Tijdens een duurloop van mijn dorp Scharwoude naar Edam en terug (30 km) zag ik halverwege de heenweg een fuut op een beetje vreemde manier op een nog maar pas bevroren slootje zitten. Ik vond het wel raar, maar kon me niet voorstellen dat de fuut nu al vastgevroren zou zijn, dus liep ik gewoon door.
Het parcours wat ik liep was één uur heen, keren in Edam en weer één uur terug onder aan de IJsselmeerdijk. Ik kon het ook als ronde lopen, maar deed dat zelden omdat je dan ook 15 k. op een ventweg langs de drukke N247 moest lopen. Nee, terug weer langs kleine gehuchtjes was veel mooier en rustiger. Ongeveer één uur nadat ik de fuut had zien zitten was ik weer op dezelfde plek aangekomen en jawel de mooie watervogel zat nog onbeweeglijk op de zelfde plek. Ik ben toen gestopt en naar de vogel toe gegaan. Hij bleek inderdaad niet vastgevroren te zijn. In één oogopslag zag ik wat er wel aan de hand was. De ongelukkige vogel had, en wie weet hoe lang geleden, tijdens een duik naar voedsel een doodgewoon, misschien achteloos weggegooid, elastiekje in zijn bek gekregen. Het zat ook nog achter zijn prachtige kuif boven op zijn kop klem. Het was absoluut onmogelijk om ook maar iets van voedsel binnen te krijgen, omdat het voedsel door het elastiekje meteen terugsprong. Geheel uitgehongerd, was hij dus als één van de eerste ten prooi gevallen aan de kou. Wachtend op de hongerdood of misschien op een hardloper die zijn blik niet op oneindig had staan.
Nadat ik het elastiekje had verwijderd kon ik de vogel zo niet achter laten en heb hem zonder moeite in mijn trainingsjack gestopt. Ik moest nog ongeveer 10 km, dus het tempo stelde niet meer veel voor. Thuis gekomen heb ik de vogel in een kartonnen doosje gedaan en omdat hij niet op ons voedsel reageerde ben ik meteen met hem naar de Bonte Piet in Midwoud gereden. In deze opvang kan je gewonde dieren, voornamelijk vogels, dag en nacht langsbrengen. Een prachtige instantie die in leven word gehouden door vrijwilligers en donateurs. Aangekomen in Midwoud werd de fuut meteen onderzocht door de daar aanwezige dierenarts die even later vertelde nog nooit zo’n vermagerde fuut te hebben gezien. Het zou moeilijk worden de vogel te redden. Twee maanden later werden wij gebeld met de mededeling dat de fuut zou worden uitgezet in een natuurgebied. Hij had het wonderwel overleefd dankzij hun de goede zorgen.
Een geheel andere vogel die ik hielp was tijdens een duurloopje van 20km rond Amsterdam-Noord. Een heel afwisselend rondje. Op sommige plaatsen verrassend landelijk. Mijn start was in Schellingwoude. Dat is eigenlijk al Amsterdam, maar hier kon ik altijd heel makkelijk en gratis parkeren. De training voerde ook door het Vliegenbos, mijn trainingsgebied uit de oertijd in 1959. Daarna over oude sluisjes en bruggetjes, maar voordat ik weer bij Schellingwoude was kwam ik door een zeer bijzonder mooi oud dorpje genaamd "Durgerdam". Dit oude vissersplaatsje bestaat voornamelijk uit prachtige houten huisjes. De meesten inmiddels gerenoveerd. Het dorpje bestaat eigenlijk uit een dijk van anderhalve kilometer en beneden deze dijk bevindt zich een lange vaart die uitkomt op het Markermeer en dus een gewilde jachthaven. Verder is het dorpje bekend door een verhaal waar een visser met zijn twee zonen weken lang op een ijsschots hebben rondgedreven op de Zuiderzee en uiteindelijk in Vollenhoven terecht kwamen. De reden waarom ik dit schrijf is omdat de vogel die ik heb geholpen waarschijnlijk tegen één van de honderden maststagen in de haven is gevlogen. Tijdens een geweldige storm met windkracht 10 de dag ervoor.
Tijdens het lopen langs de prachtige huisjes zag ik een voor mij onbekende vogel langs de kant van de weg liggen. Bij nader inzien bleek hij behoorlijk gewond en ook een vleugel leek een knauw te hebben gehad. Wel begon hij zich dapper te verdedigen met een behoorlijk vreemd uitziende snavel waar eigenlijk niets van klopte leek wel. De auto stond slechts twee km verderop en daar aangekomen heb ik hem in de kofferbak gestopt en ben rechtstreeks naar de opvang in Midwoud gereden. Er kwam daar meteen een aardige mevrouw naar me toe die de vogel aandachtig bekeek.. "Wat een aparte vogel is dat nou. Gelukkig is de dierenarts aanwezig, want hij moet niet alleen gehecht worden. Hij is zo te zien met een misvormde snavel geboren. Die kan dan ook gelijk geknipt worden". Inderdaad dacht ik ook aan zoiets, want zo’n rare kromme snavel had ik ook nog nooit gezien. Hij sloot voor geen meter. De aardige mevrouw vroeg mij de gebruikelijke formulieren in te vullen en nam de vogel mee. Na een behoorlijk lange tijd kwam ze terug en het viel me op dat ze ietwat rood gezicht had. "Neem mij niet kwalijk, maar ik help hier nog niet zo lang". Ze vertelde dat de dierenarts bijna in lachen was uitgebarsten toen ze vroeg ook de snavel te knippen. "Als ik dat doe is zijn doodvonnis getekend", had hij gezegd. De vogel bleek namelijk een Kruisbekvogel te zijn, die zijn naam dankt aan een wonderlijke gekruiste snavel waarmee hij op een speciale manier zaden uit de kegels van naaldbomen peutert. Gelukkig is deze bijzondere vogel er ook boven op gekomen.
Hierbij is het verhaaltje bijna afgelopen het is niet zozeer een hardloopverhaal, maar mijn bedoeling was te laten zien dat het gezegde blik op oneindig en verstand op nul flauwekul is.
© Joop Keizer – http://www.joopkeizer.com/