Dit verhaal gaat over hoe ik in het bezit ben gekomen van een toch wel bijzondere oorkonde. Ik heb eens een keer gelezen in de krant dat hij werd uitgereikt aan een militair die een kind van de verdrinkingsdood had gered. Die verdiende hem dus ECHT. In 1961 werd ik onder de wapenen geroepen. 20 maanden lang voor 1 gulden en 10 cent per dag.
Na mijn opleiding in Bussum werd ik paraat in Eefde. Een prachtige omgeving waar ik al snel op mijn minutenschema trainde. Op de beroemde ijsselbrug in 50 secondes: 325 meter naar beneden en in 2 minuten en 10 seconde weer terug omhoog. En dat 15 keer, dus 30 keer heen en weer. Wel zwaar, maar die 45 minuten vliegen zo om en daarna lekker een rustig duurloopje van 15 km.
En zie na één winter vlogen al mijn persoonlijke records aan flarden en ging van 2.01 naar 1.56 op de 800 meter en vooral mijn 1500 meter ging goed. Er kwam een uitnodiging om mee te doen aan de Militaire landmacht Kampioenschappen waarin ik het jaar daarvoor 2e was geworden en 4e op de Nationale militaire Kampioenschappen (landmacht, luchtmacht en de marine). Nu was ik veel sterker. Tot mijn teleurstelling zag ik dan ook Frans Kúnen op de deelnemerslijst van de 1500 meter staan. Destijds een loper van een klasse waar ik tot op heden alleen maar van heb kunnen dromen. Hij was zelfs deelnemer op de Olympische spelen van 1960 in Rome op de marathon geweest. Ik had er eigenlijk rekening mee gehouden dat hij de 5000 meter of 10000 meter zou lopen. Dat deed de beroepssergeant immers altijd. Maar waarschijnlijk wilde hij naast zoveel 10000 en 5000 meter kampioenschappen ook wel eens een 1500 meter op zijn naam schrijven.
Ik verzoende mij al met weer een 2e plaats, maar de race pakte goed uit. Bij het ingaan van de laatste ronde nam Frans met hoog tempo de kop en met de moed der wanhoop beet ik me vast als een terriér. Tot de laatste 100 meter. Toen gebruikte ik mijn op de ijsselbrug opgebouwde trainingsnelheid om hem van mij af te schudden en werd dus landmachtkampioen. De eerste zes lopers van deze kampioenschappen werden automatisch uitgenodigd om aan de Nationale militaire kampioenschappen mee te doen. De week ervoor had het zo veel geregend dat de sintelbaan in ‘s-Hertogenbosch een soort modderpoel was geworden en daar ik niet zo’n crosser was zag ik de bui al hangen. Die is voor Frans dacht ik.
Twee weken later kon je in de Legerkoerier, het gratis soldaten maandblad, de reden lezen waarom ik toch vrij makkelijk nationaal kampioen werd. De tekst ken ik nog uit mijn hoofd:"Verheugend moet de dag voor wmr.Kúnen zijn geweest toen hij de 5000 meter won. Hij had daarmee zijn 20e militaire atletiekoverwinning behaald! Hij kwam op deze afstand uit in plaats van de 1500 meter op welke hij ernstig werd bedreigd door Joop Keizer die ook in Leiden winnaar was geworden." Nou Frans als je dit ooit nog eens mocht lezen. Je had mij door die prut zo kwijt geweest hoor! En dat terwijl iemand mij in 1960 nog voor de lol toeriep in het Vliegenbos in Amsterdam-Noord tijdens een training: "Hé Frans Kúnen!" Zo bekend was hij en nu dorst hij niet tegen mij te lopen.
Maar in het begin van dit verhaal staat hoe ik in bezit kwam van die bijzondere oorkonde. Nou die krijg je niet voor een atletiekkampioenschap hoor. Enkele weken na deze gebeurtenis kreeg ik een uitnodiging voor militaire wedstrijden, een soort revance van de kampioenschappen. Ook deze 1500 meter won ik zonder moeite. Kort na de wedstrijd kwam er een sergeant naar mij toe en een beetje zenuwachtig vroeg hij mij te spreken. Hij legte uit dat er op de snelweg een ongeluk was gebeurd en dat de generaal die zo graag de nieuwbakken kampioen had willen zien lopen nu veel te laat gearriveerd was, omdat hij als getuige van dat ongeluk een verklaring moest afleggen. Even voor de duidelijkheid: ik was bij het intendance onderdeel gelegerd. Een onderdeel wat niet bepaalt een stoere naam had en bestond uit klerenmakers, schoenmakers, tentenmakers, koks enz.. Ja lach maar. We waren in tijd van oorlog evengoed de pineut geweest, want dan kwamen we vlak achter het front te liggen om de spullen van de frontsoldaten te repareren en ze van eten te voorzien.
Maar ook als je net als ik alle mogelijke moeite had gedaan om afgekeurd te worden was de kans erg groot dat je bij dit onderdeel terecht kwam. Dus eindelijk een kampioen in deze toch wel een beetje kneuzenhap én de kans om hem te zien lopen was nu verkeken voor de generaal. De sergeant die mij sprak had echter een idee: "Als het niet gevaarlijk is voor je hart zou je dan nog een 1500 meter willen lopen voor de generaal?" Ik:"Maar ik kan toch niet alleen lopen? Daar is niks aan.". De sergeant die kennelijk nog wat hogerop wilde komen zei meteen: "Daar wordt op dit moment al aan gewerkt. Er starten straks 10 lopers met jou." Inderdaad na een half uur kwamen er nog een stuk of 10 lopers aandraven. Waar hij ze vandaan had gehaald weet ik nog steeds niet. Een paar van deze lopers kende ik wel van andere wedstrijden. Nu stelde het niet echt veel voor. Twee keer een 1500 meter lopen binnen 2 uur. Op een 800 meter moest je vaak series lopen en dezelfde dag de finale. Mijn vorm liet mij niet in de steek en met een mooie eindsprint won ik voor mijn generaal ook deze 1500 meter.
Enkele dagen later moest ik bij mijn commandant komen en met een jeep reden we samen naar een legerplaats waar een hoge militair mij een met goud bedrukte oorkonde overhandigde. Hij bevorderde mij tot soldaat 1e klasse plus, gaf mij een waardebon en drie dagen prestatieverlof. Zo ben ik dus aan mijn oorkonde gekomen, maar wat ook kan meetellen is dat ik enkele dagen ervoor het 12 jaar oude parcoursrecord van de stormbaan in De Harskamp met ruim 2 min.had verbroken!
© Joop Keizer – http://www.joopkeizer.com/