Ik weet wel wie André van de Vliert is. Maar kennen deed ik hem niet. Dit is een beetje vergelijkbaar met andere grote (sport)mensen, iedereen roept wel dat hij meneer X of mevrouw Y kent, maar bedoelt eigenlijk dat hij weet wie bedoeld wordt. Heel bewust open ik dit stukje met de zinsnede wie André van de Vliert is. André loopt niet meer rond, maar hij is er nog steeds.
En in mijn ogen is het hoogst mogelijke wat een mens bereiken kan dat er na je overlijden in plaats van "hij was" gezegd wordt "hij is". Dat ik André niet gekend heb is jammer zeker omdat wij een paar keer een afspraak gemaakt hadden om samen een stukje te gaan lopen maar dit steeds door omstandigheden afgezegd is. Toen ik hoorde dat er een marathon ter herinnering aan André zou komen was het besluit om hieraan deel te nemen dan ook heel snel genomen. Toen ik vervolgens gevraagd werd om een van de tempogroepen voor te lopen voelde ik mij echt vereerd. Toen vervolgens voor mij beslist werd dat ik dan de "snelle" groep mocht voorlopen was ik ook blij dat ik eindelijk weer eens de kans kreeg om niet te hoeven treuzelen.
Het was toch wel mooi om te zien dat de inschrijving snel vol liep. Sterker nog, de organisatie moest op een gegeven moment besluiten om het aantal startplaatsen uit te breiden. Omdat ik altijd alles heel strak plan, stond ik als eerste op de startlijst en kon het vollopen van die lijst geen roet in het eten gooien. Echter, ik ben nog steeds in de gelukkige omstandigheid dat ik over een werkgever beschik. Zoals het mooie woord al doet vermoeden is dit iemand die de hele dag bezig is met het geven van heel speciale kadootjes, meer specifiek werk dus. En aangezien ik, zoals bekent is, geen deel uitmaak van de net-generatie, mag ik heel ouderwets reizen naar die plaatsen waar dat werk zich bevindt. En toevallig was dat die zondag in Zagreb. Kortom het kwam wel heel goed uit dat ik afgesproken had dat ik een beetje zou doorlopen. Omdat ik na Zagreb nog op een paar exotische plaatsen op deze aardbol verwacht werd zou ik weliswaar van Schiphol vertrekken maar op de terugreis op een ander vliegveld arriveren. Op zich geen probleem, zei het dat het dan wel erg lastig was als mijn auto nog op Schiphol stond. Dus was het ‘t meest verstandige als ik met de trein naar Utrecht zou komen. Volgens de dienstregeling zou dit precies op tijd moeten kunnen lukken. Dus nu maar hopen dat de NS ook de dienstregeling gezien had.
Nu heb ik regelmatig in verslagen mijn verbazing uit kunnen spreken over de extra uitdagingen en de avonturen die de NS een eenvoudige reiziger laat beleven. Nu heb ik iets meegemaakt waardoor ik bijna ga geloven dat André zelf zorgde dat zijn marathon vlekkeloos verliep. Zoals gepland zat ik dus in de eerste trein die richting Utrecht ging. In Roermond stapte Lianne in die trein. Omdat zij een tweede klas kaartje had en keurig opgevoed is besloten wij om netjes te verkassen naar de tweede klasse. Behalve ons zaten er ook 5 NS medewerkers in de eerste klasse. Eén hier van zei tegen ons: "blijven jullie maar gerust zitten." Vervolgens riep hij de conducteur op en vroeg hem Lianne een kaartje eerste klas te geven. Hetgeen ook prompt gebeurde. In Utrecht aangekomen moesten wij nog een stukje met de bus. Toen wij instapten zei de chauffeur "Jullie gaan naar de marathon". Dit was op zich een knappe observatie, net knap iemand die bij het zien van een man die gekleed is in het uniform van de Nederlandse Landmacht spontaan tot de conclusie komt dat hier wel eens sprake zou kunnen zijn van een soldaat. Van de andere kant, op zondag morgen lopen wel meer mensen rond in loopkleren, maar hij wist schijnbaar dat er een marathon was. Vervolgens was ik voor de tweede keer op één dag met stomheid geslagen. Hij zei namelijk daarna "lopers hoeven van mij geen kaartje". Schijnbaar beviel het feit dat ik met open mond stond zo goed want toen wij bij de halte kwamen riep hij om dat de marathonlopers niet moesten uitstappen. Ook al lag het niet aan de route en was er dus ook geen halte, hij bracht ons daarna met de bus tot aan het straatje waar de atletiekbaan was! Ik ben echt een heel nuchter mens maar langzaam begon ik toch echt te geloven dat er iemand was die "daarboven een heel goed woordje voor dit loopje gedaan had".
Kortom, perfect op tijd en in een opperbeste stemming stonden wij dus in de kantine van U-Track. Omdat de aanleiding voor deze loop zwaar k…. was bestond de kans dat er hier een beetje sombere, bedrukte sfeer zou hangen. Dit was gelukkig niet het geval. De sfeer die daar hing was gewoon prettig. Ik weet trouwens niet of dit het juiste woord is, maar het voelde gewoon goed.
