heuvelrug. Zoek hier een mooi punt: Residence Rhenen. Zet een rondje van een dikke 42 kilometer uit. Zorg hierbij voor bos, heide, wat heuveltjes, een paar dorpjes, een kasteel en nog wat markante punten. Charter een groepje enthousiaste vrijwilligers die hun vrije zaterdag willen opofferen om met koek en zopie op een aantal sportievelingen gaan staan wachten. Zoek een zeer gemêleerd gezelschap. Zorg ook voor een beetje regen en een zeer voedzame traktatie voor lichaam en geest is klaar.

En ik heb die traktatie met veel genot verorberd. En als ik mij niet vergis gold dat voor iedereen die ik hier heb zien ronddartelen. Na dit festijn kreeg ik zelfs twee toetjes. Eerst kreeg ik een met liefde in huisvlijt gemaakte medaille, die een ereplaats krijgt in mijn plastic zak met trofeeen. En vervolgens heb ik een eretitel gekregen. Door Jannet Lange ben ik namelijk benoemd tot lid van de DKWU. Nu kan ik mij nog goed herinneren dat er in mijn jeugd Duitse brommers van dit merk waren die de volksmond Deutsche KinderWagen genoemd werden. Toen ik het dus hoorde schrok ik even, want ik had voor mijn gevoel een hele tijd gezellig met Jannet lopen te keuvelen en nu was ik dus bang dat dat als een beetje gebrom overgekomen was. En dat ze daarom aan een brommer was gaan denken. Of erger nog, dat lopen met mij het gevoel gaf dat ze een kinderwagen moest voortsjouwen. Gelukkig was dit niet het geval. DKWU is de afkorting van Drie Kale Wijze Ultralopers. Ik vind het een heel mooie afkorting. En nog mooier vind ik dat alle vier de woorden fout zijn, althans niet op mij van toepassing. Er zijn echt wel meer lopers te vinden die kaal zijn. Sterker nog, als ik tijdens een loopje een beetje rondkijk kost het mij moeite om 3 lopers te vinden die niet kaal zijn. Maar eigenlijk is dit helemaal niet relevant. Ik ben namelijk niet kaal: ik heb alleen maar geen haren en dat is iets heel anders. En aan de snijwonden te zien die ik ’s morgens vroeg heb als ik mij heel erg moet haasten is dit "geen haren hebben" iets wat ik absoluut niet voor niets krijg. Dan komt het woord wijs. Wijselijk zal ik hier geen commentaar op geven maar dat is dan ook het enige moment waarop ik op iets dat de zweem van wijsheid heeft te betrappen ben. En tenslotte ultraloper? Ik zou het inderdaad graag willen zijn, maar dat is nog wat anders dan het echt zijn. Laat ik eerst maar eens begin April een stukje over het strand gaan lopen en dan zal ik wel merken of ik ook kan wat ik wil. Dus laten we het voorlopig maar houden op een OS (Onnozele Schravelaer).

Wil ik voldoen aan de standaard voor een weblog en/of veellopersverslag dan moet ik nog iets vertellen over mijn reis en over wie ik allemaal gezien heb en uiteraard dat iedereen zo geweldig gelopen heeft. Dat doe ik lekker niet dus, anders komt iedereen er achter dat ik ondanks gps het toch nog presteerde om vlak bij de start te staan om dan tot de conclusie te komen dat er een rivier overgestoken moet worden. En uiteraard blijf ik er bij dat die rivier er de voorafgaande jaren niet geweest is. En uiteraard was hij er ook niet meer toen we weer naar huis reden! En als hij er wel was, dan heb ik hem waarschijnlijk niet gezien door het aangename gezelschap, dat heel erg goed gelopen had, en het feit dat prima ingelopen was voor La Magnétoise die ik de volgende morgen even met een bezoekje ging vereren.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/