5 december. Als je een hobby hebt wil je daar zoveel mogelijk over horen en lezen. Hoe men dat vroeger deed weet ik niet meer, maar tegenwoordig betekent het dat je heel wat tijd op het internet doorbrengt. Zo is het mij dus ook in het begin van mijn loopverslaving vergaan. Tijdens mijn omzwervingen belande ik bij ultraned.org.

Daar was ik met name gefascineerd door de verslagen over de lange lopen in de natuur. Ook bleven sommige namen van lopers bij mij hangen. Een van de mooie dingen van internet is dat er naast tekst ook een ruim aanbod van beeldmateriaal is. Uiteraard kan ik hier weer de nodige grappen over maken, maar dat laat ik nu even achterwege. Zodoende kwam ik er achter hoe sommige van mijn voorbeelden er uitzagen. Groot was mijn verbazing toen ik aan de start stond van de Mergelland marathon en ik een loper zag in een groen-wit gestreept singletje. Dit was het onmiskenbare handelsmerk van Herman Euverman. Het heeft mij heel wat zelf-overwinningskracht gekost om deze man aan te spreken. Maar ik heb het uiteindelijk gedaan en tot mijn verbazing praatte hij gewoon tegen mij terug. Uiteindelijk heeft dit er toe geleid dat ik samen met Herman in de gedenkwaardige tocht dwars door Ierland de langst mogelijke omweg naar de cliffs of Moher heb ontdekt. Herman is ook de man die mij er van overtuigd heeft dat een glas Guiness prima te drinken is, mits goed gekoeld uiteraard.

Toen ik een oproep deed voor K en C loopjes was ik ook heel blij met de reactie van Herman die ons graag de omgeving van Zwolle wilde laten zien. Herman is namelijk ook de organisator van de Zuiderzee marathon en kent heel wat meer mooie stukken dan hij in de 42,2 kilometer van die marathon kan stoppen. In overleg met Herman had ik gekozen om dit loopje op zaterdag 5 december te gaan doen. Deze datum deed op de een of andere manier een belletje bij mij rinkelen. Toen ik in Zwolle aankwam viel pas het kwartje op zijn plaats: dit was de datum waarop in 1933 in de Verenigde Staten een einde aan de drooglegging kwam. Aan de regen die met bakken uit de lucht kwam te zien waren de weergoden dit uitbundig aan het vieren. Gelukkig stond er nog een stevige wind dus kon je met een gerust hart zeggen dat het echt Sinterklaas-weer was. Toch hadden Els, Renske, Ernst-Jan, Selim, Paul, Jean-Antoin en Jean-Pierre de reis naar Zwolle ondernomen.

Als ervaren K en C lopers hadden een aantal deelnemers droge spullen mee genomen. Om deze spullen droog te laten blijven hadden ze deze opgeborgen in de kluisjes op het station. Toen we in de startblokken stonden bleek de lopers-groep in twee kampen verdeeld te zijn. De ene groep was ervan overtuigd dat je de kluisjes vooraf moest betalen, de andere na afloop. Uiteindelijk kwam het erop neer dat een aantal lopers begonnen zijn met een felle sprint richting kluisjes. Ik heb toen geleerd dat als ik ooit nog een keer heel hard wil lopen ik mij alleen maar hoef voor te stellen hoe een zwerver mijn kleren staan.

Na dit kleine intermezzo gingen we door een wijk met allemaal kantoorgebouwen. Uiteraard was het daar helemaal uitgestorven op zaterdagmorgen. Tel daar bij de kou, regen en wind die tussen de gebouwen giert. Dit zouden ingrediënten zijn om te verlangen naar een warm bed. Niets is echter minder waar. Dit is gewoon leuk. Neus in de wind, haren, voor zover aanwezig, nat, bril beslagen en dan maar ploegen. Heerlijk gewoon. Na een kilometer of twee was er geen stad meer over en ging het over allerlei dijken. Herman had het zo gepland dat we het eerste stuk de wind grotendeels van voren hadden en dat de regen zou stoppen als we wind mee kregen. Soms kwam je door een gehucht en werd het gevoel van alleen op de wereld zijn even wreed verstoord. Na een dikke 10 kilometer kwamen we door de dorpje Windesheim. Ik zal wel een van de weinige Nederlanders zijn de hier nog nooit van gehoord heeft. Even buiten dit dorp lag een gerestaureerde molen die door vrijwilligers in bedrijf gehouden werd. Hier werden onthaald op koffie en koek. Lopen door weer en wind is heel leuk maar door een glazen pui met een lekkere kop koffie naar het weer kijken kan mij eerlijk gezegd ook wel bevallen.

Vervolgens gingen wij richting Harculo en Oldeneel. In ieder geval bleven we in Overijssel ook al konden we kilometers lang Gelderland zien. Nog veel blijer was ik dat we nadat we van haar bij de molen afscheid genomen hadden we nog 3 keer Lineke, de echtgenote van Herman, tegen kwamen. Door de uitgebreide verzorgingsposten die zij ingericht had kan ik dus mijn verhaal over het Spartaanse van een K en C loop niet meer in stand houden. In ieder geval weet ik nu weer wat een echt Sinterklaasfeest is. Zoals Herman beloofd had stopte de regen. Desondanks bleef het weer een mooie tocht. Er waren zelfs een aantal heuveltjes dus hebben we die dag alles gekregen waar een lopers-hart sneller van gaat kloppen.

Zwolle en omstreken is weer een stukje Nederland wat ik tot dat moment van naam kende. Nu heb ik daar een beeld bij. Op een gegeven moment kwamen we langs een plaatsje kwamen waar ik wel van gehoord had maar waarvan ik moet bekennen dat ik niet wist dat het in deze buurt lag: Zalk. Inderdaad van Klazien uut. Tenslotte liepen we ook langs de Vecht, toen werd ik even bang dat Herman er voor zou zorgen dat ik mijn eerste 100 M zou lopen. Dit was gelukkig niet het geval: de inwoners van Overijssel hebben gewoon gezorgd voor hun eigen Vecht.

Uiteraard heb ik weer een poging gedaan om het een en ander op de gevoelige plaat vast te leggen. Het zijn maar 133 plaatjes geworden, niet omdat er niet genoeg te zien was maar alleen omdat ik nog steeds wat moeite heb om met mijn geblesseerde vinger de camera te bedienen. Gelukkig hebben zowel Jean-Antoin als ook Ernst-Jan de nodige plaatjes geschoten. Na een kleine 55 kilometer was het feest voorbij en mocht ik weer afdalen naar het zuiden. Tot mijn grote verbazing lukte het de NS om de treinen conform de dienstregeling te laten rijden. Zodoende kwam ik nog mooi op tijd thuis om de echte verjaardag van Sinterklaas op 6 december te kunnen vieren.

© Henk Geilen – Munstergeleen / http://www.loopplezier.tk/