Na een kleine 2000 wedstrijden en zo´n 174.000km hardlopen dacht ik alles al eens meegemaakt te hebben. De meest bizarre dingen kwamen op mijn looppad. Een duurloop op een boot van 20 meter, per ongeluk hardlopen op een landingsbaan van een normaal vliegveld in La Palma of 25km lopen met een enorme luierspeld onder je voet om er maar een paar te noemen.

Vorige week kreeg ik opeens spontaan eerst een sneetje in mijn hiel en later onder de hak van de ander voet. Het was net of ik ongemerkt in een stukje glas was getrapt. Een beetje purol deed wonderen, maar echt gerust was ik er niet op. Mijn loopmaatje Jan Hollak zei dat het heel normaal was wanneer je voeten iets uitgedroogd waren.

Even later gingen we van start voor een uurloop op de baan en ik wilde perse niet uitstappen. Of de duvel er mee speelde kreeg ik al na een paar rondjes pijn aan mijn enkel alsof er een stuk ijzer tegen aan schuurde. Gewoon doorlopen, maar de pijn werd niet minder. Gelukkig werd het op een gegeven moment draaglijk en zo liep ik de wedstrijd toch uit. Met ruim 14.5km niet echt wat ik had gewild, maar het was qua lucht lekker gegaan en de pijn in mijn enkel was helemaal verdwenen.

In de kleedkamer bleek dat het gewoon de rits van mijn runningpant was, die doordat ik mijn wedstrijdsokken over mijn pant had getrokken strak op mijn huid was gaan zitten en een stuk vel had weggeschuurd. "Hoe lang loop je al?", vroeg Jan dan ook cynisch.

© Rinus Groen – Apeldoorn