Comeback in Terneuzen – Loopkrant.nl – Voor lopers, door lopers!

Bijna drie maanden is het geleden, mijn laatste marathonafstand. In die drie maanden sprokkelde ik amper 20km bij elkaar. Tijd om eens wakker te schieten dacht ik gisteren en schreef me in voor de marathon in Terneuzen. Ik schreef me in onder de naam ‘Comeback’, zo zou niemand weten wat ik vandaag van plan was. Buiten Gust die me vergezelde wist niemand van mijn plan.

Gust kwam om 09u45′ stipt bij mij. We vertrokken richting Terneuzen. Het was al zolang geleden, dus hadden we enorm veel te vertellen. Door dat vertellen krijg ik het voor mekaar om de GPS tot twee keer te negeren en we zouden pas om 11u30′ aankomen. Gezonde stress… Aangekomen springen we uit de wagen naar de inschrijvingstafel. Sorry mensen dat ik voorstak, maar de tijd was nipt en jullie waren al aangekleed. Door de vele daginschrijvingen vertrekken we een kwartiertje later.

Het weer zit niet echt mee, maar dat gaat niemand tegenhouden om er iets gezellig van te maken. Mijn doel vandaag is niet echt uitlopen, maar 21km (4 rondjes) zou ik toch graag halen. En we zijn vertrokken. De eerste ronde lopen we samen in een klein groepje. Eddy met zijn minipasjes, Gust die altijd kaarsrecht loopt, Willy van Artsen zonder grenzen, Marc, een onbekende vrouw en een onzichtbare, ik bedoel onbekende man. We lachen en zeveren een beetje en de eerste ronde is verleden tijd zonder het te beseffen.

Ik voel me niet slecht maar denk toch al gauw dat het einde vandaag niet voor mij zal zijn. Na 7km loop ik weg van het groepje, ik wil mijn eventuele nederlaag alleen meemaken. Elke ronde is het even stoppen om te drinken van mijn fles en terug weg zonder veel tijd te verliezen. De tweede ronde ben ik er bijna zeker van, dit gaat niet lukken.

Het voordeel van die rondjes is dat we elkaar ook dikwijls kruisen en zo ook kunnen aanmoedigen, het geeft dan ook echt moed om door te gaan. Toch blijft mijn idee dat het niet gaat lukken en ik loop een ronde met een krekeloper mee die de estafette doet. Dan maar liever nog een sneller ronde en dan pas stoppen. Na die snelle ronde is het gevoel wel beter en begin ik te rekenen dat uitlopen zelfs al stappend bijna zou lukken binnen de tijdslimiet. En zo gaan we verder.

Bij een Duathlon kreeg ik eens een zakje met supersnoepjes (zogezegd), bij een dip moest je eentje nemen. Ik at er eentje maar buiten een kleverige mond was er niet veel te merken aan mijn verkrampte kuiten. Een kilometer verder at ik dan maar heel het zakje op, weer wat gewicht minder. Dan komt Isabelle van Luc ook supporteren, ik probeer nog wat deftig op haar foto’s te staan maar dat is niet zo makkelijk meer. Ze kon het ook niet laten van bijna een paraplu tussen mijn benen te steken, te weinig spektakel dacht ze. Natuurlijk kon ik met een driedubbele achterwaartse salto haar paraplu ontwijken en verder lopen. Ok , misschien iets overdreven, doe er een salto af en maak hem voorwaarts.

Ik probeer meer in het midden van de weg te lopen om eventueel andere aanvallen ook te kunnen ontwijken. Mentaal komt het in orde, na drie uur lopen besef ik dat mijn 80ste marathon een feit zal worden, nooit gedacht. Het ritme is er uit, traag maar zeker denk ik dan, schoudertrekkend een beetje sloffend met de voeten. Ik moet nog 1 rondje, stappen zit al niet meer in mijn hoofd, mijn rug doet wel wat pijn, de kuiten wat krampen maar ik zal de meet halen al lopend. De laatste ronde bedank ik ook hoffelijk alle seingevers, ze stonden uren in regen en wind en steeds met de glimlach.

Na 3u41’35" kom ik enorm tevreden aan, het is gelukt en zonder training. Mijn naam niet gestolen, de comeback is een feit. Toch ga ik niet volgende week al terug eentje lopen, nu terug even rustig en dan zien we wel weer. Mentaal was dit een echte boost, ik had het nodig vrienden. Zo een hart voor de sport en het niet meer kunnen dat doet pijn. Ik hoop dat het motivatie geeft voor elke loper die in een dip zit, er zijn er heel wat in de winterperiode.

De organisatie is hier heel vriendelijk, alles altijd met de glimlach en dat allemaal voor 5€. Gust liep ook een mooie tijd van 3u52’10" en dus wist hij op de terugweg weer heel wat te vertellen, ik knikte 4 keer ja en we waren thuis, of kwam het door mijn zelfgebakken appelcake?