Om 10:00 uur startte de eerste tempogroep, om 10:10 nummer 2 en wij mochten om 10:20 de kantine verlaten. Deze groep bestond in totaal uit 7 lopers. De echte voorloper van deze groep was niemand minder dan Nitish en ik mocht er een beetje bijhangen. De afspraak was dat wij met een snelheid van 11,5 km/h zouden lopen. Het fenomeen lopen op een bepaald tempo blijft mij trouwens verbazen. De afgelopen tijd heb ik steeds gelopen als de perfecte imitatie van een vierkante baksteen die probeert om de Alpe d’Huez omhoog te komen. En nu vroeg men mij met een snelheid van 11,5 te lopen en ik heb de hele marathon precies 11,5 gelopen. Niet dat dat nu zo’n prestatie is maar op de een of andere manier doen mijn voeten nog steeds wat ik mij in mijn hoofd zet. En het is echt zo dat ik daar niet bij hoef na te denken of zo. Het gebeurt gewoon. Gelukkig blijft dit binnen redelijke grenzen, ik moet er niet aan denken dat ik mij straks in mijn hoofd ga halen om echt serieus tegen de klok te gaan lopen. .
De route was verassend mooi. Het was een mooi paadje langs de Kromme Rijn dat wij in principe volgden. Ook het weer was perfect. De sneeuw en andere smurrie waren verdwenen. Het was droog en er was weinig wind. Ook was het een beetje nevelig. Dat laatste gaf een bepaalde sfeer. Op een geven moment liep ik langs het water in de nevel en begonnen mijn gedachten weer wat te dwalen. Uitaard speelde hierbij de aanleiding van dit loopje heel sterk mee. Ik kon toen heel goed zaken relativeren en was een heel tevreden mens. Je loopt rond, want je waant je alleen op de wereld en komt tot de conclusie dat het niet beter zal en hoeft te worden. Je doet die eenvoudige zaken die je leuk vindt en hebt ook niet meer nodig. Of ik wel mijn vliegtuig zou halen en of ik al die "enorm belangrijke problemen" die op mijn boordje lagen tot een goed einde zou brengen leken heel wat minder belangrijk. Ik realiseer mij ook dat het niet echt gepast is om te spreken over het feit dat je je eigenlijk perfect gelukkig voelt terwijl je loopt ter herinnering aan iemand die ons veel te jong uit het leven gerukt is. Maar ik kan het niet anders verwoorden en wellicht komt het juist door zo iets onbegrijpelijks dat je je gaat realiseren hoe relatief allerlei zaken zijn en dat tevredenheid wel een heel groot goed is.
Toen wij na zeven of acht kilometer bij de eerste prima verzorgingspost kwamen vond ik het eigenlijk zelfs een beetje jammer dat mijn mijmeringen verstoord werden. Van de andere kant, ik hoef ook niet te melodramatisch te doen, het was ook gewoon leuk om daar een stukje te draven. En zeker toen rond een kilometer of 13 alle drie de groepen bij elkaar zaten. Eigenlijk was een grote gezellige bende. Rond kilometer 16 verzamelden alle groepen in een loods. Ann Lens hield hier een mooie toespraak. Ik vond het gewoon razend knap zoals ze dat deed, geen sentimenteel verhaal. Gewoon mooi en integer. Een mooi moment van bezinning dus.
Vervolgens mochten we weer weg en nu mocht groep 3 voorop, want er moesten nog wat linten opgehangen worden. Het ging even door een weiland. En toen weer op zoek naar de Kromme Rijn. Gelukkig heb ik door dat stuk van het loopje de kans om even een puntje van kritiek te spuien. Gelukkig want anders wordt dit toch we een erg klef verhaal. In het weiland moesten we namelijk onder een brug door en die was wel erg laag. Voor mijn gevoel was die doorgang hoogstens 50 centimeter maar dat zou overdreven kunnen zijn. Dus ik stel voor om bij de volgende editie dit punt te omzeilen. Dan wordt het tevens een stevige ultra.
Uiteindelijk kwamen we bij verzorgingspost nummer 3 in Cothen en konden we dus aan de terugreis beginnen. Hier was nog even een kippevelmoment; Nitish kreeg van Jaap, de broer van André, de rugzak van André waar tevens een foto van André opzat omgehangen. Jaap had de eerste helft met die rugzak gelopen. Heel mooi dat André op die manier bij zijn loop aanwezig was. Na 44 kilometer waren we weer terug bij de atletiekbaan. Ik was een heel mooie ervaring rijker en hoop van ganser harte dat deze loop ieder jaar georganiseerd gaat worden. Als ik zie met hoeveel liefde deze loop door de vrienden van André georganiseerd wordt kan ik maar één conclusie trekken: iemand waar mensen zo iets moois voor organiseren is een groot mens.
© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/