De laatste tijd begint mijn lichaam te vragen om hardlopen. Verbluft voel ik een zekere onrust vermengd met een verlangen mijn hardloopkleding aan te trekken. Aanvankelijk herkende ik het niet, want ik ken mijn lichaam vooral van haar protesten en verlangen op de bank te liggen.

‘Ik ben een beetje zenuwachtig,’ deelde ik Floris mee, en haalde mijn schouders op. ‘Zeker te veel koffie gedronken!’ Ergens, in de bijna negen jaar dat ik loop, is er blijkbaar iets veranderd. Is het mogelijk dat mijn lichaam zo gewend is geraakt aan regelmatige beweging dat het er zelf om begint te vragen?

Niet langer hoef ik mezelf te bedreigen met enge ziektes, monter ren ik de deur uit. ‘Do what comes naturally,’ mompel ik tegen mezelf terwijl ik me overgeef aan het verlangen naar beweging. En voeg er aan toe: ‘Ben je nu tevreden?’ Bij wijze van antwoord huppelt mijn lichaam dan blij, en ik voel het onrustige gevoel wegebben. Van alle verrassingen die hardlopen me heeft gebracht is dit wel de grootste. Ik ben er van gaan houden!

© Nicole Orriëns / http://www.moedershomerun.blogspot.com/